เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
My First Storylafaush
Kwon"Wraith"Jimin x Lee"Crown"Minho [SSG]
  • ficแก้บน


    เสียงหอบหายใจถี่ดังมาจากร่างหนึ่งที่อยู่บนเตียง อึดอัด…นี่คงจะเป็นความรู้สึกเดียวที่มินโฮมีอยู่ในตอนนี้ สายตาที่มีแต่ความพร่ามัว ร่างกายสัมผัสถึงบรรยากาศเย็นยะเยือกที่ปกคลุม ความตื่นตระหนกและความกังวลแสดงผ่านทางสีหน้า 

    ทว่ามีบางอย่ามากระชากเขาออกมาจากความรู้สึกนี้ เหมือนความสว่างที่วาบขึ้นมาจากแสงแฟลช หากเพียงกระพริบตาอีกสองสามทีเจ้าตัวพบว่าเป็นจีมินนั่นเองที่อยู่ตรงหน้า


    “ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ” จีมินพูดพร้อมกับดึงผ้าขึ้นมาห่มให้


    มินโฮเพียงพยักหน้ากลับไปและทำท่าว่าจะลุก แต่กลับถูกอีกฝ่ายดันลงไปที่เตียงเช่นเดิม

    “นายเพิ่งนอนไปไม่กี่ชั่วโมงเองนะ”  จีมินพูดขึ้นพรางมองหน้าคนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าเรียบๆ


    ไม่มีเหตุผลที่มินโฮต้องต่อต้านคำพูดของจีมิน เขายอมรับว่าอีกฝ่ายคือคนที่สำคัญต่อเขา จีมินเป็นคนที่เข้ามาถูกเวลาเสมอที่เขาเจอปัญหา 

    ไม่มีการกระทำที่หวือหวาหรือความเป็นห่วงเป็นใยที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนเท่าไหร่นัก มีพียงสีหน้าเรียบๆของอีกฝ่าย แต่ทุกครั้งกลับทำให้เขารู้สึกดีขึ้นอย่างน่าประหลาด


    และตอนนี้กลายเป็นเขาที่เหมือนจะเสพติดการกระทำจากคนตรงหน้าไปแล้ว


    “นายก็นอนน้อยเหมือนกันนี่” 

    มินโฮพูดในขณะที่จีมินจะเดินกลับออกไปที่ประตู ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย เพียงแค่สายตาที่มองไปยังคนที่เตียงอยู่ครู่หนึ่ง 

    มินโฮสบตาและขยับตัวไปอีกด้านของเตียง จีมินรู้ดีว่าการกระทำนั้นของคนตรงหน้าแฝงถึงนัยอะไร เพียงอึดใจเขาเดินกลับไปที่เตียง นั่งลงตรงพื้นที่ว่างที่อีกฝ่ายเว้นเอาไว้ เขาคิดว่าคนตรงหน้านั้นควรจะพักผ่อน


    “อย่างที่ฉันเพิ่งบอกไปมินโฮ นายควรนอนให้เยอะกว่านี้” 

    จีมินพูดขึ้นหลังจากที่ปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมบทสนทนามาสักพัก ไม่มีคำพูดใดๆจากมินโฮ

    ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง มีเพียงเสียงลมหายใจจากทั้งสอง และสายตาเว้าวอนที่ส่งมายังจีมิน เขารู้ดีว่าหมายถึงอะไร ไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหนที่ทำให้ทั้งคู่ต่างตกมาอยู่ในความสัมพันธ์ที่ยากจะอธิบายแบบนี้ 

    มันอาจเป็นความผิดพลาดในตอนแรกที่ไม่ทันหักห้ามใจ จนทำให้อะไรเลยเถิดเกินที่ควบคุมมาจนถึงตอนนี้มันเป็นความก้ำกึ่งระหว่างความรักและความต้องการ

    เขาคิดว่าควรที่จะหยุดมันไว้ แต่ทุกๆครั้งที่คนตรงหน้าต้องการ กลับเป็นเขาเองที่ไม่อาจหยุดได้


    เสียงถอนหายของจีมินดังขึ้นผ่านความเงียบที่น่าอึดอัดนี้


    ทว่าจู่ๆมินโฮเองเป็นฝ่ายที่ดึงจีมินลงมาแนบกับเจ้าตัว 

    มือเล็กจับใบหน้าให้หันมาสบตา สายตาที่โหยหาจากมินโฮถูกส่งมาอย่างไม่ปิดบัง 

    ลมหายใจอุ่นๆที่รินรดบนใบหน้า ริมฝีปากของทั้งคู่ห่างจากกันเพียงไม่กี่นิ้ว มือเล็กละออกจากใบหน้าของจีมินและเริ่มไร้ตามตัวอย่างอ้อยอิ่ง 

    ตอนนี้ไม่มีอะไรที่จะมาเบี่ยงเบนความสนใจได้อีกแล้ว มีเพียงความโหยหากันและกันออกมาจากทั้งคู่ 

    มินโฮหลับตารับสัมผัสริมฝีปากของอีกฝ่าย เหมือนการจุมพิตครั้งที่ผ่านๆมา ทุกสัมผัสมันเพิ่มความรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆและผิวกายของทั้งคู่ต่างไวต่อสัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้


    ไม่มีความอ่อนโยนเหมือนในนิยาย มีเพียงความเจ็บปวดที่เข้าสู่ร่างกาย แต่มินโฮยอมรับว่ามันทำให้เขารู้สึกดีในตอนนี้

    เสียงต่ำในลำคอของอีกฝ่ายและเหมือนกับมีกระแสไฟฟ้าที่วิ่งแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา ครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนตัวเขาถูกดูดกลืนเข้าไปจนลืมตัวเองไปชั่วขณะ ไม่สามารถรับรู้สิ่งต่างๆอย่างที่ควรจะเป็นความเร่าร้อนที่ถูกส่งมาเรื่อยๆนั้นตอบสนองความโหยหา

    ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายได้หมดลง มินโฮสูดลมหายใจลึกๆ  เหมือนเพื่อเรียกอากาศกลับมายังปอดอักครั้ง


    ทุกอย่างกลับเข้าสู่ความปกติอีกครั้ง  มินโฮซุกไซ้หาความอบอุ่นจากอีกฝ่าย


    “ทีนี้ก็นอนต่อได้แล้ว”  จีมินพูดพลางลูบผมนิ่มของมินโฮไปด้วย

    “อืมม”  เสียงแผ่วจากคนตัวเล็กตอบรับ


    มินโฮไม่รู้ว่าอนาคตความสัมพันธ์ของพวกเข้าจะพัฒนาไปในแบบใด  อาจจะย้ำอยู่ที่ตรงนี้  หรือหากวันหนึ่งกลายเป็นแค่เรื่องที่เคยเกิดขึ้น  เขาเพียงแค่อยากกอบโกยเอาสัมผัสดีๆตรงนี้ให้มากที่สุด

     

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in