หากดอกไม้ได้สั่นไหวในยามเช้า
เพียงครู่คราวน้ำค้างน้อยก็ย้อยหยาด
หยดน้ำย้ายร่ายระบำธรรมชาติ
ดั่งสีน้ำได้ไหววาดกระดาษใบ
เห็นเช่นนั้นเช้าเช่นนี้ที่ชวนเห็น
ราวน้ำเย็นชโลมช่วยช่างสวยใส
มอบความงามมีความหมายภายในใจ
ขอแบ่งให้ใครคนหนึ่งซึ่งหวนมา
เขาเป็นเหมือนน้ำค้างงามยามแรกวัน
เขามีฝันวันใหม่ใหม่ให้ค้นหา
เขาสดชื่นเช่นเช้าชื่นรื่นอุรา
แม้รู้ว่าช่วงเช้านั้นแสนสั้นนัก
มิทันสายน้ำค้างหายระเหยแห้ง
เลือนใจแล้งให้ฉ่ำไว้ใช้เก็บกัก
เพียงดอกไม้ได้แบ่งบานปานร้อยรัก
หมายมั่งคงจงแน่นหนักตระหนักจำ
มีดอกไม้ไว้ปิดปากปลายปืนเถื่อน
มิเป็นเหมือนก้อนกรวดเงียบถูกเหยียบย่ำ
แม้นปรี่ปราบหยาบกระด้างใจด่างดำ
จนเจ็บช้ำน้ำค้างน้อยคอยกลับคืน
///
กลอน 9
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in