ในวันที่คุณคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งพอที่จะยืนได้ด้วยตัวเอง มีแค่คุณเองเท่านั้นที่จะกำหนดทุกความรู้สึก และอารมณ์ ทั้งสุข ทุกข์ เศร้า หม่นหมอง เบิกบาน มาจากตัวคุณเองทั้งนั้น จนกระทั่งวันหนึ่ง กลายเป็นคำพูดของคนรอบข้างที่มันดันก้องในหัว ทำให้คุณหน้าชา และตื่นมาไม่สดใสอย่างที่เคย
เช้านี้ก็ควรจะเป็นเช้าวันปกติ ที่ต้องขยี้ขี้ตาตื่นมาเรียนออนไลน์ พบปะเพื่อนบางคนที่เปิดกล้อง และแชทกับเพื่อนบางคนไประหว่างเรียน แต่วันนี้กลับทำให้การตื่นนี้ดูยากกว่าที่คิด เมื่อคำพูดบางอย่างตั้งแต่เมื่อวานที่เหมือนจะเคลียร์กับเพื่อนไม่ได้เคลียร์อย่างที่คิด ดันทำให้คิดมากกว่าเก่า
' มึงก็ไม่ต้องคิดมากสิ มึงคิดมากแบบนี้ต่อไปนี้กูก็ไม่กล้าทำอะไรแล้ว '
อ่า
' มึงลองทำเป็นไม่สนใจบ้างก็ได้ กูยังไม่คิดอะไรเลย '
อืม คือ ถ้ามันทำได้ง่ายขนาดนั้นมันก็ดีสิ แหะ จะพูดไงดีล่ะ
คำพูดข้างต้นทำให้กลับมานั่งคิดไปน้ำตาตกในไป เพราะเราเองที่คิดมาก หรือเขาเองที่พูดไม่คิด เราเองก็คงเป็นคนที่ใจไม่แข็งพอจะทำให้บางเรื่องลอยผ่านหน้าไปได้ จริงอย่างที่เขาว่า คำพูดแรงๆของคนๆหนึ่ง พูดแล้วก็จบ กับคนที่ฟัง อาจจะไม่ได้โกรธแล้ว แต่อยากให้รู้ว่ามันจะจำ จำไปอีกนาน อาจจะจนวันตาย คำพูดมันจะก้องอยู่ในหัว ให้พูดซ้ำประโยคเดิมเป๊ะก็ยังได้
ได้แต่ภาวนาให้วันหนึ่งตัวเราเองจะเข้มแข็งพอที่จะทนกับคำพูดบั่นทอนที่ผ่านหูไปได้ซักวันหนึ่ง
แต่เมื่อไหร่ล่ะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in