ลมหนาวพัดผ่านมาอีกครั้ง และครั้งนี้มันหนาวจนถึงขั้วหัวใจ
โทรุหอบข้าวของก้าวผ่านรั้วเหล็ก ย่ำลงบนหญ้าสีเขียวสดที่ถูกดูแลเป็นอย่างดี รูปปั้นเทพธิดาและนางฟ้าเรียงตามรายทางที่เขาก้าวผ่าน
ป้ายหินสีขาวละลานตาเรียงกันเป็นระเบียบราวกับไร้ที่สิ้นสุด หากแต่เขานั้นมีจุดมุ่งหมาย
ณ ใต้ต้นวิลโล่ต้นนั้น ใต้ผืนดินที่ถูกประดับด้วยแผ่นหินอ่อนเย็นเยียบ มีร่างของคนที่เขารักนอนทอดกายอยู่อย่างสงบ
"ฮัลโหลๆ โทรุ วันนี้ไปร้านซีดีกันเถอะะ แล้วก็นะ ตอนกลับแวะร้านผลไม้ด้วยได้มั้ย เราจะซื้อองุ่นกับแอปเปิ้ลไปใส่ไว้ในตู้เย็นให้โทรุ แล้วก็---"
"โมริ โทษทีี วันนี้กลับด้วยไม่ได้นะ" เขากรอกเสียงลงไปในสาย และก็อย่างที่คาด ปฏิกิริยาของทากะคือเงียบไปสักพักก่อนเสียงนุ่มจะตอบกลับบอกว่าไม่เป็นไร
"ไม่เห็นต้องขอโทษเลย โทรุมีธุระนี่เนอะ" พร้อมกับเสียงหัวเราะแกนๆ ที่ดังมาตามสาย
"งั้นแค่นี้นะ"
"อื้อ เรากลับเองได้ โทรุก็กลับบ้านดีๆ น้า"
สายตัดไปแล้ว และทากะยืนอยู่ตรงนั้น ข้างกำแพงอิฐสีน้ำตาล
มองชาย-หญิงคู่หนึ่งเดินจูงมือกันไป
ฟันขาวขบกลีบปากจนห้อเลือด ก่อนน้ำตาจะร่วงเผลาะลงมาอย่างสุดกลั้น
"ฮิโรกิ โทโมฮิโระ" ชายที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายทากะยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาเศร้าโศกใต้แว่นดำของทั้งคู่หันมามองทางเขา
"พี่โทรุ"
เขาเดินเข้าไปใกล้และไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ มองดอกกุหลาบสีขาวสดที่ถูกวางลงบนพื้นก่อนหน้า
"สบายดีใช่มั้ยครับ" โมริอุจิ ฮิโรกิขยับเข้ามาใกล้ มองหน้าพี่ชายคนสนิท ดวงตาคู่นั้นอิดโรยและดำคล้ำ
เขาส่ายหน้าและยิ้มออกมา แต่ช่างเป็นรอยยิ้มที่แสนรวดร้าวในสายตาคนมอง
เขาจะสบายดียังไง...
ในเมื่อความสุขของเขาหายไปพร้อมๆ กับลมหายใจของชายที่ชื่อโมริอุจิ ทากาฮิโระ
"โทรุ พร้อมรึยังงงง" น้ำเสียงสดใสดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะกระโดดกอดแฟนหนุ่มจากทางด้านหลัง
โทรุกำลังตอบข้อความผู้หญิงคนหนึ่ง... คนที่เขาเห็นวันนั้น ทากะซ่อนสีหน้าเศร้าหมองไว้มิดชิดแล้วพยายามทำตัวให้ปกติทั้งๆ ที่น้ำตากำลังจะไหล
"โมริ ลงไป" โทรุรีบเก็บมือถือและเอ่ยเสียงดุ นึกว่าทากะจะยอมทำตามแต่โดยดี แต่คนตัวเล็กกลับดึงมือถือไปจากเขา
"อย่าเพิ่งเล่นมือถือสิโทรุ วันนี้มีคอนเสิร์ตไงโทรุ ที่สัญญาว่าจะไปด้---"
"คืนมือถือมาโมริ"
ดวงตากลมโตจ้องเขาด้วยสายตาผิดหวัง มันทำให้โทรุรู้สึกหงุดหงิด
"...เรารู้หมดแล้ว"
น้ำลายเหมือนจะหนืดคอขึ้นมาทันที
"โมริ---"
"โทรุชอบผู้หญิงคนนั้นเหรอ..."
"..."
"โทรุรักเราอยู่มั้ย?"
ไม่มีคำตอบ
หากแต่ความเงียบนั่นแหละคือคำตอบที่ชัดเจนที่สุด
"งั้น...งั้นเราว่าเราถอยดีกว่าเนอะ ฮ่ะๆ"
"..."
"ข--ขอโทษนะ..." เป็นทากะที่เอ่ยเสียงสั่น เอ่ยคำขอโทษทั้งๆ ที่ไม่ผิดเลย ไม่ผิดเลยสักนิด "ขอโทษนะ"
ขอโทษที่ถึงแม้จะพยายามขนาดไหนก็ยังเป็นแฟนที่ดีให้โทรุไม่ได้
"ขอให้โทรุมีความสุขนะ"
ทากะหันหลังวิ่งจากไป และนั่นคือครั้งสุดท้าย
และในวินาทีนั้นโทรุก็ได้รู้ตัวว่าความสุขของเขาหลุดหายไปแล้ว และมันก็สายเกินไป
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in