“นี่คุณเป็นคนเขียนบทซีรีส์เรื่องนี้กับเค้าด้วยเหรอ? ”
จู่ ๆ เขาก็ถามขึ้นมาในขณะที่เรากำลังต่างไล่สายตาอ่านหนังสือเคียงกันก่อนหลับใหล
ใต้แสงนวลสลัวหรุบหรี่ของไฟวอร์มไลท์จากหัวเตียง แอบอิง เงียบงัน มีกำแพงทึบหนาแต่ล่องหน
ขั้นกลางกั้นโลกส่วนตัวระหว่างกัน เทียนหอมกลิ่น มิดไนท์ วู้ดท์ ผสมระหว่างกลิ่นรมควันของไม้สนซีดาร์กับยูคาลิปตัสแฝงน้ำมันกลั่นจากดอกไม้ปริศนาที่ผมชอบ และเสียงพลิกของหน้ากระดาษหน้าหนังสือของเราไปทีละหน้า... ทีละหน้า
“อื้ม ก็เขียนด้วยความอยากเขียน…”
“การเขียนคือความท้าทายชนิดหนึ่งในการเอาชนะความชอบเล่าเรื่อง
แต่ไม่ได้เป็นคนช่างพูดของตัวเอง"
"แต่คุณเองก็รู้ การเขียนบท หรือเขียนงานประเภทวรรณกรรมคืองานของกลุ่มช่างฝันในคราบของกรรมกร
และนักเขียนในประเทศนี้รายได้เฉลี่ยน้อยกว่าเปิดร้านขายหมูปิ้ง”
ผมเอ่ยติดตลก ขณะที่สายตายังคงอ่านตัวหนังสือนิยายโรแมนติกเล่มหนาเรื่อง เจนแอร์ ที่อยู่ตรงหน้า
ก่อนเขาจะเอี้ยวตัวเข้ามาใกล้ชิดจนลมหายใจเราสอดประสาน เพื่อข้ามมาหยิบปึกต้นฉบับที่ยังคงถูกปรับแก้เพื่อเอาใจแฟซีรีส์รักวัยรุ่นเรื่องหนึ่งที่มีคนติดตามจากภาคแรก เป็นหน้าปกสีเขียวครามเหลือบหม่นออกดำเข้ม คล้ายกับสีตกกระทบของดวงจันทร์บนฟ้ามืดยามเที่ยงคืน คล้ายกับการไล่เฉดสีของปีกแมลงทับ ถูกวางทับด้วยกระปุกยานอนหลับ ข้างนาฬิกาปลุกโต๊ะข้างหัวเตียง
บนปกมีชื่อของซีรีส์ปรากฏอยู่ พร้อมลายน้ำตัวหนังสือสีแดงตัวเขื่องวางทับไว้ว่า
“เป็นความลับห้ามเปิดเผยในที่สาธาราณะ”
และตัวหนังสือเล็กๆ ชื่อของผมอยู่
เขาวางหนังสือฮาวทูเรื่องเหรียญคริปโต เงิน ๆ ทอง ๆ หรือเกี่ยวกับหุ้นการลงทุนในตลาดหลักทรัพย์
ที่มาของรายได้แบบลับๆ หรืออะไรบางอย่างที่เขากำลังอ่านอยู่ลงบนตักพร้อมกับยกมือขึ้นมาทั้งสองข้างคลี่เปิดสิ่งที่อยู่ในมืออ่านเพียงผ่าน ๆ สลับกับจ้องเข้ามาภายในดวงตาของผมราวกับจะกลืนกิน
“เป็นบทซีรีส์ที่ทำมาจากนิยาย? ”
“เปล่า เป็นเพียงเรื่องสั้นหลายเรื่องร้อยต่อกัน”
“เขียนจากเรื่องของตัวเอง? ”
“เปล่าหรอก...ล้วนเป็นเรื่องแต่งขึ้นเขียนเพื่อระบดระบายถ่ายทอดมวลความรู้สึกบางอย่างคล้าย ๆ
การทำงานศิลปะแล้วแสดงออกไปแต่เมื่อมันถูกทำเพื่อคนดูจึงมีความจำเป็นปรับเปลี่ยนตามที่ผู้กำกับต้องการให้เป็น"
"ส่วนหนึ่งถูกเขียนเพิ่มเพื่อแทรกสินค้าเอาใจผู้สนับสนุน และเล่นกับความรู้สึกของผู้ชมเกือบทุกฉากแน่นอนมันจะถูกปรับเปลี่ยนไปกว่า 40% จากโครงเรื่องเดิมชื่อเรื่องถูกกลบทับด้วยชื่อเรื่องใหม่ตัวตน
และทุกสิ่งที่ผมต้องการสื่อมันออกไปก็ถูกลดทอนไปด้วย แต่ก็แน่หล่ะ เรื่องปากท้องในยุคนี้คือสิ่งสำคัญ”
“อย่างฉากนี้ตอนแรกเขียนให้ตัวเอกนักแสดงซีรีส์ชื่อดังถูกต้นสังกัดปลดออกจากเรื่องที่ถูกเขียนมาเพื่อเขาอย่างกะทันหันเพียงเพราะมีภาพหลุดไปร่วมขบวนม็อบขับไล่เผด็จการเผยแพร่ออกมาต้นสังกัดช่องโจมตี แฟนคลับผู้ภักดีที่อยู่คนละฟากฝั่งโจมตีในประเทศที่คุณงามความดีด้านจริยธรรมดีเด่นเราต่างใช้ความดีโจมตีอีกฝ่ายที่มักจะทำตัวหลุดนอกกรอบอยู่เสมอ"
"พอเขาไม่มีงานในวงการจึงต้องหันกลับไปทำธุรกิจเก่าแก่ของตระกูลไร่กุหลาบแดงที่เชียงใหม่แทน
ตรงนี้ก็ถูกผู้ใหญ่ปรับบทใหม่ถึงสาเหตุที่มาของการถูกเนรเทศเพราะถูกเพื่อนนักแสดงหักหลัง ถูกบอยคอตจากสื่อด้วยข่าวลือด้านลบแทน” ผมเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้เพื่ออธิบายสิ่งที่เขากำลังอ่านอยู่ตรงหน้า
“แล้วคุณเคยแอบชอบตัวละครที่คุณเขียนบ้างไหม?”
“อาจเคย อาจมีบ้างในบ่อยครั้ง” ผมเผลอหลุดตอบผ่านรอยยิ้มจางไปแบบนั้น
“ชอบคุณจัง” เขาบอกแผ่วเบาราวกระซิบแล้วหยิบหมอนรูปหน้าแมวขึ้นมากอด
ผมย่นจมูกแก้เขินเหมือนเด็ก ๆ บีบแก้มบนหน้าทะเล้นของเขาพร้อมปิดเล่มหนาที่กำลังอ่านลงโดยถือดีหยิบหนังสือของเขามาคั่นหน้าที่อ่านค้าง แล้วถือในมือไว้แบบนั้นแทน
“แค่อ่านดูคร่าวๆ ก็รู้แล้วว่ามันจะต้องมีดราม่าในเรื่อง”
“แล้วมีซีรีส์ความรักเรื่องไหนไม่มีฉากร้องไห้บ้าง”
เขาหัวเราะพลางส่ายหัวเล็กน้อยเพื่อให้คำตอบ
“การร้องไห้เสียใจเป็นส่วนหนึ่งของความรักเสมอ”
ผมลูบแขนบอกเขาด้วยท่าทีราบเรียบการปิดบังความลับที่ว่าผมแอบร้องไห้หนักหน่วงแค่ไหน
เมื่อล่วงรู้ถึงการกระทำที่ไม่ชอบมาพากลของเขา หลักฐานของการนอกใจ และคอยซุกซ่อนแสร้งทำอยู่ในอาการไม่รู้ทันเขาอยู่เสมอ
กับเขาทำงานอยู่ในบริษัทอสังหาริมทรัพย์ พ่วงที่ปรึกษาทางการเงิน
และการลงทุนอายุน้อยไฟแรงเช่นเขา ร้อยวันพันปีนอกจากจะยุ่งอยู่กับภาระงานที่ทำ ลูกค้าที่ต้องพบเจอ / พอร์ตหุ้น / ตัวเลข / หนังสือความรู้เอกสารมากมายที่ต้องศึกษา / การแบ่งเวลาไปยิม / เวย์โปรตีน / มวลค่ากล้ามเนื้อ / บทสทนากับเด็กหนุ่มในแอปวีเจ / สาวสวยในแอปทินเดอร์ / เน็ตไอดอลน่ารักคนดังในtiktok / อาหารล่อใจ / เกม และ แมวร่างท้วม ก็ไม่เห็นเขาจะสนใจอะไรไปมากกว่านี้ แต่พอได้ทำลายปราการที่ขั้นกลางระหว่างโลกส่วนตัวของผมได้สำเร็จแล้ว
เขาก็ถามไถ่ไม่หยุดประหนึ่งการสัมภาษณ์มนุษย์ต่างดาวตัวแรกที่ยอมพลั้งปากเปิดเผยตัวตนกับโลกด้วยความสนอกสนใจ
หากเป็นการสัมภาษณ์อยู่บนเตียง หรือเพียงเบี่ยงเบนความสนใจของผมคล้ายความต้องการปิดบังบางอย่างจากเสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์มือถือที่ซ่อนไว้อยู่ใต้หมอนสีน้ำเงินเข้มสีเดียวกับผ้าปูที่นอนสีโปรดของเขา
“อยากรู้ตอนจบแล้ว” เขาที่พลิกมายังหน้ากระดาษในมือแผ่นสุดท้ายถามขึ้น
“เป็นความลับ”
“นะๆ คนดีนิดนึงนะครับ”
“เป็นความลับครับ”
“นิดนึงหน่าผมรู้ผมสัญญาว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ”
“หน่านะครับ”
“ก็ได้”
“ตัวเอกในเรื่องรู้ความจริงที่ถูกปิดบังซ่อนไว้จากกล่องเก็บเอกสารภายในโรงเพาะชำ
เต็มไปด้วยซากต้นหนามกุหลาบแดงแห้งกรังที่มันถูกปิดตายเอาไว้มาตลอด”
“การล่วงรู้ถึงสาเหตุการหายตัวไปอย่างปริศนาของคนที่แอบรักเขาได้เสียสละบริจาคหัวใจให้เขา
ในเหตุการณ์ที่เขาหัวใจล้มเหลวเกือบหมดลมหายใจครั้งนั้น เขาเผลอหลับไปนานเท่านาน
เพื่อตื่นมาใช้ชีวิตเป็นปกติต่อมาหลายปีโดยไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่ามีหัวใจของคนที่รักเขาเต้น
และเป็นส่วนสำคัญในตัวของเขาเสมอมา”
“อันที่จริงถึงผมอยากให้เรื่องจบแบบนี้ ทางผู้กำกับก็อยากให้จบลงเอาใจแฟนๆ ซีรีส์อีกแบบอยู่ดี”
“น่าสนใจนะมันคงจะดูลึกลับ น่าค้นหาพอๆ กับรอยยิ้มของคุณ”
ผมส่งยิ้มหวานให้เขาไม่รู้ว่าครั้งเท่าไหร่ แต่เขาคงไม่รู้ว่า ผมมักซุกซ่อนการรู้ทันเขาทุกอย่าง
ผ่านรอยยิ้มที่ส่งออกไปเสมอ
“แต่ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ช่วยอธิบายไร่กุหลาบแดงที่อยู่ในบทให้ผมฟังคร่าวๆ ที”
“ได้สิ” ผมตอบกลับตามบทบาทของคนใจดี
“คุณเคยอ่านเรื่อง เดอะ ไนติเกล แอนด์ เดอะ โรส
ของ ออสการ์ ไวลด์ ไหม? นกไนติงเกลผู้หลงรักชายหนุ่มที่เขาอยากเต้นรำกับหญิงสาวที่เขาหมายปอง
โดยมีข้อแม้ว่าเธอจะเต้นรำกับผู้ที่นำกุหลาบแดงมาให้เท่านั้นแต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะหามันมาจากไหน
เพราะขณะนั้นเป็นฤดูหนาวที่หนาวติดลบ ดอกไม้ส่วนใหญ่ไม่ออกดอกกัน
เช่นนั้นแล้วนกไนติงเกลเห็นว่าชายหนุ่มเขามีรักแท้ที่จะมอบให้กับหญิงสาว
จึงพยายามแสวงหาสีแดงจากกุหลาบทุกต้นว่า
ฉันต้องการกุหลาบแดงเพียงดอกเดียวถ้าหากผลิดอกออกให้ได้
ฉันจะร้องเพลงให้ท่านฟัง แต่ดอกกุหลาบบอกว่าออกดอกให้ได้แต่ไม่มีสีแดงให้
ถ้าอยากได้ก็ต้องใช้เลือดสร้างดอกกุหลาบให้เป็นสีแดงขึ้นมาเอง”
“อื้ม แล้วยังไงต่อครับ” คนถามกระแอมไอยื่นหน้ามาใกล้เพื่อฟังอย่างสนใจ
“นกไนติงเกลเห็นว่าถ้าอยากได้กุหลาบเป็นสีแดงเพื่อให้ชายหนุ่มได้นำไปมอบให้กับหญิงสาว
ก็ต้องแลกมันมาด้วยชีวิตการบินพุ่งเข้าไปเสียบกับหนามคมของกุหลาบหลั่งเลือดออกมากลายเป็นดอกกุหลายสีแดงสด”
“นกไนติงเกลผู้น่าสงสาร” เขาพึมพำ
“เพราะนกไนติงเกลรู้ดีว่าการทำให้ชายหนุ่มที่แอบรักอยู่ได้สุขสมหวังก็คุ้มค่าที่จะแลก
เพราะความรักมีค่ามากว่าชีวิต และสิ่งอื่นใด มีค่ามากกว่าเพชรน้ำงาม ไข่มุก ทองคำล้ำค่า และไม่สามารถซื้อหาจากที่ไหนได้”
“แล้วชายหนุ่มที่นำกุหลาบแดงไปมอบให้หญิงสาว แล้วยังไงต่อ สมหวังมั้ย”
เขาถามพร้อมง่วนอยู่กับบางสิ่ง
“หญิงสาวนั้นเลือกที่จะเต้นรำกับหนุ่มคนอื่นที่เขาเอาแหวนเพชรมามอบให้แทน”
“เป็นกุหลาบแดงดอกที่มีราคาแพงมากเลยนะ เพราะต้องซื้อมาด้วยชีวิต”
“ใช่ มันน่าเศร้า”
“จะมีสิ่งสำคัญกี่อย่างกันที่เราจะยอมแลกมาด้วยชีวิต และคุ้มค่าไหมที่ต้องทำเพื่อเขาขนาดนั้น” ผมกล่าวสมทบ
เงียบงันไร้คำตอบจากคู่สนทนา ชั่วขณะที่ผมอธิบายจบ
ผมเหลือบเห็นเขายิ้มกรุ้มกริ่มพิมพ์ข้อความอะไรบางอย่างในมือถือของเขาเสร็จพอดีก่อนนำไปซ่อนไว้ที่เดิม
“เป็นนักเขียน จำเป็นต้องตอบแบบนี้กันทุกคนไหม?”
ความรีบถามต่อด้วยความลนลาน
“แบบไหน”
“โรแมนติกรุ่มลึกโดยเฉพาะเรื่องความรัก”
“ก็อาจใช่ แต่บางทีก็อาจไม่สำหรับคุณ”
เขาหัวเราะกลับตาหยี พร้อมจดจ้องกลับมาที่ผมด้วยความอยากรู้อยากเห็นอีกครั้ง
ผมยักไหล่ เขาหลุดหาวฟอดใหญ่ ก่อนหยิบหนังสือ และต้นฉบับบทซีรีส์ความรักที่เราต่างอ่านกันค้างไว้เก็บลงข้างเตียงเลื่อนมือดึงผ้าห่มสีเดียวกันกับหมอนของเขาขึ้นห่มคลุมเราทั้งสอง เอี้ยวตัวเข้ามาเพื่อดับเทียนหอมที่มันไม่ได้จุดดังที่เข้าใจตั้งแต่แรก หรี่แสงของโคมไฟลงมืดสนิท กระชับตัวของผมเข้าไปในกกกอด แล้ว
กระซิบกระซาบถามต่อว่า
“หากได้เขียนหนังสือ ที่คุณไม่อนุญาตให้พัฒนาไปเป็นซีรีส์อีก คุณอยากเขียนเกี่ยวกับอะไร”
“อาจเป็น เรื่องสั้นขนาดยาว / อาจเป็นนิทานเรื่องเล่า / อาจเป็นนิยายเรื่องเศร้าเรื่องของคู่รักที่การคบหาสั้นแสนสั้นจบลงในย่อหน้าเดียว”
“เรื่องของเรา? ”
“อาจใช่” ผมตอบแล้วส่งยิ้มหวานให้เขาผ่านความมืด
“พรุ่งนี้ผมกลับดึกคุณไม่ว่าอะไรนะ”
“มีนัดคุยกับลูกค้าทั้งวันเหมือนเคย? ”
“อืม ติดสอนเทรดหุ้นลูกค้าดึกเลย” เขาส่งเสียงตอบในลำคอแบบพอไปทีพร้อมเข้ามาหอมแก้มฟอดใหญ่
ผมไม่มีการตอบกลับใดนอกจากส่งยิ้มให้เขาเพื่อบดบังการรู้ทันความลับที่เขาไม่ต้องการเปิดเผยเช่นเดียวกันกับตัวหนังสือบนหน้าปกต้นฉบับบทซีรีส์ความรักที่เป็นความลับและยังต้องแก้ไข เรื่องส่วนตัวความลับที่เราต่างล่วงรู้เท่าที่เล็ดรอดออกมาให้อีกฝ่าย
ได้รับรู้ แต่ก็ไม่อาจเข้าไปกล้ำกราย
ในความมืดผมจมลงไปในนิทราหลับฝันร่วมกับเขา บุคคลสมมุติ ที่ไม่เคยมีอยู่จริง
ก่อนลืมตาตื่นขึ้นมาอยู่บนเตียงเพียงลำพังในประเทศ ยังคงปกครองด้วยอำนาจเผด็จการ
ที่เรื่องราวไม่ชอบมาพากลเป็นความลับ ปกปิดด้วยความดีสืบต่อยาวนาน
มีซีรีส์วายเป็นที่นิยมชมชอบและโด่งดังมีชื่อเสียง แม้ในบางกลุ่มยังต่อต้านความหลากหลายทางเพศ
และการยอมรับในสมรสเท่าเทียมเทียบเท่ากับศูนย์
ภายในประเทศที่ปกคลุมด้วยความลับแห่งนี้
เราต่างรู้เห็น เท่าทันในความลับ พร้อมกับบอบช้ำ -- ครั้งแล้ว ครั้งเล่า
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in