สำหรับคนที่มีความเงียบมากัดกินจิตใจ เป็นเรื่องยากมากๆที่จะสามารถอยู่ร่วมกับคนเยอะๆเป็นเวลานานๆ โดยไม่รู้สึกอึดอัดได้ พอเริ่มเอาตัวเองขยับออกมาทีละนิด ระยะห่างระหว่างพวกเรามันก็มีมากขึ้น มากจนเหมือนมีแค่เราบนโลกกว้างๆใบนี้ 

พวกเขายังไม่รู้สึกว่ามีอะไรขาดหายไปเลย พวกเขามองเห็นตัวเราตลอด พวกเขามองเห็นแผ่นหลังของเราที่เดินนำ ในความเร็วที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ หรือเขาอาจจะแวะมองข้างทางกันไปตลอดสองข้างทาง มีแค่เราที่ไม่เห็นใคร ไม่มีแม้แต่คนข้างๆ คนข้างหน้า ระยะห่างมันเพิ่มขึ้น จนคิดว่า ถ้าหันหลังกลับไปอีกรอบอาจจะไม่เจอใครแล้วก็ได้