1

              แท้จริงแล้วเราชอบฝนหรือชอบเพียงแค่บรรยากาศฝนตกกันแน่...

              เขาชอบฤดูฝนแต่ตอบไม่ได้ว่าชอบฝนหรือชอบเพราะบรรยากาศอึมครึมเย็นชื้น หรือเพราะความหนาวจากสายฝนทำให้รู้จักโหยหาความอบอุ่นเยี่ยงมนุษย์

 เดินย่ำไปยังแอ่งน้ำขังหยดน้ำกระเพื่อมกระเฉาะเลอะเต็มขา ไม่ใคร่จะสนใจเขาเพียงออกจากห้องมาเพื่อหาซื้ออุปกรณ์บางอย่างเท่านั้นอุปกรณ์ที่จะทำให้เขาได้ปลดปล่อยปลดตัวเองจากโลกใบที่หนึ่งไปสู่โลกใบที่สองอย่างที่วาดหวังไว้ตั้งแต่เมื่อคราก่อน

 เสียงฝนตกเปาะแปะน่ารำคาญแต่เพราะอากาศเย็นชุ่มฉ่ำทำให้เขาไม่โทษฝน

 เปาะแปะเปาะแปะ

 ไม่ใช่เสียงย่ำน้ำฝนของเขาจังหวะการเดินของเขาไม่ได้ส่งเสียงออกมาผิดจังหวะกับการที่พื้นรองเท้ากระทบน้ำเช่นนี้เขาหยุดเดิน เสียงย่ำโคลนดังมาสองจังหวะก่อนหยุดตาม

 ซอยถนนเปลี่ยวและมืดรกร้างไม่เป็นที่ชื่นชอบของผู้คน ว่ายามตอนกลางวันไม่ค่อยมีคนเดินผ่านแล้วกลางคืนยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงคงมีเพียงคนบ้าเช่นเขาที่ยอมเดินออกมาท่ามกลางความมืดและหยาดฝน

 คงเป็นแมว

 สรุปความคิดเขาย่ำเท้า เคลื่อนตัวออก เดินผ่านเสาไฟฟ้าแสงริบหรี่เสียงจังหวะย่ำฝีเท้าตามมาข้างหลัง แน่แท้ ฝีตีนแมวย่อมไม่มีเสียงเขาหลอกตัวเองไม่ได้ แต่ก็คร้านเกินกว่าจะยอมรับ

 ว่ามีมนุษย์ตนหนึ่งเดินตามเขาอยู่ข้างหลัง

 ห่างจากเสาไฟฟ้าเลวหนึ่งช่วงแขนเขาหยุดย่ำเท้า หันตัวไปข้างหลังร่างมนุษย์เปียกโชกยืนอยู่กลางแสงไฟสลัวตามที่เขาคาดไว้ ที่ผิดคาดเห็นจะเป็นเนื้อตัวที่เปียกโชกนี้อะไร...ไปอยู่ที่ไหนมาถึงไม่รู้ว่าฝนตกหนักทั้งวันมาสามคืนติดแล้ว

 หรือรู้อยู่แล้วแต่จงใจมาอาบน้ำฝน?

 เขาไม่เอ่ยทักมนุษย์สายฝนไม่เอ่ยถาม ไม่มีแม้แต่สีหน้าตกใจยามถูกเขาพบเจอ

 เขาถอนหายใจเดินต่อไป ปล่อยให้คนโรคจิตคอยตามหลังอยู่ไม่ห่างเช่นนั้น จนกระทั่งพาร่างตัวเองมาถึงหอพักสภาพสถาปัตยกรรมเก่าโบราณคล้ายจะพังลงไปได้ทุกเมื่อหากว่าอยู่ได้เกินห้าปีหลังจากนี้...คงได้ถูกบันทึกไว้เป็นโบราณสถาน

 แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้หอพักเก่าๆ ไม่ได้มีความหมายมากพอที่จะจารึกไว้

 เขาเดินขึ้นบันไดเหล็กขึ้นสนิมส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดกึงกังตามจังหวะฝีเท้า แน่นอน...เสียงฝีเท้าคนข้างหลังตามมาติดๆเขาไม่สนใจ เดินตรงไปหน้าห้องก่อนไขกุญแจ ประตูเปิดออกเขาก้าวเข้าห้องอย่างปกติไม่รีบร้อน

 เปิดประตูอ้าไว้มนุษย์ฝนยังคงตามติด ยืนเฝ้าเขาอยู่หน้าห้อง

 “จะเข้ามาไหม”

 สิ้นเสียงสัญญาณร่างเปียกชื้นลอดตัวผ่านช่องแคบของประตูไม้ผุพัง

 2

 เขาเปิดไฟแสงไฟสีส้มส่องแสงเจือจางอย่างอ่อนแรงตกกระทบวัตถุเผยให้เห็นห้องแคบไร้เครื่องเรือน มีเพียงฟูกเตียงอยู่กลางห้องและเครื่องคอมพิวเตอร์ทันสมัยอยู่ริมหน้าต่าง วางอยู่บนกล่องลังผุๆ เปื้อนเชื้อราข้างๆ กันนั้นมีกล่องพลาสติกอยู่สองสามกล่อง

 “ไม่มีอะไรให้ปล้น” นอกจากเครื่องคอมพิวเตอร์ตรงนั้นแล้ว ไม่มีสิ่งมีค่าใดอยู่ในห้องอีกแต่ดูท่าว่าคนมาเยือนมิใช่โจร

 คงเป็นเด็กหนีออกจากบ้าน

 “ถ้าอยากอาบน้ำก็เชิญ” ว่าพร้อมผายมือไปทางขวา ห้องน้ำเล็กๆ คับแคบถูกเบียดเสียดอยู่ในห้องกว้างเท่ารูหนูคนมาเยือนทำตามอย่างว่าง่าย ปลดเปลื้องชิ้นผ้าในตัวออกกลางห้อง เดินเข้าห้องน้ำไป

 เสียงฝักบัวดังขึ้น

 เจ้าของห้องปล่อยแขกไม่ได้รับเชิญจัดการตัวเองก่อนก้มมองถุงพลาสติกบรรจุของที่ตนต้องการในมือ

เขาหยิบของสิ่งนั้นขึ้นมาปล่อยถุงพลาสติกเปียกน้ำฝนลงพื้นอย่างไร้ค่า

 กำเชือกป่านขนาดกำลังพอดีมือพร้อมมองโคมไฟที่ตั้งใจให้เป็นจุดติดตั้งเชือกเส้นนี้

 เขามัดเชือกป่านเป็นรูปห่วงตามที่จำมาจากคำสอนจากอินเตอร์เน็ตห่วงเชือกขนาดพอดีลำคอ ส่งสัญญาณคล้ายเชิญชวนให้เขานำศีรษะมาลอดห่วงติดตั้งมันไว้ที่โคมไฟกลางห้อง ขยับเอากล่องพลาสติกแทนเก้าอี้เตี้ยปีนขึ้นไปพร้อมหย่อนตัวลงมา ถีบกล่องใสไร้ค่าไป ฝ่าเท้าลอยจากพื้นมีเพียงลำคอที่อยู่ติดกับเชือกแข็งแรง ร่างกายตะเกียกตะกายไขว่คว้าหาอากาศ

 ไม่นานชีวิตเขาก็จะดับไป

 เสียงฝักบัวเงียบลง

 แผนการของเขาคงเริ่มไม่ได้หากมีคนนอกอยู่เช่นนี้

 3

 สภาพแมวจรดูดีกว่าที่คิดเขาจ้องมองร่างกายเปลือยเปล่าของคนตรงหน้า ผิวกายขาวเนียนสว่างราวกับเป็นลูกผู้ดีจากตระกูลผู้สูงศักดิ์ หมดจดไร้ตำหนิใบหน้าสวยหวานละมุนกว่าที่คิด เส้นผมสีอ่อนดูนุ่มราวเส้นไหม คลอเคลียระต้นคอดูท่าว่า เขาคงเก็บแมวพันธุ์ดีมาเลี้ยง

 คนตัวเปลือยไม่ใส่ใจสภาพตัวเองเดินดุ่มเข้าหาเตียงก่อนล้มตัวนอน เขาถอนหายใจ จำใจเปิดกล่องพลาสติกใบหนึ่งขึ้นมาคว้าจับเสื้อตัวแรกได้ก็โยนใส่ชีเปลือยที่ครองเตียงอยู่

 ”ใส่”

 สิ้นเสียงคำสั่งแมวจรรับฟังและทำตามอย่างไม่ขัดขืน ก่อนล้มตัวนอนต่อ

 ดูท่า...เขาต้องรื้อเครื่องนอนออกจากกล่องอีกคราทั้งที่ตั้งใจเก็บห้องทุกอย่างให้สะอาดเพื่อไม่ให้เป็นภาระต่อคนที่จะเข้ามาจัดการต่อแม้ไม่เคยพบปะคนในหอหรือแม้แต่เจ้าของหอถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อยากรบกวนใครมากไปกว่านี้อีกขอแค่จัดการเรื่องร่างไร้วิญญาณของเขาหลังจากนี้ก็พอแล้ว

 จัดแจงเครื่องนอนเสร็จเขาถอดเสื้อคลุมออก โยนไปที่ใดที่หนึ่งของห้อง ใครจะสน เจ้าของห้องเดินไปปิดไฟล้มตัวนอนอีกฝั่งของเตียง

 4

 แมวจรทำหน้าที่เป็นนาฬิกาส่งเสียงท้องร้องเมื่อถึงเวลากินข้าว แม้ร่างกายไม่ขยับแต่ไม่อาจฝืนห้ามกลไกในร่างกายได้ เจ้าของห้องจำใจออกจากห้องอีกครั้งครั้งนี้เพื่อไปหาซื้อเสบียงมาให้ผู้มาเยือน

 เขาไม่กินได้ไม่เป็นไร อย่างไรเสียก็ตั้งใจไม่มีชีวิตอยู่ต่อแล้วแต่เขาไม่ได้ต้องการให้ใครมาร่วมอุดมการณ์ไปด้วย

 กวาดอาหารในชั้นของกินลงในตะกร้าคำนวณปริมาณแล้วเท่านี้คงมากพอให้ไม่ต้องออกไปไหนไปหลายอาทิตย์แมวจรคงไม่เรื่องมาก เขาเดินไปจ่ายค่าอาหารแห้ง เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา

 กลับมาที่ห้องแมวจรยังคงนอนแช่อยู่บนเตียง สวมเสื้อตัวเดิมของเขาเพียงตัวเดียวตัวเดิมกับที่เขาโยนให้เมื่อวาน เสื้อตัวใหญ่กว่าเจ้าของร่างกายกระนั้นก็ยังปกปิดไม่ได้มิดชิดเรียวขาและบั้นท้ายโผล่พ้นนอกเสื้ออย่างที่เจ้าของร่างกายไม่ใคร่สนใจอะไร

 เขาโยนเสบียงไว้กลางห้อง

 “กิน”

 แน่นอนเขาเองก็ไม่ได้สนใจอะไรเช่นกัน

 5

 แมวจรทำหน้าที่เป็นปฏิทินรู้ตัวอีกที เวลาก็ผ่านไปจนอาหารที่เขาซื้อมาตุนหมดเสียแล้ว น่าจะไม่ถึงอาทิตย์เหตุเพราะแมวดื้อไม่ยอมทานหากเขาไม่ร่วมทานด้วย

 เขาออกไปซื้ออาหารใหม่อีกครั้ง

 นำกลับมาเลี้ยงคนตัวขาวในห้องที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ เพียงแต่ยอมเลี้ยงไว้เผื่อในอนาคตได้ใช้งานเช่นว่าเป็นคนนำร่างเขาไปฝัง

 ฝนหยุดตกนานแล้วคนจรไม่มีทีท่าว่าจะออกไป เขาเองก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรไม่คิดต้องการจะรู้ที่มาหรือเหตุผล หรือสัมภาษณ์ดังการทำโครงงานไร้สาระ

 อยากอยู่ก็อยู่อย่างไรเสีย ชีวิตนี้ก็ไม่ได้มีความต้องการอะไรเป็นพิเศษเหลืออยู่แล้วปล่อยให้ร่างจรจัดนี้เป็นสิ่งบันเทิงครั้งสุดท้ายในชีวิตจะเป็นไร

 ในห้องหับคับแคบมีสองชีวิตสื่อสารกันด้วยความเงียบ เขาจำใจเปิดคอมพิวเตอร์คู่ใจอีกครั้งหากต้องอยู่ต่อ ชีวิตก็ต้องใช้เงิน และเขาหาเงินได้จากช่องทางนี้

 ส่วนอีกร่างเขารื้อกล่องลังผุๆ เปิดหาหนังสือเก่าๆ ที่เก็บไว้ข้างล่างสุดออกมายื่นมันให้เพื่อนร่วมห้องคนใหม่

 ต่างคนต่างใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอยู่เหมือนไม่อยู่ ไม่อยู่เหมือนอยู่

 ต่างคนต่างอยู่คนละโลกของตัวเอง

 ให้ความเงียบเป็นสื่อกลาง

 ห้องว่างเปล่าในตอนนี้เริ่มมีข้าวของมากขึ้น

 6

 เขาเรียนรู้มันจากความเงียบมันไม่ส่งเสียงร้องอะไรสักนิด ยกเว้นเมื่อตอนท้องว่าง นาฬิกาชีวิตมันจะทำงานส่งเสียงครางออกมาบ่งบอกให้เขารับรู้

 มันแทบไม่ขยับตัวนอกจากอ่านหนังสือที่เขาให้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจมดิ่งอยู่ในห้วงอารมณ์ของตัวเอง

 มันไม่เคยร้องขออะไรเลยใบหน้าสวยเพียบพร้อมด้วยร่างกายสมบูรณ์แบบ ไร้ซึ่งตำหนิงดงามเกินกว่าจะเป็นเรือนร่างของผู้ชาย มันไม่เคยเรียกร้องอะไรเลยแม้แต่ตอนที่เขาต้องการเสพสังวาสกับมัน มันก็ไม่ร้องปฏิเสธ

 ไออุ่นจากร่างกายคนอื่นเขาไม่ได้สัมผัสมานานแล้ว

 เขาเรียนรู้มันจากไออุ่นของร่างกาย

 จังหวะรักของเขากับมันเข้ากันได้ดีเกินกว่าที่คิด

 ปล่อยไว้แบบนี้คงไม่เสียหาย

 7

 ร้อนรุ่มรุนแรง ร่างกายสองร่างโรมรันกันอยู่บนฟูกเตียง กลิ่นเหงื่อไคลคละคลุ้งเหนือสิ่งอื่นใด การร่วมรักแบบมิใช่คนรักกลับขับกลิ่นกามอารมณ์เข้มยิ่งกว่าสิ่งไหน

 เขาสอดแก่นกายเข้าไปให้อีกฝ่ายสวมรับมันไว้ แก่นกายผงาดขึ้นอีกเมื่อถูกสวมใส่ ท่อนเนื้อถูกบีบรัดกระตุกอารมณ์กามให้พุ่งขึ้นสูงแทบคลั่ง ขยับตัว เร่งจังหวะเคลิบเคลิ้มไปกับห้วงตัณหา ห้องหับที่เคยเงียบงันถูกจู่โจมด้วยเสียงครวญสุขต่างฝ่ายต่างโหยหาซึ่งกันและกันราวกับสัตว์ป่า

 กระทุ้งดุนดัน แทรกสอดให้ลึกขึ้นไปอีก เชื่อมต่อกันราวกับโซ่ตรวนที่ฟันไม่ขาดอารมณ์กามราวกับสุนัขโหยหาอาหาร ไม่มีใครคิดหยุดยั้งการกระทำทุกท่วงท่าถูกใช้ขึ้นมาเท่าที่สภาพร่างกายและสิ่งแวดล้อมจะเอื้ออำนวยรอบแล้วรอบเล่า โรมรันกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

 จุมพิต ลากนิ้ววนไปทั่วแผ่นหลังผลัดกันปรนเปรอมอบความสุขให้กัน ร่างกายกระตุกปลดปล่อยน้ำกามออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่พอ มากยิ่งขึ้นไปอีก จนกว่าคนใดคนหนึ่งจะหมดแรง

 แน่นอนไม่ใช่เขาแน่ที่หมดแรงก่อน

 8

รู้ตัวอีกทีเขาก็เลี้ยงแมวจรตัวนี้ไว้นานเกินไปแล้วแมวจรไม่ทราบชื่อ ไม่รู้ที่มาที่ไป ไม่พูด ไม่กระทำราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบสวยงาม ตั้งอยู่อย่างไร้ชีวิตอยู่ ณ มุมห้องอับชื้นช่างเสียของ

 เขาออกจากห้องไปไม่ใช่เพราะออกไปซื้ออาหารเหมือนทุกที

 แต่ออกไปเพราะเขารู้ว่ากำลังเกิดอันตรายขึ้นกับตัวเอง

 อันตรายที่มีชื่อเรียกว่าความสัมพันธ์

 9

 เขากำลังเกิดความสัมพันธ์กับผู้มาเยือนแน่แท้ เขาหวาดกลัว วิตกกังวลทั้งที่ก่อนหน้านี้ตัดได้ซึ่งทุกความสัมพันธ์ในชีวิตแล้วเหตุใดตนถึงยอมให้เกิดความสัมพันธ์ใหม่นี้ขึ้นมาอีกเวลาที่ใช้ร่วมกับแมวจรตัวขาวในห้อง กำลังทำให้แผนการไปโลกอีกใบของเขาพังทลาย

 เขาจะกล้าทิ้งให้มันอยู่ตัวคนเดียวได้อย่างไรมันที่ไม่มีความสามารถในการใช้ชีวิตภายนอกเอาเสียเลย

 ในวันนั้นเขาเดินวนรอบเมือง ขบคิดเรื่องคนตัวขาวในห้องทั้งคืน

 ไม่ได้คิดถึงจิตใจของตุ๊กตากระเบื้องเคลือบไร้ค่าแม้แต่เสี้ยวเดียว

 10

 จากที่คิดว่ามีเพียงร่างกายไร้ซึ่งจิตใจ แน่แท้เขารู้ว่ามันไม่ใช่ คนตัวขาวรับรู้ความรู้สึกของเขาได้และมีความรู้สึกเป็นของตัวเอง แต่ไม่ใคร่ที่จะแสดงออกมา

 ไม่เคยที่จะแสดงออกมา

 จนเขาคิดว่ามนุษย์ตนนี้ได้ตายเสียแล้วไร้ซึ่งจิตวิญญาณ มีเพียงร่างกายเปลือยเปล่า

 หากเพราะตุ๊กตาไร้ชีวิตไม่เคยสื่อสารกับเขาด้วยวิธีไหนๆ ในตอนนี้เมื่อเขากลับเข้าสู่ห้องเก่าห้องเดิมมันกลับหลั่งน้ำตา

 มีเพียงหยาดน้ำตาที่มันแสดงออกมาได้เป็นเพียงสิ่งเดียวที่แสดงถึงความรู้สึก

 ซากไร้ชีวิตพูดกับเขาด้วยน้ำตา

 หยดน้ำตาคล้ายกับหยาดน้ำฝนน้ำตาไหลรินอาบแก้มนวล ดั่งหยดฝนชโลมไปทั่วร่างกายท่ามกลางแสงอาทิตย์อบอุ่นเขาเหน็บหนาว ยะเยือกไปถึงขั้วหัวใจ แค่เห็น ใจก็แทบสลาย

 ไม่มีคำพูดเช่นเก่ามีเพียงร่างเนื้อที่เขาคิดว่าไร้ชีวิตพุ่งเข้ามาสวมกอด มอบไออุ่นให้ร่างกายเขาพร้อมกับเสียงสะอื้นฟูมฟายที่ไม่เคยได้ยิน

 เรียนรู้ถึงความรู้สึกที่ไม่เคยรู้จัก

 เขาโอบกอดร่างตรงหน้า

 เจ้าของชีวิตที่ต่อเติมลมหายใจให้เขา

 หนึ่งชีวิตที่ทำให้เขาต้องการจะอยู่ในโลกใบแรกให้นานขึ้นอีกสักหน่อย

 บัดนี้เขาค้นพบแล้วถึงความหมายของชีวิต

 11

 “ไม่ไปไหนแล้ว”

 คนร่วมห้องยังคงไม่เชื่อมันยังคงเกาะตัวเขาไม่ปล่อย พันแข้งพันขาราวกับกลัวเขาจะหนีมันไปอีกมันไม่เชื่อคำพูดของเขาเสียแล้ว

 “จริงๆ”

 แม้ตอกย้ำเพียงไหนคำพูดก็เป็นเพียงเสียงลมพัดผ่าน มันยังคงพันอยู่รอบตัวเขาอย่างนั้น

 เขาไม่เคยอยากรู้จักเพราะหวาดกลัวว่าหากต้องรับรู้ชื่อของอีกฝ่ายแล้วเขาเกรงว่าจะผูกสัมพันธ์ไปมากกว่าเดิมแต่ตอนนี้ใครเล่าจะสนในเมื่อเขาตั้งใจจะเรียนรู้ชีวิตของคนตรงหน้านี้ให้มากขึ้นอีกหน่อยเพื่อต่อเติมชีวิตของตัวเองให้ยาวนานยิ่งขึ้น

 เอื้อนเอ่ยถามชื่อคนตรงหน้า

 เชือกป่านเมื่อครานั้นถูกใช้เป็นราวแขวนผ้า

End