บางครั้งเราก็ไม่อาจต้านทานความหนาวเหน็บที่มาพร้อมกับสายฝนได้
เดือนหนาวมองหน้าจอขาวสว่างที่เต็มไปด้วยตัวอักษรมากมาย บางจุดมีร่องรอยการแก้สีแดงจากการเปิดฟังก์ชั่น Track Change บางครั้งเธอเห็นตัวอักษรโยกเยกไปมา บางครั้งก็เห็นพวกมันซ้อนทับกัน และบางครั้งก็เหมือนมีกระจกฝ้ามากลั้นระหว่างเธอกับตัวอักษรพวกนั้นเธอยกมือขึ้นมาขยี้ยาหวังให้อาการพวกนี้จากหายไป แต่ผลที่ได้กลับตรงข้าม เธอแสบตายิ่งกว่าเดิม น้ำตาค่อยๆ ร่วงจากดวงตาแห้งผากอย่างควบคุมไม่อยู่ ดวงตาแดงกล้ำที่เคยแห้งสนิทตอนนี้เต็มไปด้วยหยาดน้ำใสเอ่อล้น เด็กสาวยอมแพ้กับการพยายามเช็ดน้ำตา เธอหลับตาลงช้าๆ กระชับผ้าห่มผืนโปรดให้แนบลำตัวมากยิ่งขึ้น ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ แล้วจมลงสู่ห้วงความคิด
นี่ก็ผ่านมาราวๆ หนึ่งอาทิตย์แล้วหลังจากเริ่มฝึกงานครั้งแรก
คงต้องยอมรับว่าการปรับเปลี่ยนชีวิตประจำแบบกระทันหันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ยิ่งกับคนที่เข้ากับสังคมใหม่ได้ยากอย่างเดือนหนาวยิ่งไม่ต้องพูดถึง
เหนื่อย
เหนื่อยกายก็ส่วนหนึ่ง แต่เหนื่อยใจมากกว่า
แค่เรื่องฝึกงานเธอก็กังวลใจมากพออยู่แล้ว ไหนจะเรื่องบทความวิชาสัมมนาที่เธอยังไม่ได้ทำอีก เดือนหนาวได้แต่โทษตัวเองว่าทำไมเธอถึงไม่ทำบทความให้เสร็จเรียบร้อยเสียที จะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลแบบนี้ แต่พอตั้งใจว่ากลับห้องไปทำ พอเปิดหน้าจอโน้ตบุ้คแล้วเห็นตัวอักษรเรียงรายก็อดคลื่นไส้ไม่ได้ สุดท้ายก็ได้แต่พับโน้ตบุ้คลงแล้วกินยานอน
ไม่เพียงเท่านั้น ในใจลึกๆ เธอยังกังวลเรื่อง 'ปริ่ม' ด้วย ช่วงนี้ปริ่มขาดงานค่อนข้างบ่อย หรือไม่ก็มาสายบ้างเป็นบางครั้ง เดือนหนาวกลัวเวลาต้องเผชิญหน้ากับคำถามของพี่ๆ ว่า 'วันนี้เพื่อนเธอไปไหน' 'วันนี้เพื่อนเธอจะมาหรือเปล่า' 'ฝากเตือนเพื่อนด้วย' และอีกหลายๆ คำถาม จนเธอเริ่มรู้สึกหวาดระแวงเวลาถูกพี่ๆ เรียก เพราะกลัวว่าจะไม่มีคำตอบดีๆ ให้พวกเขา จนบางทีเธอก็อยากทำเป็นไม่รับรู้อะไร แล้วสนใจแค่เรื่องของตัวเองอย่างเดียวก็พอ
เธอเกลียดตัวเองเหลือเกิน
'กรุ๊งกริ๊ง' เสียงกระดิ่งปลุกเด็กสาวให้หลุดจากภวังค์
เดือนหนาวเงยหน้าขึ้น เธอเห็นตุ๊กตา 'น้องจอจีม' คว่ำหน้าลงกับโต๊ะ เสียงกระดิ่งเมื่อกี้คงเป็นเสียงจากปลอกคอน้องจีม เธอจับตุ๊กตาตัวน้อยให้ตั้งตรงตามปกติก่อนจะอมยิ้มออกมาน้อยๆ
'เอาเถอะ อย่างน้อยก็มีลูกๆ ให้กำลังใจ' เด็กสาวปลอมใจตัวเอง เธอมักเรียก 'น้องจอจีม' และ 'น้องหวานเจี๊ยบ' ว่าลูกๆ เพื่อให้ตัวเองมีกำลังใจมากขึ้น
เดือนหนาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อตั้งสมาธิ แล้วเริ่มทำงานต่อ
'ไม่เป็นไรหรอก ถ้าผ่านมันไปได้ ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง'
ไม่มีอะไรราบรื่นเสมอไป
ว่ากันว่าทุกอย่างปัญหามีทางออกเสมอ
อาจจะใช้เวลาสักหน่อย แต่สุดท้ายมันจะผ่านไป
ได้แต่ภาวนาว่าปัญหานี้จะผ่านไปเร็วๆ
เรื่องโดย เดือนหนาว
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in