เสียงอินโทรกีต้าร์ดังขึ้นด้วยตัวโน้ตที่คุ้นหูจากลำโพง ต้นกำเนิดมันมาจากโทรศัพท์มือถือซึ่งวางนิ่งบนตักของหญิงสาว ผมเผลอผ่อนเท้าที่เหยียบคันเร่งไปชั่วครู่เป็นเหตุให้เธอเบือนหน้ากลับมาภายในรถแทนการชมสองข้างทางที่โอบเราด้วยต้นไม้
"ถนนลื่นรึเปล่า เปลี่ยนเราขับไหม"
"ไม่เป็นไร แค่ตกใจเพลงนิดหน่อย ไม่คิดว่าพายจะรู้จักวงนี้"
"Selina and Sirinya ?"
ผมพยักหน้า ขับเคลื่อนรถมินิคูเปอร์ด้วยความเร็วคงที่ตามเดิม ปรับลดความถี่ของที่ปัดน้ำฝนตามจังหวะละอองน้ำที่ร่วงลงจากฟ้า ตลอดเวลาที่ใช้ร่วมกันในรถเราจะสลับกันแลกเปลี่ยนบทเพลงจากโทรศัพท์ของตัวเอง ในเพลย์ลิสต์ของพายมีเพลงเป็นร้อย ๆ จากหลายสิบศิลปินขณะที่ผมจำเจกับอัลบั้มและศิลปินหน้าเดิมมากกว่า
"มีความหลังเหรอ ?"
"ทำนองนั้น"
ผมตอบโดยไม่มองเธอ
"มีคนเคยส่งให้ฟัง ... แฟนเก่าน่ะ ... หลายปีมาแล้ว"
.
ในคืน ที่เรามอง
ที่เรามองความฝัน
ผ่านดวงจันทร์ ผ่านแสงริบหรี่
ช่างสวยงามราวบทกวี
.
ผมฮัมเนื้อเพลงตามอย่างถูกต้อง หญิงสาวปรบมือให้ผมโดยไม่มีเสียง เธออมยิ้มน้อย ๆ แบบที่ผมคาดเดาความคิดไม่ถูก ข้อมือเล็กขยับไปที่ปุ่มเพิ่มเสียงส่งทำนองเพลงให้ดังก้องในห้องโดยสาร
"เสียงมันมีพลังมากกว่าภาพเยอะเลยแกว่าไหม"
.
ในเพลง ที่เราฟัง
เหมือนว่าเราเดินทางไปด้วยกัน
ผ่านแสงตะวัน
ที่เธอและฉันไม่เคยมี
.
"เมื่อก่อนเราถ่ายรูปไว้เยอะมาก พกกล้องโพราลอยด์ไปทุกที่ มีรูปเก็บไว้เป็นร้อยพันแต่ก็สู้เปิดเพลงขึ้นมาไม่ได้ ภาพเหตุการณ์ ความรู้สึก ทุกอย่างมันฉายขึ้นมาหมดเลย เหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน"
ผมนึกถึงภาพที่สอดอยู่ในหนังสือ
"นานวันไปมันไม่ได้อยู่แค่นั้นหรอก ไม่ใช่เพลง ไม่ใช่รูป แต่เป็นทุก ๆ ที่ ทุก ๆ องค์ประกอบ"
"เหมือนที่หลังจากนี้เวลาฝนตกหรือตอนที่เราขับรถคันนี้เราก็จะนึกถึงปอนด์ แบบนั้นใช่ไหม"
"เหมือนที่ตอนนี้พายเป็นเชียงใหม่ของเราไง"
.
เมื่อดวงดาวนำพาฉันให้มองเธอ
เมื่อราตรีเปิดเผยสิ่งในใจ
.
"ปอนด์"
"ครับ"
"ไม่ได้กำลังเอาภาพเราไปซ้อนทับใครอยู่ใช่ไหม"
.
โอ้เธอ
อยู่ตรงนี้
แต่แสนไกล
แม้เธอ
อยู่ตรงนี้
แต่แสนไกล
เธอ
อยู่ตรงนี้
แต่แสนไกล
อยู่ตรงนี้
แต่แสนไกล
.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in