ท้องฟ้ามืดครึ่มไม่เห็นแม้กระทั่งแสงตะวัน
แม่น้ำลำธารเหือดแห้ง ต้นไม้ไม่ออกดอกผลิใบ
มีเพียงความมืดมิดและความหนาวเหน็บเท่านั้น
ปราสาทสีดำตั้งตระหง่าน ราชานีผู้ดูแลอาณาจักแห่งนี้คือ
‘ไคร์ฮน่า’ เธอเป็นส่วนหนึ่งของฉัน
จิตใจด้านที่มืดมนของฉัน ไม่มีความรู้สึกรัก หรือ สุข มีเพียงความเย็นชา
บางครั้งก็สัมผัสได้เพียงความเกลียดชังและความเห็นแก่ตัวเท่านั้น ไร้ซึ่งความเมตตา
แต่ก็เป็นส่วนที่มีความเข้มแข็งและไม่อ่อนไหวกับอะไรง่ายๆ ตัดสินใจได้อย่างเชียบขาด
ไม่ลังเล เหตุผลอยู่เหนือความรู้สึก
ท้องฟ้าสว่างสดใส
รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นของแสงอาทิตย์
ต้นไม้ออกดอกสวยงาม
ลำธารใสสะอาดไหลโอบล้อมรอบปราสาทสีขาว
ราชินีผู้ปกครองอาณาจักรแห่งนี้คือ
‘เอเลนน่า’ ส่วนหนึ่งของฉัน
จิตใจด้านที่สว่างสดใส เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย ทั้งความรัก ความสุขและความเมตตา
แต่เธอนั้นก็มีจุดอ่อนคือความอ่อนแอ และอ่อนไหวกับอะไรง่ายๆ ความรู้สึกมักอยู่เหนือเหตุผล
ฉันมักจะปล่อยให้เอเลนน่าควบคุมฉันเสมอ ตัวตนเกือบทั้งหมดที่ฉันแสดงออกมาล้วนมาจากเอเลนน่าทั้งสิ้น เนื่องจากเธอมีความเป็นมนุษย์มากกว่าไคร์ฮน่า แต่บางครั้งที่ฉันปล่อยให้เอเลนน่าทำตามใจมากเกินไป ปัญหาที่เกิดตามมาก็คือความเจ็บปวด
เมื่อความเจ็บปวดเพิ่มมากขึ้นโดยที่ฉันไม่สามารถควบคุมมันได้อีกต่อไป
ไคร์ฮน่าจึงจำเป็นต้องนำเอเลนน่าไปขังไว้ในส่วนลึกของจิตใจ
ซึ่งฉันเรียกมันว่าคุก ‘ชากันทาร่า’
คุกแห่งคำสาปที่จะทำให้เอเลนน่าสูญเสียความทรงจำที่ทำให้ฉันเจ็บปวดไป
แต่มันต้องใช้เวลา เพราะฉะนั้นระหว่างนี้
ฉันจึงจำเป็นต้องให้ไคร์ฮน่าควบคุมจิตใจของฉัน
เธอไม่มีความรู้สึก ฉันก็ไม่มีความรู้สึกด้วย
เธอคือฉัน และฉันคือเธอ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in