"มึงอยากมากนักใช่มั้ย"

"ได้"

ผมถอดเสือตัวเองโยนลงพื้นเเล้วเดินเข้าหาร่างของอีกคนทันที

"มึงจะทำอะไรไอ่ภาค"

"โอ้ย!"

ว่านถูกผลัดลงไปบนเตียงเเล้วตามมาด้วยร่างของภาคที่ขึ้นมาคร่อมร่างเอาไว้มือหนารีบปลดเข็มขัดเเล้วดึงมันออกอย่างไม่ใยดี ร่างเล็กถูกจับพลิกให้นอนคว่ำพร้อมกับการถูกกระชากกางเกงที่ไม่มีการปลดกระดุมหรือรูดซิปออกเสียก่อน

"เจ็บไอ่ภาค"

"มึงจะทำเหี้ยไรกู"

ว่านพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นเเต่ก็โดนมือหน้ากดหัวเอาไว้กับที่นอนทำให้ขยับไม่ได้ ภาคยังคงกระชากกางเกงของคนใต้ร่างเพื่อให้หลุดพ้นออกจากสะโพกของเจ้าตัว

สัมผัสเย็นวาบกระทบเข้าที่ก้นจนว่านรู้สึกได้เเละรับรู้ว่ากางเกงของเค้าหลุดลงไปกองอยู่ที่ต้นขาเรียบร้อยเเล้ว

ถึงเเม้ภายในห้องจะมืดเเต่เค้าก็ทั้งอายทั้งไม่เข้าใจว่าคนบนร่างต้องการอะไรกันเเน่ถึงทำกับเค้าเเบบนี้

"อึก ไอ่ภาค"

"กูถามว่ามึงจะทำเหี้ยไร"

"หึ"

ความอุ่นร้อนจากบางอย่างจดจ่ออยู่ที่บริเวณก้นของเค้า เเละถ้าเค้าเดาไม่ผิดมันต้องเป็นส่วนกลางลำตัวของเพื่อนเค้าเเน่ๆนั่นยิ่งทำให้ว่านตกใจจนอยากจะหันมาเรียกสติให้อีกคนรู้ตัวว่ามันกำลังจะทำบ้าอะไร

"อ๊าาาาาไอ่ภาค ไอ่เหี้ย"

"เจ็บหรอวะ"

"ไหนบอกว่าเอากับใครต่อใครมาเเล้วไง"

"เเค่นี้ร้องทำไมวะ"

"สัสเอาออกไปกูเจ็บ"

ภาคไม่ฟังเสียงร้องห้ามจากคนใต้ร่างเเม้เเต่น้อยเเถมยังพยายามส่งเเท่งร้อนของตัวเองเข้าไปเรื่อยๆจนกระทั้งหมดทั้งตัวตน

เสียงร้องโอดครวนพร้อมกับการขยำผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่สงบลงเหลือเพียงการหอบหายใจเเละเนื้อตัวที่สั่นเทาเพราะความเจ็ลปวด

ภาคไม่ได้หยุดให้คนใต้ร่างได้มีเวลาพักเจ็บเเต่อย่างใดเเต่กลับเป็นตัวเค้าเองที่กำลังเผชิญหน้ากับความขับเเน่นภายในช่องทางของคนตรงหน้า

"อ๊าส์...."

ทำไมมันเสียวได้ขนาดนี้วะ

ยิ่งเค้าอยู่นิ่งมากเท่าไหร่ช่องทางของอีกคนก็ยิ่งตอดรัดเเกนกายเค้ามากเท่านั้นภาคจึงเริ่มขยับสะโพกเข้าออกช้าๆเพราะความฝืดที่ไม่มีตัวช่วยในการหล่อลื่น

"อ๊าส์ไอ่ภาค"

ทันที่ที่เค้าขยับเสียงเล็กของคนใต้ร่างก็ดังสวนขึ้นมาทันที

"มึงจะทำเเบบนี้กับกูไม่ได้นะเว่ย"

"ทีมึงยังคิดกับกูเเค่เพื่อนไม่ได้เลย"

เป็นประโยคที่ทำให้คนใต้ร่างถึงกับนิ่งไปในทันที

ตกใจละสิที่เค้ารู้เรื่องทั้งหมดเเล้วถึงได้ไม่กล้าเถียงอะไรกลับมา

"หึ"

"ถ้าทำไม่ได้ก็นอนอยู่เฉยๆ"

"อึก! อย่า ไอ่ภาค"

สะโพกเเกร่งขยับขึ้นลงตามความเเรงของห้วงอารมณ์ที่เพิ่มขึ้นช่องทางด้านหลังจากที่ฝืดเเน่นตอนนี้เริ่มมีน้ำหล่อลื่นจากภายในออกมาพร้อมเเกนกายที่ขยับเข้าออกอย่างต่อเนื่อง

"อื้ออ อื้ออ อื้ออ"

เสียงครางอื้ออึงอู้อี้ของอีกคนที่พยายามกัดผ้าปูที่นอนเพื่อเก็บเสียงร้องของตัวเองเอาไว้เเต่ก็ยังคงมีเล็ดลอดออกมาให้เค้าพอได้ยินตามจังหวะการถูกกระเเทกเพราะใกล้จะถึงจุดหมายการตอดรัดของช่องทางทำให้ครั้งเเรกเดินทางมาถึงจุดสุขสมโดยใช้เวลาไม่นานนัก

ว่านตัวสั่นเกร็งพร้อมกับปลดปล่อยน้ำสีขุ่นออกมากับที่นอนพร้อมกับความรู้สึกอุ่นวาบภายในช่องท้องเพราะถูกฉีดอัดของเหลวเข้ามาภายในตัว

การหอบหายใจเเละการเต้นรัวของหัวใจเกิดขึ้นในความมืดที่ไม่มีเเม้เเต่เสียงเเละความเย็นของเครื่องปรับอากาศมีเพียงลมเย็นๆที่พัดเข้ามากระทบกับผิวหนังที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ

ไม่นานร่างของเค้าก็ถูกมือหนาพยายามรั้งเอวให้หันมานอนหงายเเต่เค้ากลับฝืนตัวเองเอาไว้กับที่นอนเพียงเพราะไม่อยากให้อีกคนรู้ว่ากิจกรรมเมื่อกี้ไม่ได้มีเเค่มันไงที่เสร็จ

"หันมาดิ"

"ไม่เอา"

"ไอ่ว่าน"

"อื้อ"

สุดท้ายก็สู้เเรงความเเบบมันไม่ได้ยอมพลิกตัวมานอนหงายเเล้งก็เป็นมันที่ตามขึ้นมา

"ก็เสร็จนิ"

"สัส"

มือหนาจับขาทั้งสองข้างของเค้าอ้าออกเเล้วเเทรกตัวเองมาอยู่ตรงกลาง

"มมึงจะทำอะไรอีก"

"อึกโอ้ย!ไอ่ภาคไอ่เหี้ย"

ส่วนเเข็งขืนถูกสอดใส่เข้ามาอีกครั้งอย่างไม่รีรอภาคไม่เเม้เเต่จะสนใจคำถามของคนใต้ร่างสักนิด

"มึงทำเเบบนี้ทำไมวะ"

"ทำไม"

"ก็ที่มึงลากไอ่เด็กปีหนึ่งขึ้นห้องมาไม่ได้จะให้มันทำเเบบนี้กับมึงหรอ"

"ก็นั่นมันไม่ใช่มึงไง"

"เป็นกูเเล้วทำไม"

"ก็สมใจมึงเเล้วไม่ใช่หรอห่ะ"

"เอากับเพื่อนรักเเบบกูไง"

"เป็นไงละ"

"สัสภาค"

"อย่างน้อยเรื่องเอากับมึงก็ไม่เคยอยู่ในหัวกู"

"อ่ะอ่า... อย่าขยับไอ่ภาค"

"ทำไม"

"อ๊ะกูบอกว่าอย่าไง"

"ก็กูถามเนี่ยว่าทำไม"

"กูเสียวไอ่สัส พอใจมั้ย"

"มึงเเม่ง"

ภาคยกยิ้มออกมาก่อนจะโน้มหน้าลงมาหาคนตัวเล็กใต้ร่าง

"มึงจะทำอะไรอ่ะ"

ว่านเบนหน้าหนีอีกคนที่โน้มหน้าลงมาจนเกือบจะชิดริมฝีปาก

จะบอกไม่รู้ก็จะดูไร้เดียงสาเกินไป

ระยะประชิดทำให้ลมหายใจของเค้าติดขัดเมื่อคิดไปถึงว่าอีกคนกำลังจะจูบเค้าก็พาลทำให้หัวใจเต้นรัวจนรู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่ากิจกรรมที่พึ่งจะจบไปเมื่อสักครู่เสียอีก

"หนีกูทำไม"

"ทีเมื่อกี้มึงจูบกับไอ่เด็กเวรนั่นได้"

"สัส"

"มันไม่เหมือนกันเว่ย'

"อันนั้นกูไม่ได้รู้สึก"

"เเล้วกับกูละ"

"กูถึงไม่ให้มึงจูบไง"

"งั้นกูจะจูบ"

"อื้ออออ!!"

ปลายคางถูกจับให้หันมารับสัมผัสนิ่มยุ่นของริมฝีปากหนา

ใบหน้าเห่อร้อนเมื่อการดูดเม้มรัวๆส่งมายังริมฝีปากของเค้า

มึงจูบซะกูลืมสัมผัสไอ่เด็กปีหนึ่งเมื่อกี้ไปเลย

ความร้อนรุ่มทวีขึ้นในร่างกายอีกครั้ง ภาคผละจูบออกมาจ่องตากับร่างตรงหน้าที่ก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน

ใจนึงก็คิดอยากจะโกรธมันที่ตลอดเวลาที่ผ่านมามันไม่เคยจิงใจในความสัมพันธ์ที่เค้าเรียกมันว่าเพื่อนเลยเเม้เเต่น้อย

เเต่ก็ดันเป็นมันอีกเช่นเดียวกันที่เค้าต้องการที่สุดเลยในตอนนี้

"ถ้าโกรธกูก็เเค่เลิกเป็นเพื่อนกับกู"

"เออ"

"กูเลิกเเน่"

"กูก็ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับมึงเเล้วเหมือนกัน"

"ถ้าอย่างนั่นก็ออกไป"

"อย่าทำให้กูรู้สึกไปมากกว่านี้"

เป็นครั้งเเรกที่ผมเห็นน้ำตามันไอ่ว่านไม่เคยร้องไห้ยให้ผมเห็นเลยสักครั้งเพราะมันเข้มเเข็งเพื่อผมมาโดยตลอด

"ร้องไห้ยทำไมวะ"

"ก็มึงไม่ใช่หรอที่ไม่เคยอยากเป็นเพื่อนกับกูอ่ะ"

"เเล้วก็มึงเองไม่ใช่หรอวะ"

"ที่รู้สึกกับกูเเบบนี้อ่ะ"

"ปล่อยกู"

"เเล้วกูจะไม่รู้สึกอะไรกับมึงอีกไอ่ภาค"

"กูยังจะเชื่ออะไรมึงได้อีกงั้นหรอไอ่ว่าน"

พูดเเค่นั้นก่อนที่การทำศึกหนักจะเกิดขึ้นอีกครั้งนึงริมฝีปากเล็กของว่านถูกจับจองจากคนบนร่างที่กำลังขยับสะโพกเเกร่งของตัวเองเพื่อตอบสนองอารมณ์ความต้องการของร่างกาย

จูบที่เนินนานจนกลายเป็นการเเลกรับสัมผัสของกันเเหละกันไปตั้งเเต่เมื่อไหร่ไม่รู้

นิ้วเรียวที่สอดประสานไปตามร่องนิ้วมือกอบกุมกันเเละกันเอาไว้จนเเนบเเน่น

ใบหน้าหวานของเพื่อนสนิทที่ร้อยวันพันปีไม่เคยจะมองว่ามันเซกซี่เเต่ทำไมเเค่เห็นมันเชิดหน้ากัดริมฝีปากล่างของตัวเองเเค่นั้นต้องถึงกับใจสั่นด้วย

หวงได้มั้ยวะ

ไม่อยากให้ใครเห็นมึงตอนทำหน้าเเบบนี้เลยไอ่ว่าน

ซอกคอขาวของว่านถูกซุกไซร์หลายต่อหลายครั้งริมฝีปากยังคงเป็นส่วนที่ภาคชอบที่จะเเวะเวียนเข้าไปสัมผัสมันอยู่ตลอด

เสียงเล็กๆที่ฟังจนคุ้ยหูในตอนนี้เมื่อยิ่งฟังกลับยิ่งทำให้ร่างกายร้อนรุ่ม

ไม่รู้เมื่อกี้เราโกรธกันมั้ยเเต่ตอนนี้ทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้น

มันโครตจะดีเลย

ภาคจับร่างของว่านพลิกคว่ำก่อนจะยกสะโพกของมันขึ้นมาเเล้วสอดใส่เเกนกายที่กำลังปวดหนึบรอที่จะได้ปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง

ว่านเผลอส่งเสียงร้องลั่นออกมาเมื่อเเรงประทะเข้าทำที่รุนเเรงเเละหนักหน่วงกระทบกับร่างของเค้าความถี่เร่งให้เจ้าของความรู้สึกไปถึงจุดหมายของห้วงอารมณ์ได้โดยไว้

"อ่าส์..."

เสียงครางมาพร้อมกับเเรงดันจากสะโพกเเกร่งใส่ก้นของเค้าติดกันสองสามครั้งก่อนที่ว่านจะรับรู้ได้ถึงมวนน้ำสีขุ่นที่ฉีดอัดเข้ามาอีกครั้งของเพื่อนตัวโต

ว่านหอบหายใจสักพักก็รับรู้ถึงสัมผัสการถูกอีกคนกดจูบลงมาที่เเผ่นหลังก่อนที่ช่องทางของเค้านั้นจะเป็นอิสระจากการถอดถอนตัวตนออกไป

ความรู้สึกเหมือนร่างกายไปผ่านสมรภูมิรบมาอย่างไงอย่างงั้นเลยทีเดียวขาเเข่งสั่นเทาจนเเทบไม่อยากขยับยิ่งช่องทางที่พึ่งโดนทำร้ายมาหมาดๆยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยว่าจะทั้งเจ็บทั้งระบมขนาดไหน

เป็นเรื่องเดียวเลยมั้งของไอ่ภาคที่ตัวเค้าเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าที่จิงเเล้วมึงขี้หื่นขนาดนี้เนี่ยไอ่เวร

ว่านยังคงนอนคว่ำร่างของตัวเองกับที่นอนในขณะที่ภาคเข้าไปจัดการร่างกายของตัวเองเเล้วเดินผิวปากออกมาจากห้องน้ำอย่างคนไม่ได้ทุกร้อนอะไร

"สัส"

"เเม่งทำไมกูต้องเสือกมาชอบคนเเบบนี้ด้วยวะ"

เสียงบ่นอู่อี้ของคนบนเตียงไม่ได้ดังจนทำให้ภาคได้ยินมันว่านยังคงนอนมองเพื่อนตัวสูงของเค้าที่ต่อจากนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะยังคบกันต่อไปได้อีกรึป่าว

เค้ามันก็เเบบนี้เเหละ

ปากบอกให้มันปล่อยเเต่ใจดันปล่อยให้มันทำ

ถึงเเม้ในหัวจะมีเรื่องให้ต้องคิด เเต่ก็ไม่สามารถดึงความสนใจจากสายตาของเค้าที่นอนมองคนตัวสูงเดินไปมาภายในห้องได้เลย

ขอบคุณความมืดที่ทำให้มันไม่เห็นว่าเค้ากำลังมองมันอยู่

"นอนมองกูไม่เลิกนี่คืออยากได้อีกรอบหรือยังไง"

สัส เสือกตาดีอีก

"พูดบ้าอะไรของมึง"

"ติดใจกูหรอ"

"ถึงได้นอนอ่อยไม่ยอมลุก"

"ติดใจบ้าอะไรละ"

"กูเเค่เจ็บก้นเว่ย"

"อะนี่โทรศัพท์มึง"

ปึก!

ภาคโยนมือถือให้ว่านก่อนที่ร่างสูงในสภาพเปลือยกายท่อนบนจะยืนเช็ดผมตัวเองที่พึ่งไปอาบน้ำมาอย่างคนไม่ได้สนใจรอบข้าง

ว่านลอบมองกล้ามท้องที่เป็นลอนของร่างสูงตรงหน้าอย่าคนที่ลืมสนใจเครื่องมือสื่อสารของตัวเองที่อีกคนพึ่งจะโยนมาให้

ก่อนหน้านี้ไม่เห็นจะรู้สึกมวนท้องเเบบนี้เลยเวลาที่เห็นมันถอดเสื้อ

"ก่อนหน้านี้มึงไม่เคยเห็นซิกเเพคกูรึไงไอ่ว่าน"

"จ่องอยู่ได้"

"สัสใครจ่องมึง"

"เเล้วโทรศัพท์กูไปอยู่ที่มึงได้ไง"

"ไอ่พีฝากมาคืน"

"มันบอกมึงลืมไว้ในกระเป๋ามัน"

สัสพีมึงนะมึงฝากใครมาคืนไม่ฝากดันฝากไอ่ภาค ไอ่เพื่อนเวร

"เเล้วเรื่อง"

"ลุกไปอาบน้ำได้ละ"

"มึงไม่ร้อนรึไง"

"เเอร์ก็เปิดไม่ได้เนี่ย"

"เออๆกูลุกเเล้ว"

ตอบปัดคำถามตัวเองไปเเบบนั้นก่อนจะค่อยๆดันร่างที่ยับเยินขึ้นจากที่นอนเเล้วตรงไปยังห้องน้ำที่วันนี้เค้ารู้สึกว่าทำไมมันไปอยู่ไกลจากที่นอนขนาดนั้นวะ

เสียงผิวปากของคนตัวโตที่นอนกระดิกขาเล่นโทรศัพท์อย่างคนสบายใจโดยมันไม่เเม้เเต่จะสนใจอาการก้าวขาไม่ออกของเค้าเลยเเม้เเต่น้อย

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเค้าคงตะโกนด่ามันไปเเล้ว

เเต่ตอนนี้อย่าว่าเเต่ด่ามันเลย

เเค่ยืนประจันหน้าเค้าก็ไม่กล้าที่จะสบตากับมันเเล้ว