ฝนตก… ตระหนกแล้วแก้วขวัญ
ฟ้าตวาดหวีดลั่นหวั่นผวา
เมฆดำ… ถลำถลึงทะมึนมา
แสงไฟประกายหล้า… แปลบปลาย…
ฝนกระทบหลังคาเสียงซ่าซู่
ลมไหวไหลลู่เวียนว่าย
ฝนริน… ดินสะดุ้ง… ด่าวดาย
เกิดดวงดอกไม้… ใสบาง
มองฝน… ริมชานจากบ้านเรือน
ฝนเหมือนม่านหนา… มิซาสร่าง
เส้นน้ำฝนนั้นเป็นเส้นตะราง
กรงขังกั้นขวางหน้าต่างใจ
ฟ้าฝน… กลนี้ช่างอึดอัด
ดุจโซ่รัดมัดไว้มิไปไหน
จะห้าวหาญผ่านฝนพ้นออกไป
คงเจ็บป่วยเจ็บไข้ในทันที
ฤๅยอมหล้าฟ้ากว้างกร่างกระทำ
หมายขย้ำกำสรดทั้งกดขี่
สายฝน… กระสุนฟ้า… ล้วนมากมี
มิพานพบโลกเสรีที่หมายปอง
ไปหยิบชุดกันฝนสีแดงเข้ม
ใส่ให้เต็มทั้งตัวทั่วทั้งผอง
อนาคตมีไว้… ใช่เมียงมอง…
คือครรลองร้องเรียกแม้เปียกตัว
อยู่ใต้ฟ้าต้องท้าทายในสายฝน
ฉันคือคนเงยหน้าไม่ก้มหัว
อาจหวาดหวั่นสั่นหนาว… น่ากลัว…
ขอลองเดินให้ทั่วชั่วฝนโปรย…
///
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in