ผมสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะแรงสั่นสะเทือนข้างๆ ตัว

มองไปรอบๆ เห็นเพียงความมืดมิดและแสงดาวที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง

หันไปกดปิดนาฬิกาปลุก พรายน้ำบอกเวลาตีห้าเศษๆ

โอ๊ย แม่เจ้า ไม่เคยตื่นเช้าขนาดนี้เลยนะนี่ มีแต่ตีห้าแล้วยังปั่นงานไม่ได้นอนซะส่วนใหญ่

แต่เอาเถอะ งานนี้ยังไงก็ต้องยอม

...ก็สัญญากับ "เธอ" ไว้แล้วนี่นา...



เดินออกไปถึงริมหาด เธอรออยู่ก่อนแล้ว

เมื่อตาสบตา เธอก็ส่งยิ้มหวานละมุนมาให้

ประกายวาววามในดวงตากลมโตของเธอเต้นระริกด้วยความยินดี

ณ วินาทีนั้น ผมรู้ทันทีว่าที่ยอมตื่นเช้าวันนี้คุ้มแสนจะคุ้ม



ในแสงสลัวยามเช้า เธอส่องประกายราวแสงตะวัน

ร่างโปร่งบางในชุดกระโปรงยาวสีขาวสลับสล้างไปด้วยดอกไม้สีชมพูดอกเล็กดอกน้อย ที่ผลิบานอยู่บนผืนผ้า

เธอทอดตามองออกไปไกลแสนไกล ณ จุดที่ขอบฟ้าโน้มลงมาบรรจบพบหาดทรายขาว

แต่ผมกลับไม่สามารถถอนสายตาออกจากดวงหน้าหวาน ที่เหมือนจะหลุดออกมาจากภาพฝันของผม

ได้แต่จ้อง จ้อง และจ้อง ดุจดั่งต้องมนต์



แสงทองค่อยๆจับขอบฟ้า และทับทาบลงบนเปลือกตาน้อยๆ ที่หลับพริ้ม เมื่อเจ้าตัวสูดหายใจยาว ดื่มด่ำกับบรรยากาศรอบกาย

เสื้อคลุมโปร่งบางพลิ้วไหวยามสายลมพัดผ่าน ผมแสนอิจฉาผ้าบางที่ได้คลอเคลียไหล่มน

อยากจะเอื้อมมือไปโอบไหล่แต่ใจไม่กล้า จึงได้แค่เอื้อมมือออกไปช้าๆ อย่างกล้าๆ กลัวๆ

ปลายนิ้วสัมผัสกัน เหมือนมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ แล่นทั่วร่าง ผมกลัวว่าเธอจะชักมือหนี แต่เธอก็ไม่ได้ทำ



หัวใจผมเต้นตูมตามเมื่ออาจหาญเลื่อนมือไปรวบอุ้งมือเรียวมากุมไว้ เธอกระชับมือผมแผ่วเบา แล้วเงยหน้าขึ้นยิ้มให้

อีกครั้งที่ตาสบตา... และผีเสื้อนับร้อยนับพันก็กระพือปีกโผบินอยู่ในช่องท้องของผม



ผมเบือนหน้าขึ้นแหงนมองท้องฟ้า ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรืออะไรก็ตามที่รู้เห็นเป็นใจให้เราได้มีวันนี้

วันที่ผมได้กุมมือนุ่มไว้ในมือ วันที่ผมได้กุมหัวใจน้อยๆ ดวงนี้ไว้เป็นของผมแต่เพียงผู้เดียว



เธอเบนสายตาขึ้นมองฟากฟ้าตาม แสงอาทิตย์ผ่านเมฆเป็นลำ ชัดเจนขึ้นทุกขณะ

ความอบอุ่นจากแสงแรกแห่งตะวันแผ่ซ่านปกคลุม หากยังอบอุ่นไม่เท่าสัมผัสอ่อนหวานที่ส่งผ่านฝ่ามือบางมาสู่ผม

ผมปฏิญาณกับตัวเอง ว่าจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องและดูแลร้อยยิ้มแสนหวานและแววตาแห่งความสุขนั้นตลอดไป

ผมบีบมือเธอเบาๆ แล้วจับจูงเธอเดินก้าวไปข้างหน้า

แม้เวลาที่แสนดีที่หาดทรายจะจบลง แม้สายลมแห่งกาลเวลาจะผันผ่าน

แต่สิ่งที่ไม่มีวันจะผันแปรไป... คือหัวใจสองดวง ของ "สองเรา"