ต้นตำลึงไต่พันกำแพงไม้
ยอดยังอ่อน ม้วนคล้ายสปริงขด
ตำลึงเลื้อย ลอดเกี่ยวและเคี้ยวคด
ผลสีแดงสุกสด มดไต่ตอม
กำแพงไม้ ตั้งไว้ มาเนิ่นนาน
ฝ่าแดดฝน พ้นผ่าน จนผุผอม
เป็นซากไม้ ทุกข์ทม อกตรมตรอม
เคยรายล้อมแมกไม้นับร้อยพัน
กำแพงเคย ปกป้อง สมหน้าที่
ไม่เหลือดี มีเหตุ คุ้มเขตขัณฑ์
ใจคนเรา เปลี่ยนได้ อย่างใดกัน
มิดำรง คงมั่น ดั่งตั้งใจ
กาลเวลา ขโมยฝัน อันเข้มแข็ง
เรา อ่อนแรง อ่อนล้า มิฝ่าใฝ่
กำลังนั้น ร่วงโรย ไปตามวัย
กำแพงใกล้ ล้มพัง ยังแท้จริง
แต่ตำลึง ขึงไม้ มิให้ล้ม
คอยผูกปมเกี่ยวเหมือนเงื่อนแน่นนิ่ง
ช่วยฟันฝ่า การุณ จึงอุ่นอิง
ให้ตำลึงพึ่งพิงเพื่อเติบโต
เราจะช่วยเหลือกัน เมื่อยามยาก
แม้ลำบากลำบนอยู่ทนโท่
ทิ้งเรื่องช้ำชำรุดและทรุดโซ
เกิดมโนรมย์รื่นชื่นชูใจ
///
กลอน 8
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in