บ่ายแก่ของหมู่บ้านที่ไกลจากตัวเมืองหกสิบกิโลเมตรถูกเรียกว่าบ้านนอก ชายหนุ่มหรือเด็กหนุ่มที่กระตุ้งกระติ้งเกินชายจะถูกเรียกว่ากะเทย ผู้หญิงตัดผมสั้นและห้าวเกินหญิงจะถูกเรียกว่าทอม แต่ทั้งหมดนั้นถูกมัดรวมว่า “วิปริตผิดเพศ”

ในยุคที่ความหลากหลายยังเป็นคำใหม่สำหรับผู้ใหญ่ที่ความบันเทิงหลักคือละครหลังข่าว หรือแม้แต่วัยรุ่นหนุ่มสาวยังไม่มีใครสนใจจะหาความหมายของมัน

ผมและเขาอยู่ด้วยกันในระยะเวลาหนึ่งก่อนที่เขาจะหายไปจากพวกเรา

“เขา” ทำให้ผมต้องออกหาคำตอบให้กับตัวเองท่ามกลางสังคมและสภาพแวดล้อมที่ไม่อาจยอมรับและไม่เปิดกว้างถึงความหลากหลาย ซึ่งแม้แต่ผมเองในตอนนั้นยังไม่รู้จักคำๆ นี้เลยด้วยซ้ำ

ทุกช่วงเวลาที่เติบโตเกิดเป็นรอยขีดข่วน เป็นช่วงชีวิตอันเปราะบางและพร้อมแตกสลาย แต่มันกลับชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ

ยกเว้นคำนิยามที่ผมไม่สามารถบอกได้เลย

ว่าทั้งผมและเขาคืออะไรกันแน่