สวัสดีค่ะ 

นี่เป็นบันทึกแรกของเราในเว็บนี้ เรียกเราว่า หมีร่ม ก็ได้ค่ะ เป็นชื่อที่เราใช้ในโลกอินเตอร์เน็ตเองหลังจากที่เว็บ Exteen ล่มไป เราเองก็ไม่รู้จะบันทึกที่ไหน ทำบล็อกเองก็รู้สึกยุ่งยาก ขี้เกียจ 55

แนะนำตัวคร่าวๆก็ เราเป็นคนที่มักใช้ชีวิตกับครอบครัวค่ะ ไม่มีเพื่อน เป็น introvert อย่างแท้จริง

ก็คือนอกจากครอบครัวแล้วไม่มีใครที่สนิทสนมด้วยเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่ได้เหงาอะไรค่ะ

มีงานอดิเรกชอบวาดสีน้ำและซีจี ใฝ่ฝันที่จะนำไปประกอบอาชีพ กำลังเรียนเอกอังกฤษผ่านการศึกษาทางไกลที่บ้าน //แล้วก็ไม่ได้ติดต่อกับคนอื่นมานานมากแล้วค่ะ 

เป็น Bipolar-Disorder ค่ะ (ต่างจากซึมเศร้านะคะ)

ไม่ต้องมองเราแบบนั้น 555+ เราไม่ได้เป็นสัตว์ประหลาดสักหน่อย หลายคนที่เราเจอมา พอเราบอกว่าเป็นโรคนี้มักจะงง มองว่าแปลกประหลาด หรือไม่ก็ไม่รู้จักโรคนี้และตัดสินต่างๆนานา ไม่ฟังที่พูด หรือว่าแกล้งทำบ้าง เราคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติค่ะ โรคนี้ใครๆก็เป็นกันได้ การป้องกันโรคนี้แค่ทานยาตามที่หมอสั่งและบำบัดโดยการพูดคุยกับหมอเท่านั้นเองค่ะ 

แต่ถ้าพูดตามจริง โรคนี้มันก็มองออกยากเนอะ ขนาดคนที่เป็นจริงๆแบบเรา กว่าจะแยกแมเนียกับดีเพรสออก ก็ปาเข้าไปเกือบสิบปีค่ะ (นานเนอะ เรารักษาตั้งแต่ ม.ต้นค่ะ) 

เอาล่ะ เกริ่นมาพอแล้ว 

บทความแรกเราจะบันทึกเกี่ยวกับสีน้ำและตัวเราค่ะ

นี่คือภาพสีน้ำที่เราวาดค่ะ ไปดูได้ที่นี่ >> https://umbrella-bear.deviantart.com/

(อ่ะ แปะให้ภาพนึง)

มันดูเต็มไปด้วยจินตนาการใช่ไหมคะ ใช่ค่ะ

จินตนาการทั้งหมดไม่ได้เกิดขึ้นอย่างไร้เหตุผล

ราวกับว่า ชีวิตของเราถูกเชื่อมต่อเข้ากับงานศิลปะ

มันไม่ใช่แค่งานศิลปะ แต่มันคือลมหายใจของเรา

(ฟังดูเวอร์เนอะ แต่คร่าวๆก็ประมาณเราบันทึกชีวประวัติตลอดโดยอัตโนมัติ และไม่รู้ตัว

รู้สึกตัวอีกทีก็เต็มไปด้วยกองงานที่ไม่รู้จะเอาไปเก็บที่ไหนแล้ว orz) 

ตั้งแต่ม.ต้น ที่เรารู้จักไบโพลาร์ที่อาศัยอยู่ในตัวเรา 

เราทุกข์ใจ สับสน ต่อสู้กับจิตใจตลอด และไม่สามารถแก้ไขความเจ็บปวดในใจได้

เราอ่อนแอมาก มีอะไรมากระทบนิดเดียวเราก็แตกเป็นชิ้นๆ

ร้องไห้ราวกับโลกทั้งใบจะหยุดหมุน ครวญครางราวกับว่าร่างกายนี้จะถูกบี้เป็นชิ้นๆ

สิ่งเดียวที่เยียวยาจิตใจเราได้คืองานสีน้ำค่ะ

ต่อๆ ... 

คือช่วงที่เราแมเนียนี่ โดยเฉพาะไฮโปแมเนีย จะเป็นช่วงที่อเลิร์ตหนักมาก

ทำให้วาดภาพออกมาเมากาวสุดๆ (แต่ก็ออกมาสวยเลยนะ)

ภาพนี้ติด DD ใน DA ด้วยล่ะค่ะ ดีใจมากๆ

ก็หลายๆภาพแสดงให้เห็นสภาวะอารมณ์ของเราว่าอยู่ในช่วงไหน

บันทึกได้ดีทีเดียวเลย เพราะไบโพลาร์จะมาเป็นช่วงๆ และเราก็วาดภาพตลอด

แต่ก็มีบางช่วงที่ดีเพรสหนักจนเราไม่วาดอะไร

สุดท้ายนี้ ขอแปะภาพล่าสุดที่วาดไว้นะคะ พอใจพอสมควร

เพราะรักษาตัวจนสามารถกลับมาวาดภาพได้ตามปกติแล้วจ้า!

บทความหน้าเราจะมาเขียนเกี่ยวกับ ช่วงที่เราวาดไม่ออกถึง 3-4 ปี

ทรมานมากๆ เราวาดภาพอะไรไม่ได้เลย ในที่นี้หมายถึงจินตนาการอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน มีแต่งานคาร์แรกเตอร์ดาษๆเท่านั้น แต่สุดท้ายแล้วเราทำยังไงกันถึงกลับมาพอใจกับงานตัวเอง

ติดตามได้นะคะ <3