จุดไฟให้บุหรี่มวนที่หกของวัน 

ทั้งที่ไม่ได้รู้สึกเท่เหมือนตัวละครในหนังที่สูบกันเป็นว่าเล่น

ไม่ได้รู้สึกสมองแล่นปลอดโปร่งงานเดินอย่างที่ใครเขาบอกไว้

ไม่ได้รู้สึกอะไรไปมากกว่าสัมผัสเย็น ๆ ในปากหลังสูบอัดมะเร็งเข้าปอด

แม้ยังไม่อยากยอมรับว่าตัวเองติดบุหรี่ แต่รู้ตัวอีกทีควันก็คละคลุ้งทั่วทั้งห้อง

หรืออาจเป็นกลิ่นของมันที่ยังทิ้งร่องรอยอบอวลแม้เหลือเพียงเถ้า

แล้วทำให้นึกถึงกลิ่นบุหรี่ที่ติดตามเสื้อผ้าเส้นผมของคุณเวลาอยู่ใกล้กัน

อยู่ในทุกอณูร่างกาย กระทั่งลมหายใจขณะพูดอะไรมากมายกับฉัน

อาจเป็นความสงสัยว่ามันดีอย่างไรคุณถึงสูบมันได้วันละเป็นซอง ๆ

คุณมักจะหนีฉันไปหลบอยู่ในที่ที่คิดว่าฉันจะไม่ตามไป แต่แล้วอย่างไรล่ะ 

ฉันหาคุณเจอง่ายดายทุกครั้ง ในเมื่อไม่มีที่ที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของคุณเลย 

แรก ๆ คุณไล่ฉัน สูดมันเข้าปอดหนึ่งครั้งก่อนจะบอกว่าอย่ามาดมควัน

แต่ฉันก็ยังนั่งอยู่อย่างนั้น อยู่จนคุณเหนื่อยจะเปิดปากพูดอะไรไปเอง

บางครั้งคุณคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

บางครั้งคุณร้องไห้สะอึกสะอื้น

บางครั้งก็นั่งนิ่งเหม่อมองไปไหนสักที่

อาจเป็นควันบุหรี่ที่ล่องลอยออกไปนอกหน้าต่างของทางหนีไฟหรือเปล่า

ต่างจากคุณ—กลุ่มควันเหล่านั้นได้เป็นอิสระจากพื้นที่คับแคบที่กักขังคุณไว้

จำได้ว่าฉันพยายามทำอะไรตลก ๆ จนคุณอดหัวเราะไม่ได้

แต่นัยน์ตาของคุณยังคงแดงก่ำและว่างเปล่าเกินไป

ร่างกายของคุณนั่งอยู่ตรงนั้นกับฉันแท้ ๆ

แต่จิตวิญญาณของคุณไปอยู่ไหนแล้วนะ

ไฟสีส้มสว่างวาบอีกครั้งให้บุหรี่มวนที่เจ็ด

อาจแค่เพราะว่าฉันคิดถึงคุณเหลือเกิน