เราไม่มีคำถามเกี่ยวกับเรื่องความรักและคนรักของกันเป็นพิเศษ อาจเหมือนเป็นเรื่องต้องห้ามที่ถูกเขียนไว้ในสัญญาระหว่างชายหนุ่มและหญิงสาวที่ยังไม่ถูกระบุความสัมพันธ์เช่นผมกับพาย ป่วยการที่จะเหน็บแนมกราฟเรื่องน้องคนนั้นของเขาอีกแล้วในเมื่อปัจจุบันตัวผมเองก็คิดว่าไร้ความหมายที่จะอธิบายคำจำกัดความของมันเช่นกัน

ผมเพ่งมองรูปของพายมาตั้งแต่เช้า ตั้งคำถามกับมันแล้วคิดสมมติขึ้นมา แต่จะมีประโยชน์อะไรถ้าผมได้รู้จักเธอก่อน ถ้าในเมื่อเธอที่ผมหลงรักเป็นคนในตอนนี้ เช่นเดียวกันหากเป็นผมในอดีตก็อาจไม่หลงรักเธอในวันนั้นเช่นกัน เป็นเหตุให้ไม่ว่าการพบกันในปัจจุบันจะเป็นจังหวะที่ถูกต้องหรือผิดพลาดประการใด อย่างน้อยเราก็ได้พบกันแล้ว ยิ่งเมื่อไคร่ครวญดูผมดีใจเสียด้วยซ้ำที่ได้พบเธอ และเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วไม่ว่าเธอจะไปจากผมตอนไหนซึ่งอาจเป็นวันพรุ่งนี้ก็ได้นั่นก็คงเป็นเรื่องที่ผมไม่อาจฉุดยื้อไว้

อย่างไรก็ตามคำว่ารักของผมอาจไม่มีความหมายเลยทั้งต่อตัวเธอและผม มันอาจยังไม่ใช่และไม่ใกล้เคียงกับรักด้วยซ้ำ ผมรู้แค่อยากให้เธออยู่แต่ไม่รู้จะต้องทำยังไง

.

.

.

.

.

.

ยิ่งเมื่อคิดว่าการจะยืนคู่เธอจะต้องครอบครองเธอหรือไม่นั้นมันยิ่งตอกย้ำความงี่เง่าของผมซ้ำลงดินไปอีกครั้ง แต่ครั้นคิดว่าหากเธอไปเป็นของใครที่ไม่ใช่ผมเล่า แค่คิดจินตนาการก็ปวดใจแล้ว ไหนใครไม่สนใจเล่าว่าจะอยู่บทบาทไหน

ผมกลืนคำพูดตัวเองอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง ป่วยการที่จะตั้งคำถามเพิ่ม แน่ชัดแล้วว่ามีแต่ผลเสีย ผมสอดรูปโพลารอยด์เก็บไว้ตำแหน่งเดิม ในหนังสือเล่มเดิมที่มันเคยอยู่ - ไม่น่าหยิบมันขึ้นมาอีกครั้ง แต่ให้ทำอย่างไรได้ . . . ผมหลงทางในเขาวงกตความคิดที่สร้างขึ้นด้วยตัวเองซะแล้ว