นั่งมองผ่านกระจกหน้าต่าง
หยดน้ำฝนค้างเป็นพลอยใส
แล้วเคลื่อนเลื่อนลงไหลลงไป
คงไว้ดังเดิมคงลำเค็ญ
ในกระจกหน้าต่างมีเงาหน้า
เลือนลางพรางพร่ากว่าจะเห็น
หยดน้ำฝนไหลมาอย่างเยือกเย็น
ผ่านเงาแก้มเป็นเส้นน้ำตา
ร้องไห้แล้วในความเงียบงัน
หัวใจสั่นหวั่นไหวไร้เดียงสา
นอกหน้าต่างคือโลกมายา
มีคนถูกฆ่า , มีคนต้องตาย
ฆาตกรรมเปลี่ยนเป็นละคร
ความเป็นจริงสั่นคลอนไร้ความหมาย
เราเฝ้าดูหลังหน้าต่างอย่างเดียวดาย
ปล่อยฟ้าฝนกร่อนทำลายตัวตน
เราทำอะไรได้มากกว่านี้
โลกควรดีขึ้นใหม่ , ใช่หมองหม่น
วันใดไร้น้ำตาของผองชน
อุทกภัยท่วมท้นคงบรรเทา
ลองเปิดหน้าต่างออกเรียกร้อง
ปกป้องผู้สิ้นหวังและโศกเศร้า
หนึ่งเสียงส่งคงเสียงเบา
ร้อยเสียงเรากู่ร้องจนก้องดัง
ใครเป็นฆาตกร , ค้นหา
สืบคดีพิพากษาสู่แดนขัง
หัวใจที่เคยพ่ายพัง
อาจจะมีความหวัง , อาจจะมี
ฟ้าฝนยังตกนอกหน้าต่าง
กั้นกลางทางฟ้าที่เปลี่ยนสี
พ้นทิวาวันวารผ่านราตรี
ต้องให้มีวันคืนยุติธรรม
///
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in