เสียงจิ้งหรีดเรไรใสกังวาน
มิได้ยินเนิ่นนานน่าใจหาย
เสียงหริ่งหริ่งจักจั่นมีมากมาย
หัวค่ำคล้ายคอนเสิร์ตเปิดดนตรี
เมื่อเติบโตบ้านเมืองก็เติบใหญ่
เสียงใกล้ไกลลั่นตึงล้วนอึงมี่
จนเปลี่ยนวันปรับใจเป็นขวบปี
แมลงน้อยคงหนีไปแสนไกล
หากเราสร้างสิ่งหนึ่งเกิดสิ่งหนึ่ง
กลับสูญเสียสิ่งหนึ่งซึ่งสิ่งไหน
ตึกคอนกรีตมิเป็นเช่นป่าไพร
ปูนคงร้อนเกินใจเจ้าแมลง
ท่วงสายธารมิเคยไหลรูปซ้ำซ้ำ
ภาพเคยจำลางเลือนเหมือนผวนแผลง
หักจิตใจไม่ห้ามความเปลี่ยนแปลง
เมื่อคิดถึงจึงแสดงความทรงจำ
เมล็ดพันธ์ุคือวันเก่าของดอกไม้
ผลที่ได้ร้ายดีมิยีย่ำ
เราเก็บเกี่ยวไร่ทุ่งผลกระทำ
แม้คนปลูกไม่รับกรรมที่ก่อการ
///
ป.ล. หลังจากบทกวีชิ้นที่ 40 นี้ ผมว่าจะหยุดพักสักระยะหนึ่ง เขียนมา 40 วันติดต่อกัน เริ่มล้าแล้ว ฮ่า ฮ่า ใครที่แวะเวียนมาอ่าน ผมขอบคุณด้วยนะครับ
แต่คิดว่าคงมาต่อเล่ม "เก็บคำไว้รำลึก" เพิ่มมาอีก โดยจะปรับวิธีการทำงานนิดหน่อย จากที่แต่งใหม่วันต่อวัน ผมขอเอาบทกวีที่เคยเก็บไว้ในสมุดบันทึกบ้าง โพสต์ใน fb เก่าๆ บ้าง มาแก้ไขและลงต่อดีกว่า จะได้สอดคล้องกับการใช้ชีวิตด้วย ลองติดตามอ่านเล่นๆ กันครับ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in