โฮลเดนสะดุ้งตื่น ลุกขึ้นกอดตัวเอง น้ำตาไหล เขารู้สึกเสียใจ เสียใจมากๆ แล้วก็เสียใจ

ความเสียใจมาอีกแล้ว มาเคาะประตูหัวใจกลางดึก ชายหนุ่มสะอื้นอยู่พักหนึ่ง จากนั้นจึงเอามือลูบหน้าหนักๆ ตามด้วยถูอย่างแรง จนรู้สึกแสบไปทั้งหน้าจึงหยุด

คนรักของเขาเปลี่ยนไปแล้ว โดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว รู้ตัวอีกที...นี่ไม่ใช่คนเดิมที่เคยรักเขาและเขาเคยรัก หรืออาจเป็นคนเดิม แค่เป็นคนเดิมที่ไม่รักเขา

โฮลเดนด่าตัวเองที่อุตริไปสนใจความเป็นไปในชีวิตของแฟนเก่าหลังบังเอิญเห็นอีกฝ่ายตั้งอกตั้งใจคุยอย่างมีความสุขกับใครสักคนทางโทรศัพท์ รวมทั้งใช้คำพูดหยอกล้อหวานหูแบบคนรักกับปลายสายคนนั้น--ที่เขาไม่ทราบว่าเป็นใคร

ล่าสุดเขาไปเจอไอดีเฟซบุ๊กใหม่ที่แฟนเก่าไปเปิดไว้กับ ‘คนรู้ใจ’

โฮลเดนไม่รู้จะหัวเราะสมเพชตัวเองอย่างไร เขาเข้ากรุ๊ปนั้นเพราะได้รับการแนะนำจากเพื่อนที่มีรสนิยมในการอ่านตรงกัน ว่างๆ ก็จะเข้าไปอ่านโพสน่าสนใจ แล้วโชคก็ไม่เข้าข้างเขาตรงที่สองคนนั้นก็วนเวียนอยู่ในกรุ๊ปนี้ด้วยไอดีใหม่

ต้องโทษความช่างสังเกตของเขา เขามักจำรูปแบบการพิมพ์ข้อความของคนอื่นได้ เขาเคยพิสูจน์มาแล้วด้วยการไปเจอนักเขียนคนอื่นใช้ไอดีแฝงมาแสดงความคิดเห็นหรือพูดคุยเล่น

นั่นคนรู้จัก โฮลเดนอ่านทวนข้อความรอบเดียวก็ทราบ และเขามักคิดถูกเสมอ พอถามเจ้าตัวก็ใช่จริงๆ ดังนั้นเหตุที่เขารู้ว่าเป็นแฟนเก่าที่ตนไม่คิดเจอ ก็ด้วยความช่างสังเกตแบบเดียวกัน

โฮลเดนอดไม่ได้จะคลิกดูและอ่านข้อความของพวกเขา...นั่นไม่ดีเลย เพราะมันทำให้เขารู้ว่าสองคนนี้สนิทสนมกันมานานแค่ไหน ตั้งแต่เมื่อไร

มันคือการค้นพบหลักฐานอย่างเป็นรูปธรรมของการเอาใจออกหากนั่นเอง

ไม่ดีเลย ทำตัวเองชัดๆ โฮลเดนคิดอย่างเสียใจเขาควรหยุดตั้งแต่พบว่าสองไอดีนี้เป็นใคร

นี่คือโทษที่เขาไม่หยุด โทษที่เขาอยากรู้อยากเห็น โทษที่เขา...

โฮลเดนหยุดคิด...เขาคิดมากเกินไปแล้ว น้ำตาก็ไหลจนแสบตาไปหมด

เราควรหยุด...

เขาพร่ำบอกตัวเองซ้ำๆ จนเหนื่อยหลับไป