ทุกครั้งที่กำลังจะก้าวล้ำเข้าไปเกินเส้นที่คุณขีดไว้

ทุกครั้งที่ผมบอกว่าผมยอมคุณได้ทุกอย่าง

─ ไม่ว่าคุณต้องการอะไร ผมจะทำให้คุณทั้งหมด

คุณจะปรามผมเอาไว้ ─ ด้วยเสียงนุ่มทุ้มเรียบนิ่งของคุณ ─ แบบที่คุณทำมาโดยตลอด



“นายไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นเลย”

“...”

“นายไม่ได้เกิดมาเพื่อรักฉันมากขนาดนี้นะ”



คุณจะรู้ไหมว่าบางครั้งคำพูดของคุณก็ทำให้ผมเจ็บปวด

ครั้งแรกที่คุณพูดแบบนี้

─ ผมคิดไปเรียบร้อยแล้วว่าคุณไม่ได้รักกันแม้สักนิด


แต่ผมในวันนั้น...ก็ยังคงดื้อรั้นไม่ต่างกับผมในวันนี้
ผมยังดึงดันจะรักคุณเท่าที่คนคนหนึ่งจะรักได้

แม้จะต้องเจ็บปวดก็ตาม


คุณบอกว่าอย่ารักคุณมากเกินไป
คุณบอกว่าให้คุณเป็นเพียงส่วนหนึ่งของความสุขของผมก็พอ

เพราะคุณไม่อยากให้ผมรักคุณมากเกินไป

มากจนสูญเสียตัวเอง
มากจนทำร้ายตัวเอง
มากจนไม่มีเศษเสี้ยวของความสุขหลงเหลืออยู่

เหมือนที่คุณเคยรัก ─ เมื่อครั้งยังเยาว์



คุณเว้นที่ว่างระหว่างเราไว้
คุณบอกว่าที่ว่างระหว่างเรามันมีความหมาย


ในเวลาที่ผมรักคุณมากเกินไป

หรือในเวลาที่คุณรักผมมากเกินไป
คุณอยากให้เราใช้ที่ว่างตรงนั้น...เพื่อรักตัวเอง


และในเวลาที่เราทั้งคู่ต่างคิดถึงแต่ตัวเองมากเกินไป
คุณอยากให้เราใช้ที่ว่างตรงนั้น...เพื่อรักกันและกัน


เพราะคุณรู้ว่าหากผมรักคุณมากเกินกว่าที่คุณอนุญาต
ผมจะต้องเผลอทำร้ายตัวเองเข้าสักวัน

คุณบอกเสมอว่าทุกครั้งที่ผมรักคุณมากขึ้น

─ นั่นแปลว่าผมกำลังรักตัวเองน้อยลง

คุณไม่อยากให้ผมต้องมากังวลเรื่องของคุณมากเกินไปจนเป็นทุกข์
คุณอยากให้ผมรักตัวเองมากที่สุด แล้วรักคุณให้น้อยกว่านั้น



“ใช้ชีวิตให้ดี”

“...”

“ฉันก็จะใช้ชีวิตให้ดีเหมือนกัน”



เรามีพื้นที่ตรงกลางไว้รัก

─ ทั้งตัวคุณ ตัวผม และเราทั้งคู่

และเรามีพื้นที่ตรงกลางไว้แบ่งปัน

─ ทั้งสุขทุกข์ ความสบายใจและความเหนื่อยล้า

เพื่อรักษาสมดุลความรู้สึกของเรา

ผมจะรักคุณได้ดีที่สุดเมื่อผมรักตัวผมเองเช่นกัน


เพราะฉะนั้น
ผมจะรักคุณ เท่าที่คุณอยากให้รักก็แล้วกัน