(jaehwan/sewoon) #จีนเอิน
warning: gender bending & au thai
เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้นพร้อมๆกับการสอนในวิชาสุดท้ายจบลง เสียงนักเรียนคุยกันเซ็งแซ่ถึงสถานที่ที่จะไปหลังจากนี้ดังขึ้นทันทีเมื่ออาจารย์เดินออกจากห้องไป หากแต่คุณเก็บกระเป๋าอย่างรีบร้อน ยัดทุกอย่างลงไปโดยไร้ซึ่งการจัดระเบียบ
“เดี๋ยว—จีน แกจะรีบไปไหน”
คุณไม่ได้หันไปตอบคำถามนั่น ทำเพียงแค่รูดซิบปิดเป้ของโรงเรียน สะพายด้วยไหล่ข้างเดียวก่อนจะบอกลาเพื่อนสนิทหน้าหมวยที่ยังไม่ทันจะได้เก็บอะไรสักอย่างลงกระเป๋าด้วยความรวดเร็ว “โทษทีนะเดียร์ วันนี้แกกลับกับพี่อ่องแล้วกัน ไปนะ”
“ไม่เอานะเว้ย!!! ไอ้จีน ฉันไม่กลับกับไอ้พี่นั่นนะ!!!”
คุณทำเป็นไม่สนใจเสียงตะโกนแหลมของเพื่อนสาว ก้าวขายาวไปยังห้องที่อยู่ก่อนหน้าคุณไปสามห้อง เป็นห้องของเด็กวิทย์คณิตโปรแกรมพิเศษ ห้องแอร์ที่พวกเด็กสายศิลป์ ห้องพัดลมธรรมดาๆอย่างพวกคุณไม่ค่อยอยากคบค้าสมาคมเท่าไหร่นัก
ห้องเรียนยังคงปิดสนิท เดาได้ไม่ยากว่าคงโดนอาจารย์ปล่อยเลทอีกตามเคย คุณถอนหายใจโล่งอก นั่งไขว่ห้างแบบไม่เกรงใจกระโปรงสั้นเต่อของคุณลงตรงม้านั่งหน้าห้อง เช็คแอพตั่งต่างในโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ (แน่นอนว่าคอยแอบเดียร์ด้วย—คุณยังไม่ค่อยอยากตอบคำถามอะไรตอนนี้)
เสียงเปิดประตูห้องเรียนดังขึ้นก่อนที่ร่างอิดโรยของนักเรียนหัวกะทิจะเดินออกมาทีละคนสองคน คุณหัวเราะในลำคอเมื่อเธอคนนั้นเดินออกมาพร้อมกับเพื่อนของเธอแล้วหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าคุณกำลังรออยู่
เธอแสร้งทำเป็นหันหน้าหนีแล้วเดินผ่านคุณไป คุณลุกขึ้นยืน ไม่ได้ตะขิดตะขวงใจอะไรที่เธอเมิน เอาจริงๆตอนนี้คุณกำลังยิ้มกว้าง เดินช้าๆให้เพื่อนๆของเธอไม่สงสัยว่าคุณกำลังตามอยู่ เธอหันมามองเป็นระยะด้วยใบหน้าบึ้งตึง แต่คุณก็แค่ตอบกลับไปเพียงการยักไหล่แบบไม่ยี่หระเท่านั้น
เมื่อถึงหน้าโรงเรียน พวกเพื่อนของเธอก็แยกไปอีกทาง ในขณะที่คุณและเธอกำลังเดินไปทางซอยหลังโรงเรียน และหมู่บ้านจัดสรรขนาดใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลมากนักคือที่หมายของคุณทั้งคู่
“เอิน รอจีนด้วย” คุณเดินไวขึ้นให้ทันอีกฝ่ายที่ก็เดินหนีคุณไวขึ้นเช่นกัน ดูท่าทางเธอจะไม่พอใจที่คุณไปรอเธอในวันนี้เสียแล้ว “เอิน—“
คุณเอื้อมมือไปคว้าแขนเล็กๆนั่นไว้ ก่อนจะเนียนเป็นกุมฝ่ามือที่เล็กกว่าคุณเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น เธอหันมาถลึงตาใส่ ก่อนจะหยุดเดิน “ทำอะไรของเธอเนี่ย”
“จับมือไง”
เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย พยายามดึงมืออกจากการกอบกุม พลางมองซ้ายขวากลัวว่าอาจจะมีเด็กในโรงเรียนมาเห็น
“ไม่มีใครเห็นหรอกน่า ถึงจะเห็น—ก็ช่างมันดิ” คุณพูดพร้อมกับจับมือของเธอแน่นกว่าเดิม เป็นสัญญาณว่าให้ตายยังไงก็ไม่ปล่อย เธอถอนหายใจให้กับความดื้อด้านของคุณ ก่อนจะออกเดินอีกครั้ง
“ผู้หญิงที่ไหนเขาเดินจับมือกัน”
“ผู้หญิงที่เป็นแฟนกันไงคะ”
คุณเห็นเธอกลอกตาเอือม หากแต่แก้มกลมๆนั่นกลับเริ่มขึ้นริ้วแดงจนคุณหลุดยิ้ม คุณใช้มืออีกข้างเกลี่ยแก้มแดงของเธออย่างเบามือ และแน่นอนว่าเธอก็ปัดมือคุณออกด้วยความรวดเร็วเช่นกัน
“เดี๋ยวจะโดนเหอะ เรื่องที่เธอไปรอเราหน้าห้องยังไม่เคลียร์นะ”
“จะทำโทษจีนมั้ยคะ วันนี้ใส่กระโปรงสั้นมาด้วย, เอินจะได้ถกง่ายๆ”
“ทะลึ่ง!! แล้วเธอก็ใส่กระโปรงสั้นทุกวันด้วย ถ้าโดนเข้าห้องปกครองนะ เราจะฟ้องแม่เธอ” คุณหัวเราะกับคำขู่ของเธอ ไม่ได้มีท่าทีเกรงกลัวเลยสักนิด
และหลังจากนั้นเธอก็เริ่มบ่นเรื่องที่คุณเหลวไหล ทั้งตอนกลางวันที่คุณชอบแอบลากเธอไปทำตัวรุ่มร่ามใส่บ้าง เรื่องที่คุณชอบโดดเรียนไปนั่งห้องสมุดบ้าง หรือแม้กระทั่งเรื่องที่คุณชอบใส่ถุงเท้าผิดระเบียบ, ส่วนคุณก็ทำเพียงแค่เดินฟังยิ้มๆ ไม่ได้รำคาญหรือรู้สึกหงุดหงิดอย่างที่ควรจะเป็น แถมคุณยังแอบเปลี่ยนจากการจับมือธรรมดาเป็นการประสานมือโดยที่เธอไม่รู้ตัวอีกด้วย
“—แล้วสรุปไปรอเราที่หน้าห้องทำไม ปกติเธอก็มาหาเราที่บ้านอยู่แล้ว”
คำถามเดิมวกกลับมาอีกครั้ง คุณส่ายหัวเบาๆก่อนจะตอบ “ไม่มีไรหรอก เมื่อวานแม่จีนดูซีรีย์แล้วพระเอกนางเอกเดินจับมือกันกลับบ้าน จีนก็แค่อยากเดินจับมือนางเอกของจีนกลับบ้านบ้างแค่นั้นเอง”
“น้ำเน่า”
เธอว่าพร้อมกับเบ้ปาก แสร้งทำเป็นเดินไวขึ้น กลายเป็นว่าตอนนี้เธอเหมือนกำลังลากคุณอยู่เสียอย่างนั้น
“เขินก็บอกดิ”
“ไม่ได้เขิน!”
“แดงไปทั้งตัวละมั้ง อยากเห็นจัง”
“เลิกทะลึ่ง แล้วพูดจาให้สมกับเด็กผู้หญิงอายุสิบเจ็ดสักทีจะได้มั้ย!”
fin.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in