ฉันและเขาเดินพูดคุยกันจิปาถะ
เขาชอบพูดเกี่ยวกับเรื่องเพลงและศิลปะที่เขานั้นคลั่งไคล้เอามากๆ
เขายิ้ม
เขาหัวเราะ
เขาดูมีความสุขในขณะที่พูด
แม้ทางที่เราเดินกันอยู่นั้นจะเปลี่ยว
จะมีแค่แสงสลัวๆจากโคมไฟข้างทางเดิน
ฉันก็ไม่ได้รู้สึกกลัวเลย...
การมีเขาอยู่ข้างๆทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย
เขาหยุดเดินแล้วยื่นกล่องเหล็กขนาดกลางมาให้ฉัน
ฉันรับมันมาและอ่านโพสอิทแผ่นเล็กที่ติดไว้บนฝากล่อง
เธอบอกว่าผมเป็นคนไม่รักษาของ
แต่ทั้งหมดในกล่องนี้เป็นความทรงจำของเรา
ผมไม่สามารถที่จะปฏิบัติกับจดหมายพวกนี้
เหมือนกับที่ผมปฏิบัติกับสิ่งของของผมได้
เพราะมันถูกส่งมาจากเธอไง
เขายักคิ้วและยิ้มให้ฉันอย่างภูมิใจ
ระยะทางดูเหมือนจะไม่ใช่ปัญหาสำหรับเราสองคนเลย
ฉันและเขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่า
ความสัมพันธ์ของเราสองคนมันมากกว่าคำว่าเพื่อนตลอดเวลาที่ผ่านมา
แต่ด้วยงานของฉันที่ต้องเดินทางตลอด
มันทำให้เราไม่อาจผูกมัดกันไว้ได้
ฉันไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว
ถ้าหากเขาจะเจอคนที่พร้อมรัก...
และอยู่กับเขาได้เป็นเวลานานกว่าฉัน
"ขอบคุณนะ ที่ให้ความสำคัญกับฉันเสมอ"
"เป็นเพราะอะไรเธอรู้ดี"
เขาตอบฉันอย่างนุ่มนวล
และเดินเข้ามาใกล้กับฉันมากขึ้น
มือที่อบอุ่นประคองใบหน้าของฉันไว้
เขาจูบฉันอย่างอ่อนโยน
ถึงแม้ตอนนี้จะหนาวแค่ไหน
แต่ฉันอบอุ่นมากทั้งร่างกายและหัวใจ
หากฉันอยากจะเป็นคนเห็นแก่ตัวสักครั้ง
ถึงแม้จะรู้ว่ามันคงจะไม่ดีต่อตัวฉันและเขาเอง
แต่ฉันก็อยากจะทำตามหัวใจ
มากกว่าสมอง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in