เราเป็นคนเตรียมพร้อมเยอะมากเวลาจะเดินทางไปที่ที่ไม่เคยไป ต่อให้ระยะทางจะใกล้แค่ไหน ก็จะดู map ย้ำๆซ้ำๆ เพราะ sense เรื่องทิศทางของเราแย่มากๆ ไปไหนก็จำทางไม่เคยได้เลย แม้กระทั่งที่จอดรถของตัวเองก็ยังลืมอยู่บ่อยๆ

และใช่... ครั้งนี้เราก็หลงอีกแล้ว

ตอนดู map เรามั่นใจมากๆเลยนะ แต่พอมาถึงสถานที่จริงเรากลับลืมไปหมดเลยซะงั้น เลยว่าจะขับรถตามทางไปก่อนละค่อยจอดดู map อีกที เอาจริงตอนนั้นรู้สึกแย่มากๆ เพราะไม่รู้ตัวเองกำลังขับรถไปไหน แต่โชคยังดี ทางที่เราสุ่มขับมานั้นเป็นทางที่ถูกต้องพอดี เลี้ยวซ้ายแปปเดียวก็เจอร้านเลย

ร้านเป็็นร้านเล็กๆ มีลูกค้าคนหนึ่งนั่งอยู่ พนักงานเอ่ยทักทายเราด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม (รู้สึกดีจัง) เราอ่านเมนูอยู่ครู่หนึ่งทั้งที่ในใจมีสิ่งที่ต้องการอยู่แล้ว แต่ก็ดูไว้พอเป็นพิธี

"อเมริกาโน่ ไม่หวานค่ะ"

"เป็นคั่วแบบไหนดีคะ มีคั่วอ่อน กลาง เข้ม"

"คั่วกลางค่ะ"

หลังจากที่ลองกินกาแฟมาคั่วมาทุกแบบแล้ว พบว่ารสชาติที่ถูกใจเราที่สุดคือคั่วกลาง คั่วอ่อนรู้สึกว่าจางไป คั่วเข้มบางทีก็ขมไป ร้านไหนที่มีคั่วกลางคือเราจะให้คะแนนในใจไปแล้ว 10+ 

ระหว่างที่รอกาแฟ เรามองไปรอบๆร้าน พบว่ายังมีส่วนเล็กๆของร้านข้างในอีก แต่เรารู้สึกเขินเลยไม่ได้เดินเข้าไป ดูแค่ข้างนอก การตกแต่งร้านค่อนข้างน่ารักและเรียบง่าย เราชอบที่ร้านมีโทนดูสงบดี ไม่ minimal เกินไปตามเทรนด์ร้านกาแฟสมัยนี้ มีการแปะโปสการ์ดที่กำแพงและของจุกจิกเล็กน้อย เพิ่มความน่ารักให้บรรยากาศ

น่าเสียดายที่เราคงไม่ได้มาที่นี่อีกแล้ว ชีวิตมหาลัยกำลังจะจบลงในอีกไม่กี่วัน และเราคงต้องกลับบ้าน แต่อย่างน้อยเราก็มีโอกาสได้มา ตั้งหนึ่งครั้งเชียวนะ

หลังจากที่ได้กาแฟแล้ว เราก็ขับรถกลับมาที่หอสมุดในมอ สักพักใหญ่ๆถึงได้ลองชิม กลิ่นกาแฟถือว่าหอมเลยล่ะ