เทเลอร์ไม่ใช่นักดื่มตัวยง แต่คืนนี้เขากรอกเหล้าลงคอเหมือนน้ำ

เสียงอึกทึกตึงตังดังทั่วถนนสายนี้ จังหวะครึกโครมของเมือง ตอกลงบนอกเหมือนลิ่ม เสียงตะโกนแข่งกับลำโพงก้องมาถึงตรอกที่เขายืนอยู่ แต่แสงจากเสาไฟส่องไม่ถึง ความมืดกับลมต้นฤดูหนาวเป็นต่างผ้าเย็นทาบบนเปลือกตา เลือนรางประสาทสัมผัส แต่ไม่ช่วยบรรเทาความร้อนรุ่มที่คดงอใต้ลิ้นปี่ ไม่เคยช่วยได้ อาการแผดเผานี้ใกล้ปะทุจุกคอหอย มันกำลังเต้นตามทำนองเพลงห่วย ๆ ที่ดังมาจากคลับ เขารู้ว่ารอแค่เวลาเท่านั้นก่อนที่มันจะไหลท่วมโพรงปาก

เทเลอร์พิงหัวกับกำแพง มือสั่นเทาล้วงหาบุหรี่กับไฟแช็กในกระเป๋ากางเกงยีนส์ คีบด้วยปลายนิ้วชี้กับกลาง เกือบทำตกพื้นแต่แรงบีบยังพอประทัง ฝ่ามือเปียกชื้นทำให้ความคิดในสมองถ่วงลงและน้ำหนักในช่องท้องพูนขึ้น ร่างกายกำลังสูญเสียน้ำ แต่ความต้องการกลืนควันยาสูบประชิดใกล้กว่า เขาจุดไฟแช็ก กลิ่นไหม้ลามเลียอยู่แค่ปลายจมูก กลิ่นของไฟทำให้สมองโล่ง ทว่าก็ยังไม่สามารถหยุดความปั่นป่วนในกระเพาะ

“ข้างในนั้นอึดอัด” เขาได้ยินเสียงผู้หญิงเอ่ยขึ้น

ลิ้นรับรสฝาดของกระดาษ เทเลอร์พยายามจุดปลายบุหรี่อย่างทุลักทุเล ยกมืออีกข้างขึ้นบังลม เปลวร้อนระคายหยดเหงื่อทั่วกาย แล้วไฟก็ลามติด สร้างกลิ่นแห้งซีดกำจายปนกับกลิ่นขยะในตรอก ไล่กลิ่นเอียน ทำให้ปอดโล่ง แต่ก็ไปได้สุดแค่ที่ปอด ไม่เคยไปไกลกว่านั้น

“หายใจไม่ถนัด” เทเลอร์บอกเมื่อเข้าใจว่านั่นไม่ใช่ประโยคคำถาม เขาเหยียดตัวตรง หลังแนบกำแพง สูดลมหายใจทางปากขณะเก็บไฟแช็กไว้ที่เดิม เถ้าพองแสงก่อนโดนลมพัดตกลงพื้น

เขาเหลือบมองผู้หญิงที่ยืนข้างกัน เธอสูงพอกันแต่ผ่ายผอมติดกระดูก ผมดำยาวไม่ไหวติง เบ้ากลวงลึก นัยน์ตาลอยเหมือนมองควันกลางอากาศมากกว่ากำลังสบตาเขา แก้มตอบเกินไปเหมือนเนื้อบริเวณนั้นเป็นแค่แผ่นหนังยืดเกาะกระหว่างช่วงกรามกับโหนกแก้ม เงามืดขับส่วนเว้าบนใบหน้าเธอให้เป็นเหมือนหลุมดำ ดูดกลืนชีวิตชีวา สีเดียวที่เป็นของเธอคือสีน้ำเงินปริแตกบนริมฝีปาก

กับสีน้ำเงินบนแจ็กเก็ต...และยีนส์ เทเลอร์ผ่อนลมหายใจ สายตาไล่ลงผ่านหมอกขาว แล้วเลื่อนขึ้นมองใบหน้า ราวกับมองกระจก ผู้หญิงคนนี้แต่งตัวเหมือนเขาไม่ผิดเพี้ยน เสื้อยืดสีขาวข้างใน ทับด้วย
แจ็กเก็ตกับยีนส์สีน้ำเงิน

“หายใจไม่ถนัด?” เธอถาม ลูกตาขยับขลุกขลัก มองแสงอำพัน เล่ห์กลฉายผ่านชั่วแล่นเหมือนดาวตก แล้วจึงหายสาบสูญด้วยแรงของหลุมดำ หากเมาน้อยกว่านี้เขาคงรู้สึกสงสัย อาจจะตั้งคำถามที่ไม่กล้าเอ่ย แต่ชั่วขณะนั้นทุกอย่างหยุดนิ่ง หยุดหายใจ หยุดความคิด ครู่หนึ่งที่การเล่นตามน้ำทำให้ลืมความรู้สึกร้อนรุ่มในท้อง กลิ่นบุหรี่กับคนแปลกหน้าช่วยกลบฝังไว้ชั่วคราว แต่เขารู้ดี ไม่มีสิ่งใดยืนยาวพอจะหยุดมัน

เทเลอร์หยิบมวนบุหรี่ออกจากปาก คลึงมัน มองมัน “กลิ่นในที่ปิดทึบ มันหนัก” เขาอธิบาย เคาะเถ้าจากปลายบุหรี่แล้วคาบมันใหม่ กลิ่นขม แต่ให้ความรู้สึกคล้ายกับกลืนของหวาน ส่วนที่ดีที่สุดคือมันเป็นเพียงอากาศ เข้าและออก อิ่มโดยที่ไม่ต้องกิน “อากาศไม่ระบาย และสูบบุหรี่ไม่ได้”

“ข้างในไม่ได้ห้ามสูบ” เธอเอียงคอ เรือนผมแทบไม่ขยับ

“ไม่ปลอดโปร่งพอให้สูบ” เทเลอร์ยักไหล่ “เป็นที่ดื่ม ที่เข้าสังคม ที่ปลดปล่อย แต่ไม่ใช่ที่สูบ”

“โลกส่วนตัวสูง?”

“ไม่เชิง”

เทเลอร์หันไปมองถนน เห็นแสงไฟสีส้มตัดความมืดลงบนคอนกรีตที่มุมเดิม ส่องไม่ถึง แต่ดูจ้าขึ้น เพราะความมืดเข้มขึ้น

ได้ยินเพียงความเงียบ

“หรือคุณแค่อยากหนีออกมา”

“ไม่เชิง”

เธอไม่แม้แต่ขยับหางคิ้วแม้ได้คำตอบตัดรอน เหมือนร่างถูกตรึงไว้ไม่ให้ขยับ เหลี่ยมมุมจากรอยกระดูกยิ่งระบายภาพของเธอให้แข็งกระด้าง ชืดเย็น แล้วทันใดนั้น ความรู้สึกเก่าครึก็กระทบกระทั่งเข้ามาเหมือนคลื่นซัด เทเลอร์ยืนนิ่งไม่ต่างจากเธอ กลับเข้าไปในภวังค์ ควานหาสีสันที่อยู่ถัดจากฟองคลื่น แต่มันคงห่างไกลเกินไป เขาจำอะไรไม่ได้เลยนอกจากความรู้สึกคุ้นเคยอันท่วมท้น “เธอไม่เข้าใจหรอก” เขากล่าวต่อ

“จริงอย่างว่า” เธอพยักหน้าเหมือนถูกจับกระตุก เทเลอร์เพิ่งตระหนักว่าตลอดเวลานี้เธอไม่เคยกระพริบตา

เทเลอร์หายใจออก ความแสบร้อนกลับมาชอนไชในช่องท้องอีกครั้ง บนลิ้นไม่ได้มีแค่รสชาติของควัน แต่ยังรวมถึงคำพูด “เราเคยรู้จัก...”

เธอส่ายหน้าขัด ข้อต่อขยับเดินเหมือนหุ่น เดินผ่านเขาไป ทิ้งกลิ่นไอที่เย็นและหนักเหมือนดินจากสุสาน ทิ้งจุดเริ่มต้นของคำถามที่เขาเพิ่งรวบรวมจากสะเก็ดความทรงจำ “แล้วเจอกัน”

เทเลอร์ไม่กล้ามองว่าเธอเลี้ยวไปทางไหน หรือออกจากตรอกสกปรกแห่งนี้ด้วยการเดินเหินอย่างคนปกติหรือเปล่า เขากำลังยุ่งอยู่กับน้ำกรดที่เริ่มอดรนทนไม่ได้ต่อความไม่แยแสของเขา มันแสดงตัวด้วยการกร่อนขึ้นหลอดอาหาร ขยายอยู่ในลำคอ แต่เขาสู้มัน ด้วยกลิ่นควันและรสขมปร่า เทเลอร์กลืนมันกลับลงไป เพราะมันควรจะอยู่ในนั้น ในกระเพาะของเขา

บุหรี่ถูกทิ้งลงพื้น ขยี้ดับด้วยส้นรองเท้า เทเลอร์หันกลับไปที่ทางออก ไฟถนนยังส่องอยู่ที่เดิม แต่เมืองเงียบสงัดเหมือนสุสาน

เขาหวังทั้งที่ส่วนเสี้ยวหนึ่งยังปรารถนาว่าจะไม่ต้องเจอเธออีก