เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Short Fiction [รวมเรื่องสั้น]nilzeronoun
North America Tour 2019 : Day 10
  • Day 10 ?

    ทากะกำลังนั่งไถหน้าจอโทรศัพท์อยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้าม ขณะที่เขาเอากีต้าร์ตัวใหม่ออกมาปรับสายเช็คเสียงอย่างเคย ห้องนั่งเล่นของบัสค่อนข้างเงียบสงบ ก็ตอนนี้มีแค่เขาสองคนอยู่กันตามลำพังเองนี่

    ทีมงานที่เหลือต่างลงไปเตรียมตัวสำหรับโชว์อีกไม่เกินหนึ่งชั่วโมงข้างหน้านี้

    ส่วนเจ้าสองเพื่อนตัวดีต่างหนีหายกันไปคนละมุม ไม่แคล้วคงกำลังคอลหาลูกหาเมียเรียกขวัญกำลังใจก่อนขึ้นโชว์กันตามเรื่องตามราว

    ส่วนกำลังใจของเขาน่ะหรอ....
    ก็นั่งอยู่ตรงหน้าแล้วนี่ไง กำลังใจไซส์มินิ

    เจ้าของแหล่งเชื้อเพลิงชั้นดี คนที่วันนี้ดูจะสดใสมากเป็นพิเศษ นั่นอาจเพราะพรุ่งนี้พวกเขาจะได้พักผ่อนจริงๆซะทีหลังจากขึ้นโชว์ติดกันมาสามวันเต็ม

    ในความเงียบที่ไม่ได้อึดอัดนั้นเสียงของทากะดังขึ้นเรียกเขาให้ออกจากภวังค์ความคิด

    "โทรุ...นายชอบเพลงไหนของทัวร์รอบนี้มากที่สุดหรอ" เสียงใสดังเปรยขึ้นดื้อๆ ดวงตากลมยังคงจมจ่อมกับภาพบนหน้าจอ แม้กระทั่งตอนที่เอ่ยถามเขา

    ชายหนุ่มชะงักไปนิด เขาทอดสายตามองเจ้าของคำถามอย่างชั่งใจ

    ถ้าบอกว่าชอบทุกเพลงที่เจ้าตัวร้อง เดี๋ยวได้โดนงอนอีกตามเคย ถึงจะรู้ว่างอนเพราะเขินก็เถอะ แต่เขาก็ชอบจริงๆนี่นา

    เขาชอบเสียงทากะ
    ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ยิน

    แต่เอาไว้อ้อนตอนหลังก็แล้วกัน ตอนนี้เจ้าตัวคงอยากได้คำตอบอื่นจากเขามากกว่า


    โทรุหลับตานึก ถ้าพูดถึงทัวร์นี้งั้นหรอ...เก้ารอบที่ผ่านมานี้...

    "Jaded... " เอ่ยตอบเสียงต่ำอย่างเคย ทากะปรายตาขึ้นมองเล็กน้อย แล้วปล่อยให้เขาอธิบายต่อ "...ในบรรดาเพลงเก่าๆเทียบกับเพลงอื่นแล้ว เพลงนี้ก็ไม่ค่อยได้เอามาเล่นบ่อยๆ มันคิดถึงล่ะ...มีอะไรงั้นหรอ?" ประโยคหลังเขาเลิกคิ้วมองอีกฝ่าย ทากะหลุบตาลงต่ำ ส่ายหน้าน้อยๆ ยังคงสนใจโทรศัพท์ในมือมากกว่าเขา

    " Jaded ...งั้นสินะ " เจ้าตัวพึมพำ ลอบอมยิ้มคนเดียว นั่นยิ่งทำให้โทรุสงสัยเข้าไปใหญ่ แต่เขาเองก็ไม่ใช่พวกชอบซักไซ้อะไร ถ้าทากะอยากอธิบายเดี๋ยวก็คงพูดนั่นล่ะ

    "ละนี่นายรู้รึยัง...วันนี้จูเลนบอกว่าจะมาละนะ" ทากะว่าต่อ เนื้อหาไม่ได้สัมพันธ์กับคำถามก่อนหน้าเลยสักนิด โทรุพยักหน้าเบาๆตอนที่ลุกขึ้นเก็บกีต้าร์เข้ากระเป๋า

    "ดีแล้วล่ะ ยังไงฉันก็คิดถึงรูปถ่ายฝีมือหมอนั่น เก้าวันมานี้เราแทบไม่มีรูปรวมเลยด้วยซ้ำ ถ้าไม่นับวันแรกละก็นะ"

    "เนอะ ไหนๆจูเลนก็มาทั้งทีขนาดนี้" ทากะยกยิ้มเงียบๆ กดปิดมือถือแล้วหย่อนใส่กระเป๋ากางเกง คนตัวเล็กเดินมาคล้องไหล่เขา พอดีกับที่เจ้าพวกนั้นกลับเข้ามา

    เอาล่ะได้เวลาเผาเวทีคืนนี้แล้ว.


    เพลงแต่ละเพลงลื่นไหลผ่านไปไม่มีติดขัด ทากะร่าเริงมากจริงๆไล่จับมือแฟนๆไม่ห่าง แถมเวทีวันนี้ก็ใกล้ชิดผู้ชมมากเสียด้วยเห็นแบบนั้นก็อยากจะดึงคนตัวเล็กออกมาห่างๆบ้าง แต่ต้องข่มใจไว้หน่อย ทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ จนกระทั่งถึงเพลงนั้น...เพลงที่เขาตอบทากะไป.... Jaded

    มันเริ่มจากเจ้าตัวเล็กที่เดินเข้าหาเขาทางด้านหน้า โทรุลอบกลืนน้ำลาย ตัวแข็งไปเลย ไม่รู้ทากะจะเล่นอะไรพิเรนทร์อีก มือน้อยนั่นเหนี่ยวคอเขาลงมาหา ไล้ไปที่ช่วงบ่าละลงมาถึงช่วงอก

    ไหนจะหัวทุยที่แทบชนซบกับอกชื้นเหงื่อ ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อน จริงๆก็แตะแล้วด้วยซ้ำ ทากะเล่นเอาเขาหายใจไม่เป็นส่ำ เกือบจะไล่โน้ตผิด หมอนั่นยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วผละจากไป ไม่รู้รึไงว่าแทบจะทำให้ใครหัวใจหยุดเต้น

    เสียงกรี๊ดด้านล่างดังจนแทบจะกลบเสียงดนตรี จังหวะตอนนั้นมันเกิดขึ้นเร็วมากจริงๆ เร็วจนคิดว่าตัวเองฝันไป ถ้าไม่ใช่เพราะจูเลนดันส่งไฟล์หลักฐานมาให้

    จัดการลงอวดชาวโลกซะเลย...นี่แหนะให้มันรู้ซะบ้างคนของใคร

    ทากะเดินเขามาหาเขาหลังจากโชว์จบลงตอนนี้ห้องแต่งตัวไม่เหลือใครเลย เจ้าตัวเล็กยิ้มน้อยยิ้มใหญ่บอกว่าแฟนๆเหมือนถูกปลุกจากความตาย ขอบใจที่เขารับมุกแล้วลงรูปนั้นให้

    โทรุดึงมือถือในมือคนตรงหน้าออก แล้วเป็นฝ่ายเหนี่ยวคอคนตัวเล็กเข้าหาบ้าง

    "ที่ฉันไม่ตอบโต้น่ะ เพราะกีต้าร์มันเกะกะหรอกนะ " เขาว่าเสียงต่ำ เลื่อนใบหน้าคมเข้าใกล้ คนตัวเล็กมากกว่าเดิม

    ทากะเผลอเลียริมฝีปาก ยกยิ้มท้าทาย

    "งั้นจะรออะไรล่ะ พรุ่งนี้ก็วันหยุดนี่"

    โทรุไม่พูดอะไร เขาก้มลงหาร่างเล็กจอมท้าทายนั่น ใกล้จนแทบไม่เหลือช่องไฟ ก่อนสรรพเสียงรอบด้านจะถูกกลืนหายไป

    คนที่วางระเบิดทิ้งไว้ ยังไงก็ต้องรับผิดชอบ.

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in