เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Our once-in-a-life-time-meetingImyani
เย็นวันเสาร์กับกลอนสองบท
  • วันนี้ระหว่างที่รอแม่มารับ กำลังเขียนคำศัพท์อยู่ เห็นพื้นที่กระดาษว่างๆ อยู่ๆก็อยากแต่งกลอนขึ้นมา

    There's a light in your eyes, always
    Every time you look at me, that way
    I don't want to set my hope too high
    But whenever I look into those eyes
    They smile

    มีประกายบางอย่างอยู่ในดวงตาของคุณเสมอเลยล่ะ รู้ไหม
    ทุกๆครั้งที่คุณมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นน่ะ
    จริงๆแล้วฉันก็ไม่อยากจะคาดหวังอะไรมากหรอก
    แต่ทุกครั้งที่ฉันมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น
    มันกำลังยิ้มอยู่

    You tell people nothing about me and you
    When they ask me, I say I don't have a clue
    I wonder when and how it will end
    The end of all things, back to be friends

    เธอไม่พูดและไม่บอกใครกับเรื่องราวระหว่างเรา
    เวลาที่ผู้คนถามฉัน ฉันก็ได้แต่ตอบว่าไม่รู้
    สงสัยจังนะว่ามันจะจบเมื่อไร และจะจบอย่างไร
    จุดจบของทุกสิ่งทุกอย่าง และสุดท้ายก็กลับกลายเป็นแค่สถานะเพื่อนกัน

    กลอนสองบทนี้ฟังดูย้อนแย้งกันมากเลย บทแรกเป็นแนว romantic อีกบทก็อารมณ์ down หน่อย และใช่ค่ะ ทุกวันนี้เราก็ยังประสบพบเจอกับเรื่องพวกนี้อยู่ เลยเขียนข้อความสั้นๆนี้(ไม่ใช่กลอนนะคะ)ระบายความในใจออกมาเล็กน้อย

    I have never stopped loving you, for all this time.
    I just feel like having or not having me, doesn't make it any different.
    Would it be better if I just step back? Forever?
    I'm confused about what I should do.
    It's the worst feeling in the world.

    ฉันไม่เคยหยุดที่จะรักเธอเลย ตลอดเวลาที่ผ่านมา
    เพียงแต่ฉันแค่รู้สึกว่า การมีฉันหรือไม่มีฉัน มันไม่ได้ทำให้อะไรแตกต่างขึ้นมาเลย
    จะดีกว่าไหมถ้าฉันถอยออกมา? ตลอดไปเลยดีไหม?
    ฉันสับสนเหลือเกินว่าต้องทำอย่างไร
    เป็นความรู้สึกที่แย่ที่สุดในโลกเลยล่ะ


    My Saturday

    All poems were written by me.
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in