มิราเบลล์ชอบทานขนม
เธอไม่เคยกลัวอ้วนหรือน้ำหนักเพิ่มขึ้นเลยแม้อายุจะอยู่ในวัยรักสวยรักงาม อาจจะเพราะเวลาเจอกับลูกพี่ลูกน้องสาวทักจะโดนไล่ให้ไปฝึกซ้อมดาบอยู่ด้วยเสมอ
ระบบเผาผลาญจอาจจะดีกว่าคนอื่นเขาได้กระมัง
เด็กสาวชื่นชอบการทานของหวาน หากมีคนมาส่งของหวานที่หน้าคฤหาสน์แบล็กครอฟต์บ่อยครั้งก็ไม่ใช่เรื่องแปลก หลายคนรู้ดีว่าคุณหนูตระกูลนี้ชื่นชอบการทานของหวาน
วันนี้เองก็เช่นกันที่มิราเบลล์สั่งให้ขนมมาส่งถึงบ้านโดยร้านประจำ
"ของมาส่งแล้วครับ"
เด็กสาวชุดกระโปรงยาวรีบออกมารับของ ยังคงรักษาท่วงท่าไม่กระโดกกระเดกจนน่าอับอายขายขี้หน้า ความจริงมิราเบลล์ไม่จำเป็นต้องออกมารับของแทนคนรับใช้ในบ้าน
ทว่านี่เป็นกรณีพิเศษ
"สวัสดีค่ะคุณอัลเฟรด" คูณหนูน้อยแห่งแบล็กครอฟต์ย่อตัวลงก่อนจะทักทายชายตรงหน้า สีหน้าไม่มีแปลกประหลาดใจกับรูปลักษณ์อีกฝ่าย
แน่ล่ะ เขาเป็นปีศาจ สำหรับที่นี่แล้วปีศาจเป็นเรื่องปกติ อย่างมากก็อาจจะมีคนสนใจอยู่บ้าง
"สวัสดียามเช้านะครับคุณหนู สั่งบ่อยแบบนี้ไม่กลัวอ้วนบ้างเหรอครับ?"
ชายหนุ่มสีดำเอ่ยถามเสียงสุภาพขัดกับรูปประโยคนั้น ริมฝีปากคลี่ยิ้มสุภาพ เจตนามีเพียงแค่อยากจะกลั่นแกล้งหยอกล้อให้เด็กสาวผมบลอนด์สตรอเบอรี่พองแก้มยุ้ยๆ น่าหยิกนั่นออกมา
แน่นอนว่าเป็นไปตามคาด
"ไม่อ้วนสักหน่อยค่ะ" มิราเบลล์โต้ตอบ สีหน้าดูไม่พอใจ... เพราะใบหน้าหวานๆ นั้นทำให้ดูน่ารักน่าเอ็นดูแทน น่าบีบแก้มมากเสียด้วย
ไม่คิดเสียอย่างเดียว อัลเฟรดก้มตัวลงใช้มือออกแรงเบาๆ หยิกแก้มยุ้ยนั่นเบาๆ
"รู้สึกว่าแก้มจะเยอะกว่าเดิมนะครับคุณหนู"
"เปล่าสักหน่อยค่ะ"
"จริงเหรอ?"
"จริงสิคะ"
มิราเบลล์ตอบเสียงกึ่งแง่งอนเล็กน้อยก่อนจะเขย่งตัวเอื้อมให้ถึงแก้มคู่สนทนาที่ตัวสูงกว่า มือเล็กภายใต้ถุงมือลูกไม้สีสวยสัมผัสใบหน้าอัลเฟรดเบาๆ ก่อนจะออกแรงดึงคืน
"หยิกมาหยิกกลับค่ะ" พูดเสียงภูมิใจ
"เดี๋ยวแยกเขี้ยวกลับเลย ดุนะครับ" อัลเฟรดผู้พึ่งโดนกระทำตอบกลับเสียงทีเล่นทีจริง เด็กสาวเอ่ยถามเสียงใสต่อ
"ทำไมดุคะ?"
"ก็ผมเป็นหมา" ชายหนุ่มเผ่าพันธ์ปีศาจพูดตอบตามตรง ลักษณะภายนอกของเขาจะคล้ายสุนัขก็ไม่เชิงเพราะจะคล้ายกลุ่มก้อนอะไรบางอย่างเสียมากกว่า
"เป็นคุณหมาแล้วมีหลักฐานมั้ยคะ?"
เด็กสาวยิ้ม ดวงตามองหางและหูอัลเฟรดตาวาววับ ตามประสาเด็กๆ ที่ชื่นชอบสัตว์นุ่มๆ กับตุ๊กตาเป็นทุนเดิม
หางสีดำกระดิกขยับไปมาคล้ายรู้ว่าหล่อนสนใจ แน่นอนว่ามิราเบลล์มองตาม โดยเฉพาะหูสีดำดุ๊กดิ๊กนั่น
"ขอหนูจับได้มั้ยคะ?" เธอถามเสียงออดอ้อน ดวงตาช้อนมองอีกฝ่ายวาววับ หล่อนแอบเกรงใจอยู่บ้างกระทั่งคู่สนทนาตอบกลับมาพร้อมคำอนุญาต
"ได้สิครับ" เขาก้มลงให้เด็กสาวเอื้อมไปจับถึง ท่าทีดูไร้ความไม่พอใจ ดังนั้นมิราเบลล์จึงเอื้อมมือออกไป
เด็กสาวคลี่ยิ้มกว้างดูชอบอกชอบใจไม่น้อย
และนี่เป็นชีวิตวันหนึ่งของคุณหนูมิราเบลล์และปีศาจเจ้าของร้านขนมนามอัลเฟรด
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in