ขณะกำลังทำงาน ความคิดต่างๆ นานาล้วนแวะเวียนเข้ามาทักทายในหัว จนกระทั่งในที่สุด ฉันก็เบื่อและหมดอารมณ์จะทำงานตรงหน้า เปลี่ยนเป็นเอนตัวพิงพนักเก้าอี้สำนักงานสีดำทื่อตัวเก่งซึ่งผ่านการใช้งานมาอย่างหนักหน่วง แล้วมองเพดานสีขาวสะอาดที่มีเพียงไฟเพดานเป็นเครื่องประดับตกแต่ง 

ฉับพลันทันใด มีเสียงเล็กๆ แวบเข้ามาในหู ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นเสียงของอะไร หรือใคร... 

ฉันรู้แค่เพียงว่ามันกำลังเรียกฉันให้ลุกขึ้น เดินไปตรงหน้าต่าง

ฉันผลักประตูระเบียงออกเดินออกไปมองท้องฟ้า ที่วันนี้มันมีแต่ฝุ่นคละคลุ้งอยู่เต็มอากาศ

ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ เสียงนั้นยังคงเรียกฉัน

เรียกให้ฉันโดดลงไปข้างล่างนั้น...

แต่สิ่งที่ฉันทำคือการกรีดร้องให้สุดเสียง ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ และปิดประตูเดินกลับเข้าห้องไป

.

.

.

.

.

.

แหงล่ะ... ฉันเห็นแก่ตัวเกินกว่าจะทำอะไรแบบนั้น

เสียงมือถือจากคนในบ้านโทรมาเรียกฉันลงไปกินข้าว ทุกอย่างจึงจบลงแค่นั้น