ficแก้บน
เสียงหอบหายใจถี่ดังมาจากร่างหนึ่งที่อยู่บนเตียง อึดอัด…นี่คงจะเป็นความรู้สึกเดียวที่มินโฮมีอยู่ในตอนนี้ สายตาที่มีแต่ความพร่ามัว ร่างกายสัมผัสถึงบรรยากาศเย็นยะเยือกที่ปกคลุม ความตื่นตระหนกและความกังวลแสดงผ่านทางสีหน้า
ทว่ามีบางอย่ามากระชากเขาออกมาจากความรู้สึกนี้ เหมือนความสว่างที่วาบขึ้นมาจากแสงแฟลช หากเพียงกระพริบตาอีกสองสามทีเจ้าตัวพบว่าเป็นจีมินนั่นเองที่อยู่ตรงหน้า
“ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ” จีมินพูดพร้อมกับดึงผ้าขึ้นมาห่มให้
มินโฮเพียงพยักหน้ากลับไปและทำท่าว่าจะลุก แต่กลับถูกอีกฝ่ายดันลงไปที่เตียงเช่นเดิม
“นายเพิ่งนอนไปไม่กี่ชั่วโมงเองนะ” จีมินพูดขึ้นพรางมองหน้าคนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าเรียบๆ
ไม่มีเหตุผลที่มินโฮต้องต่อต้านคำพูดของจีมิน เขายอมรับว่าอีกฝ่ายคือคนที่สำคัญต่อเขา จีมินเป็นคนที่เข้ามาถูกเวลาเสมอที่เขาเจอปัญหา
ไม่มีการกระทำที่หวือหวาหรือความเป็นห่วงเป็นใยที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนเท่าไหร่นัก มีพียงสีหน้าเรียบๆของอีกฝ่าย แต่ทุกครั้งกลับทำให้เขารู้สึกดีขึ้นอย่างน่าประหลาด
และตอนนี้กลายเป็นเขาที่เหมือนจะเสพติดการกระทำจากคนตรงหน้าไปแล้ว
“นายก็นอนน้อยเหมือนกันนี่”
มินโฮพูดในขณะที่จีมินจะเดินกลับออกไปที่ประตู ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย เพียงแค่สายตาที่มองไปยังคนที่เตียงอยู่ครู่หนึ่ง
มินโฮสบตาและขยับตัวไปอีกด้านของเตียง จีมินรู้ดีว่าการกระทำนั้นของคนตรงหน้าแฝงถึงนัยอะไร เพียงอึดใจเขาเดินกลับไปที่เตียง นั่งลงตรงพื้นที่ว่างที่อีกฝ่ายเว้นเอาไว้ เขาคิดว่าคนตรงหน้านั้นควรจะพักผ่อน
“อย่างที่ฉันเพิ่งบอกไปมินโฮ นายควรนอนให้เยอะกว่านี้”
จีมินพูดขึ้นหลังจากที่ปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมบทสนทนามาสักพัก ไม่มีคำพูดใดๆจากมินโฮ
ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง มีเพียงเสียงลมหายใจจากทั้งสอง และสายตาเว้าวอนที่ส่งมายังจีมิน เขารู้ดีว่าหมายถึงอะไร ไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหนที่ทำให้ทั้งคู่ต่างตกมาอยู่ในความสัมพันธ์ที่ยากจะอธิบายแบบนี้
มันอาจเป็นความผิดพลาดในตอนแรกที่ไม่ทันหักห้ามใจ จนทำให้อะไรเลยเถิดเกินที่ควบคุมมาจนถึงตอนนี้มันเป็นความก้ำกึ่งระหว่างความรักและความต้องการ
เขาคิดว่าควรที่จะหยุดมันไว้ แต่ทุกๆครั้งที่คนตรงหน้าต้องการ กลับเป็นเขาเองที่ไม่อาจหยุดได้
เสียงถอนหายของจีมินดังขึ้นผ่านความเงียบที่น่าอึดอัดนี้
ทว่าจู่ๆมินโฮเองเป็นฝ่ายที่ดึงจีมินลงมาแนบกับเจ้าตัว
มือเล็กจับใบหน้าให้หันมาสบตา สายตาที่โหยหาจากมินโฮถูกส่งมาอย่างไม่ปิดบัง
ลมหายใจอุ่นๆที่รินรดบนใบหน้า ริมฝีปากของทั้งคู่ห่างจากกันเพียงไม่กี่นิ้ว มือเล็กละออกจากใบหน้าของจีมินและเริ่มไร้ตามตัวอย่างอ้อยอิ่ง
ตอนนี้ไม่มีอะไรที่จะมาเบี่ยงเบนความสนใจได้อีกแล้ว มีเพียงความโหยหากันและกันออกมาจากทั้งคู่
มินโฮหลับตารับสัมผัสริมฝีปากของอีกฝ่าย เหมือนการจุมพิตครั้งที่ผ่านๆมา ทุกสัมผัสมันเพิ่มความรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆและผิวกายของทั้งคู่ต่างไวต่อสัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้
ไม่มีความอ่อนโยนเหมือนในนิยาย มีเพียงความเจ็บปวดที่เข้าสู่ร่างกาย แต่มินโฮยอมรับว่ามันทำให้เขารู้สึกดีในตอนนี้
เสียงต่ำในลำคอของอีกฝ่ายและเหมือนกับมีกระแสไฟฟ้าที่วิ่งแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา ครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนตัวเขาถูกดูดกลืนเข้าไปจนลืมตัวเองไปชั่วขณะ ไม่สามารถรับรู้สิ่งต่างๆอย่างที่ควรจะเป็นความเร่าร้อนที่ถูกส่งมาเรื่อยๆนั้นตอบสนองความโหยหา
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายได้หมดลง มินโฮสูดลมหายใจลึกๆ เหมือนเพื่อเรียกอากาศกลับมายังปอดอักครั้ง
ทุกอย่างกลับเข้าสู่ความปกติอีกครั้ง มินโฮซุกไซ้หาความอบอุ่นจากอีกฝ่าย
“ทีนี้ก็นอนต่อได้แล้ว” จีมินพูดพลางลูบผมนิ่มของมินโฮไปด้วย
“อืมม” เสียงแผ่วจากคนตัวเล็กตอบรับ
มินโฮไม่รู้ว่าอนาคตความสัมพันธ์ของพวกเข้าจะพัฒนาไปในแบบใด อาจจะย้ำอยู่ที่ตรงนี้ หรือหากวันหนึ่งกลายเป็นแค่เรื่องที่เคยเกิดขึ้น เขาเพียงแค่อยากกอบโกยเอาสัมผัสดีๆตรงนี้ให้มากที่สุด
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in