ต้องบอกก่อนว่า เมื่อก่อน เราไม่ใช่คนที่ชอบโทร.ไปหาใครเลย

ไม่ใช่คนที่มีโมเม้นต์ที่จะโทร.ไปหาเพื่อนเพื่อที่จะเล่าเรื่องนู้นนี้ นินทาใครก็ตามก็อยากจะให้เพื่อนได้รับรู้ถึงความอัดอั้นตันใจนี้

ไม่ใช่คนที่ชอบโทร.ไปหาพ่อแม่เพื่อที่จะเล่าเรื่องราวในชีวิตประจำวัน อันที่จริง เราค่อนข้างเขินอายมากถ้าจะต้องพูดคุยกับคนในครอบครัว รู้สึกว่า บางเรื่องไม่ต้องบอกให้พ่อแม่รู้ก็ได้ อาจจะเพราะว่ามีนิสัยขี้อายอยุ่แล้วด้วยล่ะมั้ง

แต่ก็นั่นแหละ 

โทรศัพท์สำหรับเราก่อนหน้านี้ มันก็แค่เครื่องมือที่เอาไว้แชตติดต่อกับคนอื่นเป็นส่วนใหญ่ หรือถ้าขี้เกียจพิมพ์ ก็จะโทร.

แต่ตอนนี้ พูดตามตรง เราก็ใช้สื่อโซเชียลมีเดียหลายอย่าง ติดโทรศัพท์มากกว่าเมื่อก่อนเยอะ 

แต่ประเด็นมันอยู่ตรงที่เราในตอนนี้มีอารมณ์ที่ค่อนข้างอ่อนไหวเป็นพิเศษ 

นอกจากการทวีตบ่นในแอคเคานท์ส่วนตัวแล้ว การโทร.หาเพื่อนเพื่อเล่า เพื่อระบายก็เป็นอีกทางออกหนึ่งที่เรามักจะใช้ในช่วงนี้

ในตอนแรก การได้โทร.หาคนที่เราไว้ใจ คนที่เราสนิท เล่าเรื่องราวอารมณ์แปลกใหม่ที่เกิดขึ้นกับเรา โดยที่ตัวเราเองก็ไม่เคยคิดว่าเราจะมีโมเม้นต์โทร.มาหาเพื่อน แล้วพูดอะไรแบบนั้น แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว

ความสบายใจ ความรู้สึกว่าเราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว และไม่ใช่เราคนเดียวที่รู้สึกอย่างนี้

นั่นทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก

พอวางสายไป ฉันก็อดรู้สึกดีขึ้นมาไม่ได้ รู้สึกขอบคุณเพื่อนที่คอยรับฟังเราเป็นอย่างดี

หลังจากมีครั้งแรก แน่นอนว่ามันก็ต้องมีครั้งที่สอง ครั้งที่สาม ตามมาอย่างแน่นอน

แต่เป็นเพราะว่า ฉันรู้สึกว่าเราเริ่มห่างกันไปนาน จิตใจของฉันไม่รู้สึกสบายใจที่จะโทร.หาเพื่อนคนนั้นเหมือนเดิมแล้ว นิ้วมือจึงไล่หารายชื่อเพื่อนคนอื่นที่ฉันคิดว่า คนนี้แหละ ที่จะคุยกับฉันได้

ความรู้สึกของฉันคงเหมือนกับตอนที่เขียนครั้งที่แล้วหรือเปล่านะ

ความผิดหวังที่คนที่เราคิดว่า คนนี้แหละ จะต้องคอยรับฟังปัญหาของเราได้แน่ ความรู้สึกผิดหวังนั้นน่ะ หนักอึ้งมากเชียวล่ะ

แต่ดูเหมือนฉันก็ไม่ได้เข็ดหลาบอะไรเลย

การห้ามตัวเองไม่ให้ไปตั้งความหวังว่าเพื่อนจะรับโทรศัพท์เรานั้น มันช่างยากเย็นเหลือเกิน

ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนเดียวในตอนนี้ ในขณะที่อารมณ์ของฉันมันอ่อนไหวจนดูเหมือนกับเป็นตึกที่เต็มไปด้วยรอยร้าวและใกล้จะถล่มเต็มที หากโทรศัพท์มีสายที่ลากยาวได้ สายนั้นคงเป็นเหมือนความหวังเส้นบางๆ ฉันแค่หวังว่าเธอจะจับ จะดึงสายเส้นนี้เอาไว้ ฉุดฉันออกไปจากตึกแห่งนี้ พาฉันออกไปยังที่ปลอดภัยเสียที

แต่ดูเหมือนเธอจะไม่รับสายนี้ 

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม

และฉันก็ได้แต่จมอยู่ในซากปรักหักพังที่เธอคงไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน

เธอมีเหตุผลมากมายที่ทำให้การติดต่อหากันระหว่างเรามันช่างยากเย็น

ฉัน ... เหนื่อยเหลือเกิน

แต่ฉันก็ไม่เคยหยุดหวังเลย 

ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน

อาจเป็นเพราะความรู้สึกที่ไม่อยากติดอยู่ในซากปรักหักพังที่น่าอึดอัดนี้ล่ะมั้ง ที่ทำให้ฉันยังคงคิดถึงใครสักคนที่จะสามารถคุยด้วยได้

ฉันเป็นคนร่าเริง ฉันเป็นคนยิ้มง่าย ฉันมีเพื่อนมากมาย แต่ไม่ใช่เพื่อนทุกคนที่จะสามารถคุยได้ทุกเรื่อง

เพื่อนบางคนก็ไม่เหมาะที่จะปรึกษาในเรื่องหนักๆ หรือซีเรียสเกินไป

เพื่อนบางคนก็มองโลกในแง่ดีเกินไปจนทำให้การเม้ามอยมันไม่สนุกสนานเท่ากับคุยกับเพื่อนอีกคน

ฉันอยู่มาโดยคิดแบบนั้น

คิดว่าเรื่องภายในใจของฉัน เป็นเรื่องเฉพาะที่ต้องปรึกษากับคนนั้นคนนี้เท่านั้น ถ้าปรึกษากับคนอื่น ก็เกรงว่าจะทำให้ปัญหาภายในใจมันหนักหน่วงไปกว่าเดิม หรือไม่ได้รับคำแนะนำในการแก้ไขปัญหา

ฉันดูเห็นแก่ตัวไปมั้ยนะ

ทั้งๆ ที่มันก็เป็นเรื่องของเธอแท้ๆ ที่จะไม่รับโทรศัพท์ของฉัน

มันเป็นสิทธิ์ของเธอเลยแหละ

เพราะฉันเอาแต่เล่าปัญหาของตัวเองสินะ

เพราะฉันไม่เคยถามเธอเลยหรือเปล่านะ ว่าช่วงนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง

ฉันนี่มันแย่จริงๆ

แย่จริงๆ นั่นแหละ

ขอโทษนะ