บทสนทนาในช่วงแรกของเรานั้นเลวร้ายสิ้นดี

ผมถาม เธอตอบ เธอถาม ผมตอบ เป็นเช่นนี้อยู่ครู่ใหญ่ แต่แทนที่การพูดคุยจะทำให้สถานการณ์ดีขึ้นมันยิ่งสร้างความอึดอัดหนักใจให้เราเข้าไปใหญ่ ชายหญิงสองคนในห้องนอน ผมคิดว่าขณะนั้นเธอคงตระหนักถึงข้อเท็จจริงนี้แล้วเห็นได้จากความเร็วในการส่งกรอปรูปมาให้ อันที่จริงยิ่งเธอรีบร้อนฝืนขยับเฟรมภาพนั้นเท่าไหร่มันยิ่งทำให้ทุกอย่างเป็นไปได้ช้ากว่าเดิมเสียอีกดังนั้นผมจึงเอ่ยขออาสายกส่วนหนึ่งลงไปที่ชั้นล่างก่อนเพื่อความสบายใจ (ของผมมากกว่า) ซึ่งด้วยความประหม่าทำให้ผมที่เดินก้มหน้างุดโดยมีกรอบรูปอยู่ในสองมือเป็นสิบใบชนเข้ากับผนังวงกบอย่างจังทั้งที่ประตูเปิดกว้างเต็มบาน

ผมยืนมึนงงในวินาทีแรก เมื่อหันกลับไปถึงพบใบหน้าปั้นไม่ถูกกับริมฝีปากบูดเบี้ยวจากการกลั้นยิ้มก่อนจะตามมาด้วยระเบิดเสียงหัวเราะลูกใหญ่ ใช่ครับเธอหัวเราะ ตัวผมก็ด้วย สองเสียงหัวเราะประสานกันกวาดความกดดันระหว่างเราให้จางไป เป็นหลังจากนั้นที่บทสนทนาของผมและเธอได้เริ่มต้นขึ้นอย่างแท้จริง

ผมไม่เคยรักฤดูฝนเท่านี้มาก่อนเลย ขอบคุณพายุที่ทำให้บ่ายวันนั้นผมยังไม่ออกไปที่ไหน ตั้งแต่นั้นเมื่อวันใหม่เดินทางมาถึงพร้อมสายฝนโปรยปรายในตอนสายผมมักจะคิดถึงยามบ่ายที่ได้ใช้เวลาร่วมกับเธอ พูดคุยแลกเปลี่ยนความสนใจระหว่างกัน ดื่มชาที่ผมไม่ได้สนใจชื่อกับสโคนเนยสดที่เธอทำมาด้วยระหว่างรอให้หยาดน้ำฝนหยดสุดท้ายจากไป

นับตั้งแต่วันนี้

พวกเราได้พบและรู้จักกันแล้ว