โชซึงยอนกำลังหงุดหงิดฮันซึงอูเอามากๆ

            แมวตัวขาวของเขากำลังทำตัวหยิ่งยโสต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง

ฟ

ฟ

            เรียกไม่หัน

ฟ

ฟ

             ไม่ยอมเล่นด้วย

ฟ

ฟ

            ไม่เข้ามาออดอ้อนเหมือนอย่างเคย

ฟ

ฟ

            ตั้งแต่มีเจ้านายคนใหม่

ฟ

ฟ

            “เฮ้ยไอ้โจเมียกูแดกไม่ได้เว้ย” ชายหนุ่มตวัดมองเพื่อนรักก่อนหัวเราะอย่างสมเพช

ฟ

ฟ

            ดูเหมือนเพื่อนของเขาจะไม่รู้เลยว่าแฟนตัวเองเคยเป็นของเขามาก่อน

ฟ

ฟ

            ใช่ล่ะเพราะความสัมพันธ์ของเรามันไม่ได้เป็นแบบนั้นมาแต่แรก

ฟ

            เรียกว่าไงดีล่ะคู่ขา?

a

            คงใช่

a

            “ก็เมียมึงสวย”เขาพูดพร้อมไล้เลียริมฝีปากที่แห้งผากก่อนกระดกแก้วบรรจุเครื่องสีอำพันหวังบรรเทาความแห้งเหือดลำคอพลางมองคนตัวขาวในอ้อมแขนของเพื่อนอย่างสื่อความหมายร้อนให้เจ้าของตัวจริงโยนน้ำแข็งใส่หน้าเตือนสติ

ฟ

            “ไอ้ห่าอย่ามาเจ้าชู้กับเมียกู”

a

            “กูเปล่า”

a

            ปากบอกปฏิเสธแต่ใต้โต๊ะกลับเขี่ยเท้าอีกคนหยอกล้อจนฮันซึงอูต้องถลึงตาใส่

ฟ

            “ช่างเหอะยังไงกูก็เชื่อใจเมียกู ใช่มั้ยครับ”

a

            สิ้นคำถาม ซึงอูไม่ได้ตอบอะไรกลับไปชายหนุ่มรั้งคอแฟนก่อนเริ่มต้นจูบร้อนแรงโดยไม่สนใจบุคคลที่สามเลยสักนิด

ฟ

            ไม่สิ สนใจอยู่

ฟ

            เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มองซึงยอนตั้งแต่เริ่มจนจบ

ฟ

            อา อย่าทำหน้าตาแบบนั้นสิซึงยอนนา

ฟ         

ฟ

            กลัวแย่แล้วเนี่ย

ฟ

a

.ฟ

ฟ

.ฟ

ฟ

.ฟ

ฟ

            “อ๊ะ ฮึก เบา…เบาหน่อย” ซึงอูพูดกระท่อนกระแท่นเมื่อถูกกระทำกันรุนแรงเหลือเกินร่างกายของพวกเขาคู่แนบชิดกันจนแทบไม่มีพื้นที่ว่างให้อากาศได้หายใจ คางเรียวถูกช้อนให้หันกลับไปรับจูบจากคนด้านหลังก่อนครางลั่นเมื่อซึงยอนเสือกไสกายเข้ามาราวกับปืนกลเมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน

            “เรียกชื่อฉันเรียกชื่อฉันหน่อยคนดี”

            “มะ ไม่ อ๊า!” มีหรือที่เด็กดื้อจะได้รับรางวัล สิ้นคำพูดแสนดื้อรั้นซึงยอนก็ถอนกายออกจากสรวงสวรรค์ปล่อยให้แมวตัวขาวทรุดลงกับพื้นห้องน้ำอย่างอ่อนแรงและอารมณ์ที่คั่งค้าง มือกร้านลูบผมนุ่มอย่างอ่อนโยน ก่อนกระชากขึ้นมาอย่างแรง

            “โอ๊ย!”

            “ดื้อกับฉันอย่างนั้นเหรอฮันซึงอู”

            “บ้าเอ้ย! ฉันเจ็บปล่อยเดี๋ยวนี้” ปากจะบอกว่าเจ็บแต่เขากลับชอบสัมผัสทุกอย่างที่ซึงยอนมอบให้อดีตคู่ขาของเขายังคงเร้าใจเหมือนอย่างเคย ช้อนตามองคนด้านบนอย่างออดอ้อนก่อนบทลงโทษถัดไปจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง

            “คะ ครั้ง อะ ครั้งสุดท้ายแล้วนะซึงยอนนา เดี๋ยวแฟนพี่จะตื่นก่อน” เมื่อได้ยินว่าคนใต้ร่างพูดถึงคนอื่นคนเด็กกว่าก็นึกหงุดหงิด ฟันคมกัดเข้าที่ลาดไหล่ขาวอย่างแรงเป็นการลงโทษ อยู่กับเขาแท้ๆกล้าดียังไงไปนึกถึงคนอื่น

            “นายก็รู้ว่าหมอนั่นเมาทีไรไม่เคยจะตื่นหรอก” ซึงอูหัวเราะเมื่ออีกคนพูดเสียงราบเรียบราวกับนี่เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่การกระทำผิดบาปอย่างที่พวกเขากำลังอยู่

            คนหนึ่งหักหลังเพื่อน

            คนหนึ่งหักหลังแฟน

            ผีเน่ากับโลงผุ

            เหมาะสมกันไม่หยอก

            “ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปส่งเขาแล้วค่อยไปต่อที่ห้องนายโอเคมั้ย”

            “แสบซะจริงคุณ”

.

.

.

            การทำงานเป็นนักร้องในสถานที่อโคจรยังน่าเบื่อเหมือนเคยนับตั้งแต่ฮันซึงอูไม่ได้มา

            คืนนั้นเป็นคืนแสนวิเศษที่คุณแมวตัวขาวมอบให้ก่อนจากเข้ากลีบเมฆไป

            และตอนนี้เขากำลังคิดถึงมันจนแทบบ้า

            นักร้องหนุ่มเลือกที่จะถ่ายทอดอารมณ์ทั้งหมดผ่านบทเพลง เขากวาดสายตาหว่านเสน่ห์ไปยังทุกคนที่เฝ้ารอฟังเสียงของเขาก่อนจะหยุดที่ใครคนหนึ่ง

            เจ้าของร่างกายขาวผ่องภายใต้เสื้อซีทรูสีดำสนิท ริมฝีปากสีสดขยับยิ้มก่อนขบกัดแล้วเผยอ

ออกช้าๆคล้ายกำลังยั่วยวนให้สติแตก

            อา แมวน้อยกลับมาหาเจ้าของแล้วสินะ

            “เพลงต่อไปผมคิดว่าเข้ากับอารมณ์หลายๆคนในตอนนี้รวมถึงผมเอง” เขาพูดผ่านไมค์ก่อนที่ดนตรีจะเริ่มขึ้น

หวังว่าฮันซึงอูจะเข้าใจ

Bonnie and Clyde Bonnie and Clyde

บอนนี่ กับ ไคลด์

One night

หนึ่งคืน

Who cares Who cares

แล้วไงล่ะ

친구 사이 친구 사이 Alright

เราเป็นแค่เพื่อนกัน

Who cares Who cares

ใครสนกันล่ะ

빨리 나와 빨리 나와 Alright

รีบออกมา

Who cares Who cares

ใครสนกันล่ะ

Till we die till we die Oh

จนกว่าเราจะตาย

너와 나의 마지막일 지라도

แม้มันอาจเป็นครั้งสุดท้ายของเธอกับฉัน

            “แหมร้องเพลงเพราะจังนะครับ” ฮันซึงอูเอ่ยเย้าคุณนักร้องที่เดินมานั่งข้างๆส่งเครื่องดื่มให้ซึงยอน ขยับกายเข้าไปแนบชิดก่อนเอนหัวซบอกแกร่งเผยให้เห็นแผงอกขาวผ่องจนซึงยอนอดจะเอ่ยชมไม่ได้

            “ขอบคุณวันนี้คุณก็เซ็กซี่”

            “ไม่ต้องบอกผมก็รู้สายตาคุณมันสื่อทุกอย่าง”

            “เหรองั้นคุณก็อ่านข้อความต่อไปออก”

            “แน่นอน ผมเองก็คิดถึงคุณเหมือนกัน”

            “ต้องรีบไปส่งคุณที่คอนโดเจ้าหมอนั่นรึเปล่า”

            “เลิกกันแล้ว” คำตอบทำเอาซึงยอนประหลาดใจไม่น้อย

            แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันทำให้เขาลิงโลด

            “ถามจริง?”

            “อืม นายเร้าใจกว่าเยอะ” คำตอบแสนซื่อตรงทำเขายกยิ้มราวกับผู้ชนะ สุดท้ายเขาก็เหมาะกับฮันซึงอูที่สุด