เราอยู่บนโลกที่หลายๆคนมีเป้าหมายในการใช้ชีวิต มี passion มีการวางแผนอนาคต   

ส่วนเรา.. ไม่มีว่ะ 

ถ้าถามว่าท้อมั้ยกับการใช้ชีวิตแบบที่ไม่รู้ว่าอนาคตจะไปทางไหนดี แน่นอนดิวะ ต้องท้ออยู่แล้ว แต่ถ้าถามว่าตอนนี้เรามีความสุขมั้ย เออ เรามีความสุขว่ะ ก็มีความสุขไปกับชีวิตงงๆ เหมือนคนหลงทางของตัวเองนั่นแหละ 

เราไม่ชอบการแข่งขัน และเป็นคนที่ใช้ชีวิตเอื่อยเฉื่อย มีความสุขกับการนอนบนเตียงแล้วปล่อยให้ความคิดหลายอย่างวิ่งวนอยู่ในหัว

เราอยู่กับสิ่งที่ชอบแล้วก็สิ่งที่ไม่ชอบไปพร้อมๆกันในทุกๆวัน เราเอาแต่ใจตัวเองด้วยการไม่ยอมทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ แต่ในเมื่อมันเป็นหน้าที่ หนียังไงก็ต้องทำมันอยู่ดี 

เรามีชีวิตอยู่แบบไม่มีแผนการในอนาคต แต่เรามีความหวังถึงวันพรุ่งนี้ของเรา ถ้าวันไหนมีโอกาสได้ทำอะไรใหม่ๆเราก็มีความหวังกับสิ่งใหม่ๆที่เราลองทำ ถ้าเราชอบมันจนไปด้วยกันได้ก็คงดี หรือถึงไม่ชอบแต่ช่วยไปด้วยกันได้หน่อยก็ยังดี

เราเคยมีความคิดว่าอยากหายไป ไม่ได้อยากตาย แค่อยากหายไป แต่คนเรามีชีวิตอยู่บนโลกจะหายไปได้ยังไงถ้าไม่ตาย ตอนนั้นแค่คิดว่าเหนื่อยมากๆเลย เมื่อไหร่จะหาตัวเองเจอ เมื่อไหร่จะเจอสิ่งที่อยากทำจริงๆสักที เราเคยมีสิ่งที่เราคิดว่าชอบทำ ก่อนที่เราจะเข้ามาเรียนมัน แล้วเราก็พบว่าเรารับความกดดันจากมันไม่ไหว มันเป็นความสบายใจของเรา แน่นอนว่าตอนนี้เรายังชอบมันอยู่ เราแค่ไม่สามารถจริงจังกับมันได้ มีอีกหลายความชอบที่เราจริงจังกับมันไม่ได้ เป็นเหตุผลที่เราพยามหาความชอบที่ไปกับเราได้ ตอนนั้นเราไม่เข้าใจแล้วก็กดดันสุดๆ ถึงได้คิดว่าหายไปสักพักได้มั้ย แต่ก็กลับมาที่ลูปเดิม เราไม่ได้อยากตายสักหน่อย เรามีเหตุผลที่อยากมีชีวิตอยู่ เพราะอยากเห็นยิ้มของคนๆนึงในทุกๆวัน แค่นั้นเลย สำหรับเราในตอนนั้น

ตอนนี้เราเป็นเราที่เข้าใจตัวเองมากขึ้นแล้ว เราไม่ได้เลิกตามหาหรือเลิกตั้งคำถาม เราแค่จะลองใช้ชีวิตในวันพรุ่งนี้ของเราไปเรื่อยๆ ยังตามใจและเอาแต่ใจตัวเองเหมือนเดิม แต่ก็เคารพคำว่าหน้าที่มากขึ้น ยังห่วยเหมือนเดิม แต่ก็เป็นคนห่วยที่พยามทำอะไรสักอย่างกับแต่ละวันของตัวเองอยู่