เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Reassemblyแพนด้ากับสาละ
Introduction
  • สมองคือลิ้นชักในโต๊ะทำงานของเราคงเป็นโต๊ะเหล็กสีครีมๆในพวกออฟิสเก่าๆที่เวลาทุบเสียงมันจะปึงปังอ่ะความทรงจำทั้งชีวิตเปรียบเหมือนแผ่นกระดาษ ส่วนใหญ่ไม่ระบุวัน เวลาที่ชัดเจนบางแผ่นก็คล้ายๆกัน กระดาษมีหลายขนาด บ้างเย็บติดกัน หรือมีโพสอิทติดแยกสีบางอันเป็นเพียงเศษเล็กๆ บ้างเหลืองกรอบแล้วหลุดรุ่ยไปตามเวลาแล้วดีหน่อยก็จะมีความทรงจำที่เก็บเป็นรูปภาพ บางอันเป็นวิดีโอในแฟรชไดรฟ์เราไม่รู้ว่าลิ้นชักในโต๊ะเรามีกี่อัน แต่ที่แน่ๆทุกอย่างถูกยัดรวมกันอยู่ในนั้นยัดแบบชุ่ยๆ

    มีความทรงจำบางอย่างที่เราจำรูปร่างและทรงมันได้อย่างดี แม้ไม่ต้องเปิดลิ้นชักก็รู้ว่ามันอยู่ไหน อันที่เหมือนกันมากๆก็ติดกันเป็นปึก แม้จำไม่ได้หมดแต่ถ้าเปิดในปึกนั้นก็จะจำได้ว่าคืออะไร บ้างสีสดบ้างส่งกลิ่น บางอันเรารู้ว่าอยู่ตรงไหนแต่เลือกที่จะเลียง อันเก่าหน่อยก็อาจจะตีความหรือเห็นไม่หมดบางอันเหลือเป็นเศษๆ ที่ติดมาพร้อมกับอันอื่น หรือบังเอิญสุ่มคุ้ยไปเจอ

    เรามีเพื่อนที่โต๊ะทำงานมีโฟลเดอร์ลิ้นชักถูกแบ่งหมวดหมู่อย่างเป็นระเบียบ ตามวันและเวลาถ้าให้ระลึกถึงเหตุการณ์นึงก็สามารถเล่าและสานต่อไปยังเหตุการณ์อื่นในวันนั้นได้ทุกคนมักล้อเราว่าเราความจำสั้น จำอะไรไม่ค่อยได้แต่ในขณะเดียวกันก็สามารถจำเหตุการณ์เฉพาะบางอย่างและอารมณ์ในห้วงเวลานั้นเหมือนแผ่นกระดาษที่รายงานวันนั้นถูกฉีกออกและไฮไลต์แค่ส่วนนั้นแม้ไม่มากแต่ก็ทำให้คนอื่นแปลกใจตลอดเมื่อเทียบกับความขี้ลืมของเรา

    เหตุการณ์ต่างๆที่เราเผชิญในชีวิตมักทำให้เราต้องเปิดลิ้นชักพวกนั้นหรือบางทีเราก็เปิดเล่นเวลาว่างๆ หลังจากนั้นเราก็จะเอาแผ่นกระดาษมาอ่านเอารูปมาดู เอาวิดีโอมาฉายซ้ำส่วนใหญ่มันมีเหตุผลที่ทำไมเราถึงเลือกหยิบสิ่งนั้นๆออกมาดูเพื่อสนองความต้องการตอนนั้นแต่อันที่สุ่มหยิบขึ้นมานี่สิ สนุก

    เราเชื่อว่าชีวิตส่วนใหญ่ของเรามันจำเจเวลาที่เป็นเส้นตรงเคลื่อนไปข้างหน้าบังคับวิถีชีวิตเราแต่ด้วยความวิเศษของความทรงจำนี่แหละ เราสามารถนึกคิดและร้อยเรียงความทรงจำของเราอันไหนจะมาก่อน อันไหนจะมาหลัง อันที่ไม่ได้เกิดพร้อมกันแค่คิดก็เหมือนสร้างหนังย่อยๆละ เรามีความตั้งใจอยากเขียนแบบนี้มานานแล้วเพราะด้วยความขี้ลืม เราอยากถนอมวิดีโอไม่ให้เสียและเพื่อให้กระดาษบางแผ่นไม่กลายเป็นผุยผงอีกนัยนึงก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าเราปล่อยให้มือของเรารื้อลิ้นชักไปเรื่อยๆเหมือนคุณปัญญาสุ่มหยิบจดหมายชิงโชคลุ้นทอง เราจะได้เห็นเรื่องราวของตัวเองว่ามันเป็นยังไงกันเชียว

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in