เมฆเทาท้นฟ้าเคลื่อนคล้อย
ล่องลอยงึมเงียบเรียบนิ่ง
เมฆเหมือนมิเคยไหวติง
ความจริงสิ่งใดในจำนง
สีเทาคือทุกข์ใช่ไหม
สายลมผลักไสไล่ส่ง
ชีวิตเดียวดายย่อมช้าลง
ใจจงคงพร่ำร่ำระริน
เมฆเคยฟูฟ่องละอองขาว
ความหลังชวนร้าวหนาวสิ้น
ความรักถูกทิ้งสู่ดิน
ยิ่งถวิลเมฆยิ่งทึมเทา
เมฆกลั่นน้ำตาเป็นสายฝน
ล้างคนเคยสร้างแผลเศร้า
ล้างคราบสาบไคลคล้ำเงา
ล้างเงื่อนแง่เหงาลับเลือน
ร้องไห้คลายเมฆเทาสร่าง
เปิดทางสร้างมิตรหมู่เพื่อน
นกนิดตัวน้อยมาเยือน
ตักเตือนชีวิตต้องมี
นกน้อยบินฝ่าฟ้าขาว
เฝ้าฟังเรื่องราวถ้วนถี่
เรื่องพ้นผ่านแล้วย่อมดี
และมีคุณค่านับนาน
โพ้นฟ้าเกิดสายสัมพันธ์
เพื่อนนั้นทอถักสมัครสมาน
เมฆไขว้นกเหินเทิ้นทะยาน
พบผ่านผันเคลื่อนเดือนวัน
นกน้อยตัวนิดชิดใกล้
บรรเทาจิตใจเมฆขวัญ
เพื่อนสองคล้องอิงพิงกัน
ชีวิตแบ่งปันไมตรี
///
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in