คุณไม่ใช่คนติดบ้าน มักเดินทางอยู่เสมอ

เพื่อนของคุณเรียกคุณว่าพวกชีพจรลงเท้า มีบ้านเป็นที่เก็บของ พอซุกหัวนอนชั่วครั้งคราว

คราวหนึ่งก็แสนสั้น

สำหรับคุณแล้ว บ้านก็คือบ้าน บ้านเป็นหลัง มีห้องหับ มีที่จอดรถ มีสวนเล็กๆ ปลูกต้นไม้ยืนต้นทนแดดฝนเพราะคุณไม่ค่อยอยู่ดูแลรดน้ำให้มัน

บ้านของคุณอยู่สบาย อากาศถ่ายเทรับแสงเต็มที่ มีมุมนั่งเล่นแสดงของสะสมชิ้นน้อยของคุณจากทุกมุมโลก

แต่บ้านไม่ได้ทำให้คุณเฝ้ารอที่จะกลับไปหา เมื่อการเดินทางแต่ละครั้งจบลง

คุณไม่เข้าใจคนที่ติดบ้าน

โลกใบนี้ โลกข้างนอก ‘บ้าน’ มีอะไรให้ทำอีกตั้งมาก คุณหลงรักสถานที่ที่คุณไม่เคยไป หลงใหลสิ่งที่ไม่เคยเห็น

คุณหายใจได้เต็มปอด ออกวิ่งได้เต็มฝีเท้า กางแขนและปล่อยให้สายลมร่วงไหลผ่านร่องนิ้ว

คุณทิ้งหัวใจไว้ข้างนอกนั่น ต้องออกเดินทางตามหามัน

คุณคิดแบบนั้น

เข้าใจแบบนั้น

จนได้เจอเขา

คุณไม่รู้มาก่อน ว่าบ้านไม่จำเป็นต้องเป็นหลัง เป็นห้องแถว เป็นห้องสวยๆ บนคอนโดหรู

บ้านที่รอให้คุณกลับไป

มาในรูปของมนุษย์หน้าตาบ้านๆ ผมยุ่ง ยิ้มแล้วตาหยี ยืนสองขา แถมยังก้าวเข้ามาในชีวิตคุณได้อีกด้วย

ถ้าบ้านคือที่ที่ให้กลับไปเมื่อการเดินทางสิ้นสุด เมื่อวันอันยาวนานสิ้นสุด 

อ้อมกอดของเขาก็คือบ้าน

รอยยิ้มของเขาก็คือบ้าน

เสียงหัวเราะของเขาก็คือบ้าน

ดวงตาของเขา บันทึกเรื่องเล่าจากการเดินทางของคุณ

ทั้งหมดนั่น

คุณคิดถึงบ้านหลังนี้

ครั้งใดที่ก้าวออกมา คุณโหยหาที่จะกลับไป

อยู่ๆ คุณก็กลายเป็นคนติดบ้านไปโดยไม่รู้ตัว