“อ๋อ พี่ไม่ได้ฝึกงานจ่ะ”

กรรมของเวร เวรของกรรม เลยกลับมาตั้งหลักใหม่ โชคยังดีที่พอจะระลึกความทรงจำในอดีตได้

ย้อนกลับไปสมัยรู้ผลรับตรงคณะฯ ช่วงนั้นเรียกได้ว่าเป็นความภาคภูมิใจครั้งใหญ่ในชีวิต ก่อนเปิดเรียนไฟในตัวสูงลิ่ว ภาพในหัวตอนนั้นคืออยากเป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน (ความฝันแมสๆ ของสาวอักษรฯ ที่ต้องใช้ชีวิตในโลกทุนนิยม) เมื่อตอบคำถาม “โตขึ้นหนูอยากเป็นอะไร” ได้แล้ว และแน่ใจว่ายังอยากทำอาชีพนี้ในอนาคต เลยหาเชื้อเพลิงมาเติมไฟไม่ให้มอดไปเสียก่อน หนึ่งในเชื้อไฟที่มีผลสำคัญต่อการฝึกงานในครั้งนี้ คือ หนังสือประสบการณ์ตรงของแอร์โฮสเตสสาวรายหนึ่ง ในเล่มเธอเล่าเส้นทางความฝันของเธอ มีอยู่ตอนหนึ่งเธอเล่าว่า สมัยเป็นนิสิตฝึกงาน เธอได้ฝึกที่สนามบินในตำแหน่ง ground service ภาพของหนังสือเล่มนั้นมาตกผลึกในช่วงเวลาปัจจุบันของนิสิตชั้นปีที่สามคนนี้

"เอาล่ะ! ชั้นจะฝึกงานที่สนามบิน"

หลังจากคิดได้ว่าไม่ควรอยู่เฉยในช่วงปิดเทอม จึงเริ่มต้นหาที่ฝึกงานอย่างที่ใครเขาทำกันเสียที แม้จะออกตัวช้าไปเสียหน่อย แต่ก็ยังทันประกาศรับสมัครของหลายๆ แห่ง ประกอบกับหาที่ฝึกงานในสายงานอื่นๆ เพิ่มเติมไปด้วยเพื่อกันเหนียว และสายการบินแรกที่เรียกไปสัมภาษณ์คือ สายการบินสีฟ้า ที่มีชื่อจากนักแสดงสาวรุ่นพี่ร่วมคณะฯ และโด่งดังจากขนมข้าวต้มมัด...