เธอตั้งใจเรียนเสมอ

ไม่กี่ครั้ง เวลาที่ได้เห็นเธอง่วงงุนขณะที่จดตามสิ่งที่อาจารย์พูด จึงมีความผิดปกติบางอย่างเกิดขึ้นกับจังหวะการเต้นหัวใจของฉัน ในทางที่ไม่ได้เปรียบเปรย และฉันก็จะระบายความรู้สึกนั้นออกมาอย่างไม่รู้ตัว โดยการชวนเธอไปหาอะไรหวานๆ กินหลังเลิกเรียน

เป็นเรื่องงี่เง่าและเห็นแก่ตัว หากจะผูกติดตนเองไว้กับใคร แต่ฉันรู้ว่าตัวเองอ่อนโยนขึ้นเมื่ออยู่กับเธอ ฉันชอบร้านที่ไปด้วยกันครั้งแรก ไม่ใช่เพราะมันเป็นครั้งแรก แต่เพราะได้จำเรื่องที่เธอพูด และได้รู้ว่าเธอชอบกินอะไร

เวลาผ่านไปฉันถึงได้เข้าใจ

ถ้าพูดให้ถูก คือยอมเข้าใจ

แต่ด้วยการรอคิวน้ำปั่นไม่กี่นาที เดินผ่านตึกเรียนเพียงหนึ่งวิชา และเรื่องไร้สาระที่ผุดขึ้นระหว่างเดินกลับบ้าน ความเข้าใจนั้นถูกกลบฝังไว้วันแล้ววันเล่า

ก่อนจะรู้สึกตัวว่าชอบเธอไปมากแค่ไหน

การได้เป็นเพื่อนกัน ก็กลายเป็นสิ่งที่ฉันไม่สามารถสูญเสียมันไปได้เสียแล้ว