มักจะมีหลายช่วงเวลา ที่ฉันนึกคิดมาว่า 'หรือจะหาเรื่องทักไปคุยดีนะ' สุดท้ายมันก็เป็นได้แค่ความคิด เพราะหลังจากคำว่า 'ขอบคุณครับ' ฉันก็ไม่รู้ว่าจะควรตอบหรือหาเรื่องอะไรไปคุยต่อ มันเป็นอะไรที่ยากมาก ที่จะสรรหาคำพูดหรือเรื่องราวไปคุยกับใครคนหนึ่ง คนที่เราก็ไม่ได้รู้จักหรือสนิทมากพอ

ย้อนกลับไป ออกจะเป็นความสัมพันธ์ที่คลุมเครือไปเสียด้วยซ้ำ เนื่องจากฉันได้รู้จักเขาผ่านการรับน้องของเพื่อน และต่อมาก็ได้รู้จักผ่านหลานรหัสของฉันเอง ไม่ใช่การที่เราเดินผ่านกันไปมาแล้วได้รู้จักกันเอง มันเลยเป็นการยากที่จะทำให้เรารู้สึกสนิทใจกัน อย่างน้อยฉันก็คิดแบบนั้นนะ

กลับไปในวันนั้น เขาลงสตอรี่เพื่อบอกกับทุกคนว่า ถึงเวลาที่เขาจะไปแล้วนะ ฉันคิดในใจ นี่แหละโอกาสของฉัน ต้องคว้าไว้สิ เลยได้รีพลายไปในใจความที่ขอให้โชคดี และฉันจะเป็นกำลังใจให้ตลอด เช่นนี้เสมอมา และเช่นเดิมเขาก็ขอบคุณกลับมา

พอนึกดูแล้ว ฉันก็เคยอวยพรในวันเกิดเขาในทำนองนี้เช่นกัน 'พี่จะคอยยินดีกับทุกความสำเร็จนะ'

ฉันพยายามนึกคำพูดที่อยากถามออกไป มันอาจเป็นคำถามที่ดูแปลก แต่ฉันก็อยากได้ความแน่ใจ และจบในคำถามนั้น 'ฉันยังมีโอกาสอยู่ไหม หรือจริง ๆ ไม่มีแล้ว' มือฉันสั่น และรีบกดออกจากการสนทนานั้นทันที

ไม่กี่อึดใจ เขาก็ตอบกลับมา มันเป็นคำตอบที่ดูแปลกต่อฉันมาก เนื่องจากเราไม่ได้คุยกันมานานแล้ว จากวันนั้น ก็นับได้ประมาณ 4 ปี แล้วอะไร ที่ทำให้เขาคิดว่าตัวเขาไม่เห็นแชทของฉัน

ฉันคิดคำพูดไม่ออกเป็นรอบที่2 เลยเลือกที่จะบอกตามความรู้ในตอนนั้นไป ว่าที่ผ่านมาเรื่องราวที่เกิดขึ้น ฉันยังรู้สึกเจ็บอยู่นะ

และนั่นก็เป็นคำพูด ข้อความสุดท้ายที่ฉันส่งไปและเขาได้เปิดอ่าน จากเรื่องราวที่ผ่านมา ฉันไม่รู้ว่าควรเรียกความรู้สึก ความสัมพันธ์นี้ว่าอะไร ความรัก ความชอบ หรือแค่ความสนใจ เพราะท้ายสุดแล้ว ในใจลึก ๆ ฉันก็คาดหวังว่าจะไปต่อได้ แต่พอพบความจริง ฉันรู้สึกเสียใจ แต่ไม่ได้ฟูมฟายอะไรขนาดนั้น ออกจะเฉยชาไปเสียด้วยซ้ำ

ใช่แล้ว น้องคนนั้น เขาฟอลอินสตาแกรมฉันกลับแล้วล่ะ