...แผลเก่าที่ฝากรอยไว้ไม่จางหาย ไร้ซึ่งความเจ็บปวด ทิ้งไว้เพียงเรื่องราวและความกลัวที่จะเกิดซ้ำ...


ย้อนกลับไปเมื่อ4ปีก่อน

วันครบรอบ1ปีการจากลาของพ่อจองยอน เธอ พี่สาว ยืนอยู่หน้าหลุมศพพ่อและแม่ที่อยู่ข้างกัน พ่อเสียหลังจากแม่ได้หนึ่งปี มันเป็นช่วงเวลาที่แสนทรมาร การมีชีวิตอยู่โดยคิดถึงคนที่จากลาช่างเป็นคำสาปที่เจ็บปวดของมนุษย์ ความตายเป็นสิ่งหลีกเลี่ยงไม่ได้ คาดเดาไม่ได้ ทุกอย่างบนโลกล้วนเป็นสิ่งต้องคำสาป เจ็บปวด แผดเผา สลาย

"ฉันยังจำได้ดีกับบทเทศนาของอาจารย์มาร์โคในงานศพที่บอกว่าพระเจ้าได้รับพ่อแม่เรากลับสู่อ้อมกอด หมดทุกข์ หมดโศกจากโลกนี้ แล้วฉันก็อดสงสัยว่า ถ้าชีวิตต้องทุกข์ขนาดนี้ ทำไมเราถึงอยากเกิดมามีชีวิต ก่อนที่เราจะมีอยู่บนโลกเราขอร้องที่จะมีชีวิตงั้นเหรอ ทำไมฉันต้องมีอยู่..." จองยอนเอ่ยขณะอยู่หน้าหลุมศพ ความเงียบของสุสานเวลา 10 โมงเช้า ท้องฟ้าอึมครึม เสียงนกร้องออกมาเหมือนแจ้งลางร้าย

ในวันเดียวกัน ณ ร้านอาหารเวลาบ่ายโมงครึ่ง จองยอนนั่งรอคนรักที่คบกันมาตั้งแต่ก่อนเธอขึ้นปีที่3 เปเรซเป็นรุ่นพี่เธอในมหาวิทยาลัย1ปีกำลังไปได้ดีกับการเป็นนักออกแบบผลิตภัณฑ์กับบริษัทชื่อดังในเม็กซิโก ปีนี้เข้าปีที่3ของความสัมพันธ์ เขาคอยอยู่เคียงข้างเธอเสมอและทำให้เธอผ่านช่วงเวลายากลำบากจากการสูญเสียไปได้ด้วยดี เข้าใจในความสันโดษของเธอ การกระทำของเขาแสดงออกชัดเจนถึงความรัก ความฝันอนาคตมากมายที่ทั้งสองร่วมกันวางแผน แต่แล้วทุกอย่างไม่มั่นคงเสมอไป ไม่มีสัญญาณเตือนใดๆทั้งสิ้นถึงการเลิกลา

ข้อความจากคนรักเด้งขึ้นหลังจากเธอมาถึงร้านก่อนเวลานัดได้ไม่กี่นาที ข้อความขึ้นต้นมาก็ทำให้กระวนกระวายใจ

เปเรซ (ข้อความ)
: ฉันขอโทษที่ต้องผิดนัด ยอมรับว่าสู้หน้าเธอไม่ไหว

ใจที่ร้อนเหมือนน้ำในกาที่เดือดจัด ความรู้สึกสับสน กระวนกระวายใจเพิ่มขึ้นสูงๆ ข้อความจากเปเรซส่งมาต่อด้วยประโยคยาว อย่างเห็นได้ขัดว่าเขาเตรียมเขียนประโยคมาก่อน

เปเรซ (ข้อความ)
: ฉันพยายามจะบอกเธอมาเสมอตลอด3เดือนที่ผ่านมาว่าฉันได้หมดรักเธอแล้ว ฉันไม่ได้มีใครใหม่ มันคืออาการหมดรักเป็นสาเหตุเพียงอย่างเดียว
ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันขอบคุณที่สร้างวันที่แสนดีให้ฉัน
โปรดอย่าได้โทษตัวเองว่าสาเหตุเพราะเธอเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ เธอมักคิดว่าตัวเองแย่มันไม่ใช่เลยสักนิด เธอเป็นคนวิเศษ เป็นคนรักที่แสนดี ถ้าใครได้รู้จักก็ต้องรักเธอทั้งนั้น ฉันขอโทษที่ต้องบอกเธอวันนี้ ฉันไม่อยากเก็บมันไว้อีกแล้ว สักวันยังไงฉันก็ต้องบอกกับเธอ
: ขอเรายังเป็นเพื่อนที่ดี ฉันจะอยู่ข้างเธอเสมอ

เธอต้องเช็คชื่อข้อความว่าเกิดส่งข้อความผิดพลาดจากใครหรือไม่ มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะยอมรับความจริง ทุกบรรทัดที่เธออ่านมันค่อยๆกรีดลึกลงไปทั่วร่างกายจนเป็นแผล

โจอันนา (ข้อความ)
: แล้วฉันจะตอบกลับ

ข้อความสุดท้ายระหว่างคนรักเก่าและจองยอน เธอตั้งใจกินอาหารตรงหน้าให้เสร็จก่อนถึงจะปลดปล่อยให้ตัวเองได้เจ็บปวด แต่เพียงสองคำเธอก็อดทนไม่ไหวน้ำตาเธอไหลออกมา เธอหยิบทิชชู่ขึ้นมาเช็ดน้ำตาตามด้วยจัดการอาหารต่อจนหมด

ประตูห้องนอนถูกปิด ขาที่อ่อนแรงใจที่สลายทรุดลงกับพื้น ข้อความสุดท้ายจากเขาถูกอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหตุผลหมดรัก มันเป็นข้อความที่ชัดเจนโดยไม่ต้องมีคำถามหาเหตุผลต่อ มีแต่ประโยคขอร้องเท่านั้นที่จะตอบกลับ 3 เดือนที่เขาพยายามจะบอกเธอ เท่ากับว่าเขาพยายามจะสานความรู้สึกกับเธอมาเสมอก่อนหน้านั้นแต่เขาทำมันไม่สำเร็จ ความพยายามนั้นเธอไม่มีเหตุผลจะว่าเขาใดๆ มันคือธรรมชาติของจิตใจมนุษย์ มันเปลี่ยนแปลงได้เสมอทุกครั้งที่หลับตาและตื่นขึ้น

...

ปัจจุบัน 2025

ตี 5:37 เธอลืมตาขึ้นมา ลุกขึ้นนั่ง ภาพเหตุการณ์ความรักเมื่อ4ปีก่อนหวนกลับมาเข้าฝัน ความรู้สึกเจ็บปวดในวันนั้นมันเหมือนยังสดใหม่ ช่วงเวลาความสุขที่ได้รับจากคนรักเก่าช่างอบอุ่น แต่เมื่อลืมตาขึ้นเธอไม่อาจยอมรับความรู้สึกรักจอมลวงที่เกิดขึ้นในฝันได้ เธอหมดรักต่อคนในอดีตเรียบร้อย เธอใช้เวลา3ปีกับการทำใจ สิ่งนี้จะไม่มีทางกลับมากัดกินเธอได้อีกครั้ง จองยอนเช็ดน้ำตาจนแห้งและหลับต่อ

รถเมล์สายเดิมจอด เธอลงผิดป้ายกลับไปลงป้ายประจำก่อนหน้าที่ลงผิดด้วยนิสัยเคยชินกับป้ายนี้เธอจึงลงโดยไม่ทันคิดว่าผิดป้าย เป็นเวลาใกล้เวลา2ทุ่มบนท้องถนนมีชายคนหนึ่งพูดจาด้วยความกระตือรือร้นและเป็นมิตรกับคนที่เดินผ่าน ในมือถือกระดาษแจกใบปลิวเกี่ยวกับข้อมูลความเชื่อของศาสนา เรื่องความเชื่อทางศาสนาไม่ได้อยู่ในความสนใจของเธอ เป็นเวลาหลายปีแล้วที่เธอละทิ้งศาสนาของพ่อแม่ ความเชื่อมันแค่เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวทางจิตใจเพียงเท่านั้นมันเริ่มจากความกลัวแต่บนโลกนี้ใครๆก็เจอเรื่องร้ายกันทั้งนั้น เธอเชื่อในสถานการณ์และบนพื้นฐานความเป็นมนุษย์

แจจินเดินเข้าข้างในตัวอาคารฝากของไว้ เขาไม่ปล่อยให้เธอรอนาน วิ่งออกมาด้วยความกระตือรือร้น ทั้งสองเดินคู่กันบนเส้นทางที่ยังไม่ได้ตกลงกันถึงจุดหมายปลายทาง

เขากลับไปคิดถึงเรื่องบทสนทนาเกี่ยวกับศาสนาอีกครั้ง เหตุใดกันขนาดทำให้เธอและเขาอาจทะเลาะกันได้ มีสิ่งไหนบนโลกนี้ทำให้เขานั้นไม่พอใจเธอได้กัน เขาคิดว่าตัวเองก็เป็นคนค่อนข้างเปิดกว้างทางความคิดพอควร ด้วยความสงสัยเขาจึงถามเธออีกครั้ง