ไม่น่าเชื่อว่าฉันตอนนี้จะเป็นคนเดียวกับฉันคนที่เคยกลัวความตายมาก มากเสียจนไม่สามารถข่มตานอน ตอนเด็กๆ ฉันชอบจินตนาการถึงตอนที่ฉันตายไปแล้ว ฉันกลัว กลัวว่าวันหนึ่งจะไม่ได้ตื่นมาคิด มารู้สึก มาทำสิ่งต่างๆ อีก ฉันคิดอยู่อย่างนั้นจนตัวเองนอนไม่หลับ แต่ตอนนี้ฉันกลับกลัวที่จะต้องตื่นขึ้นมารู้สึก ฉันไม่อยากนอนเพราะไม่อยากให้พรุ่งนี้มาถึง แต่พอฉันหลับตาลงฉันก็ไม่อยากตื่นเพราะกลัวที่จะต้องตื่นมารับรู้อะไรอีก (แม้ความเป็นจริงแล้วแค่นอนด้วยตัวเองโดยปราศจากยานอนหลับฉันก็ยังทำไม่ได้)

ไม่ว่าฉันจะระบายออกไปแค่ไหนความเจ็บปวดในใจมันก็ไม่อาจทุเลาลงได้ จากเดิมที่เคยเป็นคนกลัวเจ็บ แต่ฉันก็ตี จิก หรือทุบตัวเอง จนกระทั่งกรีดข้อมือตัวเองได้ เป็นเรื่องตลกร้าย เพราะหลังๆ เวลาที่ฉันทำมัน ฉันไม่รู้เจ็บที่ร่างกายอีกต่อไปด้วยซ้ำ ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย ครึ่งหนึ่งฉันเสียใจที่ทำมัน แต่อีกครึ่งใจของฉันมันดีใจ ดีใจเพราะวันหนึ่งฉันอาจจะกล้ากรีดมันจนลึกพอที่จะตายได้ ฉันภาวนาให้มันมาถึงวันนั้นเร็วๆ ฉันเคยทำกระทั่งทดลองบีบคอตัวเองดูเป็นระยะเวลาหนึ่งเพื่อที่จะจินตนาการถึงตอนที่ผูกคอตาย ฉันอยากรู้ว่ามันจะเจ็บปวดและทรมานเพียงใด เพราะสิ่งเดียวที่ห้ามฉันไม่ให้ตรงดิ่งไปหาความตายได้ก็คือการกลัวความเจ็บปวดทุกชนิด 

โรคซึมเศร้าเอาทุกอย่างไปจากฉัน ความสุข คนที่ฉันรัก หรือแม้กระทั่งตัวตน ฉันรู้สึกถูกทอดทิ้ง แปลกแยกจากโลกใบนี้ แปลกแยกจากทุกคนบนโลก และตอนนี้ฉันก็รู้สึกเหนื่อยล้า ฉันเหนื่อยที่จะต่อสู้ ฉันเหนื่อยที่จะทำเป็นสบายดี ฉันไม่สบาย ฉันร้องไห้ ฉันกรีดร้องในใจ ฉันเจ็บปวดมากกว่าเกินกว่าที่ร่างกายและจิตใจของฉันจะรับไหว ฉันรู้ว่าไม่มีใครช่วยฉันได้นอกจากตัวของฉันเอง แต่ฉันเองก็ไม่เหลือแรงที่จะสู้กับมัน ฉันเองก็ไม่รู้วิธีที่จะต่อสู้กับมันแล้วเหมือนกัน ฉันอยากหาย แน่นอน ฉันอยาก แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ฉันถึงจะชนะมันได้ เพราะตอนนี้ฉันใกล้แพ้ให้กับมันแล้ว 

ฉันหวังเพียงว่าหากฉันทำใจจากไปได้สักวันจะไม่มีใครต้องโทษตัวเองเพราะการจากไปของฉัน และจะไม่มีใครต้องเจ็บปวดเพราะโรคแบบนี้อีก

จากฉัน ผู้โดดเดี่ยวเดียวดายบนโลกแห่งความเศร้า