23.55 น.
ผมสวมเสื้อกันหนาวสีขาวดำลายทางตัวเก่ง กับกางเกงขาสั้นสีเนื้อ หยิบโทรศัพท์ที่มีแบตเลืออยู่แค่ 52% เสียบหูฟังสีขาวอันเก่า แล้วเดินขึ้นไปบนระเบียงชั้นสาม



23.57 น.
ผมเปิดเพลง History Makers แล้วลากเก้าอี้สีดำที่ที่มีคนเอากางเกงมาตากไว้เข้ามาริมระเบียง ตรงที่นั่งขาดแหว่งออกให้เห็นโฟมสีเหลืองๆ แต่ผมก็ไม่สนใจ เพราะผมกำลังอารมณ์ขุ่นมัว



23.59 น.
ผมก้มมองนาฬิกาบนหน้าจอ  จะปีใหม่แล้วสินะ...ผมได้ยินเสียงคนนับถอยหลังเข้าปีใหม่มาจากบ้านด้านหลังที่กำลังมีปาร์ตี้ ผมเงยหน้ามองท้องฟ้า ทำไมท้องฟ้าคืนนี้มันช่างดูกว้างไกลเหลือเกิน



00.00 น.
ปีใหม่แล้ว...ผมได้ยินเสียงพลุดังมาจากที่ไกลๆ แต่มองไม่เห็น น่าจะจากทางขวา หรือทางหน้าบ้าน ผมไม่แน่ใจ พอนั่งไปสักพักก็เห็นแสงพลุแวบๆ จากคอนโดด้านซ้ายและตึกหอพักไกลลิบๆ ด้านหน้า



00.02 น.
ผมเห็นเงาคนดำๆ บนดาดฟ้าที่ตึกตรงข้าม...คิดในใจว่าเขาคงออกมาฉลองรับวันปีใหม่คนเดียวเงียบๆเหมือนกันล่ะมั้ง? แอบน่ากลัวนิดๆนะ ใจจริงผมอยากจะโบกมือทักทายเขาด้วยซ้ำ แต่คิดว่าคงไม่เหมาะ และเขาคงจะกลัวผมอยู่เหมือนกัน 

พอผมก้มลงมองข้อความในไลน์แล้วเงยหน้าขึ้นมาอีกที เขาก็ไม่อยู่ซะแล้ว



00.06 น.
ผมนั่งซึมซับบรรยากาศที่มีเสียงพลุ เสียงดนตรี และเสียงคนเฮฮาพร้อมกับลมเย็นๆ ของฤดูหนาวที่มาปะทะผิวอยู่อีกสักพัก (ถ้าคุณจะเรียกมันว่าฤดูหนาวน่ะนะ) แล้วก็ต้องลุกขึ้น เก็บเก้าอี้ แล้วเดินลงบันไดกลับมาที่ห้องของตัวเอง 

ใจจริงผมอยากจะนั่งตรงระเบียงนั้นต่อไปอีกสักชั่วโมงด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่ามีเจ้ายุงน่ารำคาญคอยกัดขาตลอดล่ะก็...



00.20
โทรศัพท์ในมือผมดัง แม่โทรมาถามว่าเมื่อครู่ผมไปไหน โธ่...แม่ ผมก็แค่ขึ้นไปนั่งมองพลุ (ที่ไม่เห็นสักกะลูก) ตรงระเบียงชั้นสามเท่านั้นเอง จะไปไหนได้ล่ะ

00.26
สวัสดีปีใหม่นะ