ถ้าโลกนี้คือท้องฟ้า
ฉันจะเป็นพระจันทร์
เพราะฉันหลงทาง
พระจันทร์หลงทาง
วันนี้เป็นการหยุดเรียนครั้งที่ร้อย
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดได้เกิดขึ้นแล้ว
ทุกคนรู้
ที่สำคัญ ไม่ใช่จากปากฉัน
ยิ่งไปกว่านั้นผู้รับฟังดันเป็นคนสุดท้ายที่ฉันอยากให้ได้ยิน
คืนนี้ฉันร้องไห้
น้ำตาทำท่าจะไหลมาตั้งแต่บ่ายแต่ก็ไม่
ทีแรก ฉันคิดว่าความวูบโหวงในใจเป็นเพราะนิยายเรื่องใหม่ที่กำลังติดตาม
อย่างมาก ก็น่าจะเป็นเพราะกองการบ้านใหญ่ๆบนโต๊ะข้างเตียง
กว่าจะรู้ตัวก็สายเสียแล้ว
ฉันมองพ่อที่ปลายเท้า
ท่านนั่งตัดเล็บนิ้วโป้งขวา ถามว่ารอยฉีกขาดของจมูกเล็บเกิดจากอะไร
ตัวเลือกของท่านคือมันลอกเองกับการเดินชน
ฉันตอบว่าฉันฉีกมันเอง
ทั้งจมูกเล็กหัวแม่โป้งเท้าซ้ายขวา แผ่นหนังหนาๆตรงฝ่าเท้าขวา จมูกเล็บหัวแม่มือซ้าย และตาปลาที่อุ้งมือขวา
ฉันสร้างและฉีกมัน
ในตอนที่ร้องไห้ พ่อกอดฉันไว้และบอกว่าจะไม่ปล่อยมือ
ท่านว่าอดีตแก้ไขไม่ได้แต่อนาคตไม่ว่าฉันจะเป็นอย่างไรท่านก็จะดูแล
ด้วยความสัตย์จริง ฉันจับใจความได้เลือนลาง
วินาทีนั้นฉันข่มเสียงสะอื้นไว้ในอก น้ำตาไม่ได้ตกในอย่างที่แม่พูด มันไหลออกมาเป็นสายทางตาขวา
สิ่งที่ตกตะกอนขมขื่นอยู่ในอกคือความรู้สึกประหลาดที่ทำให้หายใจลำบากเหลือเกิน
ฉันพยายามอย่างหนักที่จะไม่อาเจียน
สองมือถูกพ่อตัดเล็บให้ นึกเสียดายว่าไม่สามารถใช้มันจิกตามแขนได้อย่างเคย
พ่อถามว่าฉันทำการบ้านอ่านหนังสือหรือยัง
ฉันจำไม่ได้ว่าตอบอะไรออกไป แต่คิดว่าพ่อคงเข้าใจว่าทำแล้ว
แน่นอนว่าโกหก
ชั่วชีวิตนี้ฉันเกลียดคนโกหกที่สุด
ชั่วชีวิตนี้ฉันโกหกเก่งที่สุด
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่ตัวเองมักเลือกวิธีโกหกเป็นอย่างแรกทุกครั้งที่มีปัญหา
หรือเพราะฉันเหมือนพ่อมากๆอย่างที่แม่บอกกันนะ
ในไลน์ แอพที่ฉันเกลียดที่สุด
ข้อความที่แย่ยิ่งกว่าข้อความไหนๆถูกส่งมา
ฉันจำเนื้อหาอย่างละเอียดไม่ได้และฝืนใจเกินกว่าจะกลับไปย้อนอ่าน
แต่ที่แน่ๆคือทุกคนรู้แล้ว
เรื่องนั้นออกจากปากของเพื่อนที่ฉันคิดว่าคุยด้วยเข้าใจที่สุด คนเดียวกันกับที่ไลน์มาบอก
คนที่รู้เรื่องเป็นครูคนที่ฉันเหนื่อยใจที่จะคุยกับเขามากที่สุดและเพื่อนร่วมห้องทุกคน
เหมือนเกราะบางๆที่เรียกว่าความคลุมเครือพังทลาย
ฉันอยู่ที่นี่มาห้าปี ตอนนี้คือปีที่หก
พื้นที่ที่ทุกคนไม่เคยเข้ามาและฉันต้องการแบบนั้นถูกความคลุมเครือกั้นเอาไว้
พวกเขาจะไม่ถามมากกว่าที่ฉันอยากจะตอบ
ฉันอาศัยการส่งงานที่สม่ำเสมอและคะแนนสอบระดับไม่แย่เป็นเครื่องมือในการทำให้ผู้คนเชื่อถือ
หรือหากไม่เชื่อก็จำต้องทำเป็นเชื่ิอ
ตอนนี้มันไม่มีแล้ว
ฉันรู้ว่าคำพูดและความคิดของคนมันโหดร้าย แต่ตราบใดที่คนพวกนั้นไม่เคยมาพูดให้ได้ยินต่อหน้าฉันก็พร้อมจะไม่สนใจ
แต่วันพรุ่งนี้จะทำอย่างไร
ฉันจะทนคำถามเหล่านั้นได้หรือ
ฉันจะยิ้มไปกับเสียงหัวเราะนั้นได้หรือ
ฉันที่อยู่กับความคลุมเครือของคนรอบกายมาตลอดจะทนกับความชัดเจนได้หรือ
ข้ออ้างว่าไม่พูดแสดงว่าพวกเขาอาจไม่คิดก็ใช้ไม่ได้แล้วเพราะฉันรู้แน่ชัดว่าพวกเขารู้
ฉันไม่ได้รังเกียจสิ่งที่ตัวเองเป็น
อย่างน้อยก็รังเกียจน้อยกว่าการที่คนอื่นแสดงออกถึงสิ่งที่ฉันเป็น
คุณหมอบอกว่าโรคนี้เป็นเรื่องปกติ
แต่ฉันจะอยู่ร่วมกับคนมากมายที่ไม่มีทางทำเหมือนมันเป็นปกติทั้งๆที่ฉันก็ไม่ปกติได้อย่างไร
ตอนนี้ลมหายใจฉันยังสั่น
พรุ่งนี้ฉันคิดว่าฉันจะไม่ไปโรงเรียน
บางทีคงต้องรอดูว่าสิ่งใดจะเกิดก่อน
ฉันทำการบ้านและอ่านหนังสือสอบครบ
ฉันกล้าที่จะไปโรงเรียนไม่ว่าอยู่ในสภาพใด
หรือฉันที่หมดใจจะก้าวออกจากห้องนี้ไปเสียแล้ว
เมื่อครู่ลองค้นหาวิธีฆ่าตัวตาย
น่าเสียดายที่ฉันยังกลัวเจ็บ
เพราะมีแต่วิธีที่เจ็บที่สุดเท่านั้นที่จะได้ผลจริง
คืนนี้พระจันทร์ยังคงหลงทาง
เมฆหมอกด้านหน้าหนาจับใจ
ถึงอย่างไร คืนนี้ก็ยังมีพระจันทร์
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in