ถ้าพูดถึงร้านโดนัท ดังกิ้นโดนัท มิสเตอร์โดนัทหรอ? ธรรมดา กินบ่อยแล้ว

มันเป็นช่วงที่โดนัทพรีเมี่ยมเพิ่งเข้าไทย เจ้าแรกที่บุกตลาดกลางสยาม

คือ Bapple Donuts 

ขึ้นบันไดเลื่อนมาถึงชั้น 4 เจอร้านโดนัทสีเหลืองๆ ในตู้มีโดนัทหน้าตาแปลกๆ ไม่ให้คีบเอง ตรงกลางร้านเห็นสายพานขนาดใหญ่ที่เอาไว้ทอดแป้ง ข้างหลังเป็น Open kitchen เห็นทุกขั้นตอนตั้งแต่ตอนนวดแป้งโด

ร้านนี้แนะนำโดยพี่ชายสุดที่รักคนหนึ่ง พาไปกินครั้งแรก เฮ้ย อะไรอะ! โดนัทไวท์ชอคข้างหน้าเป็นเชดด้าชีสขูด

แป้งนุ่ม หน้าหวานหอม ตามด้วยความเค็มของชีส

ชอบว่ะ! แบบนี้ไม่เคยกิน

รอบหน้าไปอีก ลองหน้าที่เป็นไวท์ชอคโปะด้วยอัลมอนด์สไลด์บางๆ ทั้งกรอบทั้งหอม

ไปอีกรอบ ลองหน้าที่เป็นไส้ช็อคโกแลต ราดหน้าด้วยช็อคโกแลตกานาชเข้มๆ 

อีกรอบลองตัวเด็ดของร้าน ชื่อ'เอเลี่ยน' ไส้ช็อคโกแลต ราดหน้าช็อคโกแล็ต แล้วก็ขูดช็อคโกแลตข้างบนอีก หูยยย! ตัวนี้ถูกใจจริงจัง

ทุกชิ้นราคาเท่ากัน 26 บาท สำหรับเรา เด็กนักศึกษาที่นั่งรถเมล์ไปกิน ก็กินได้แค่ทีละชิ้นเท่านั้นแหละ

หลังจากนั้น ก็เวียนวนไปอีกหลายรอบ ไปเองบ้าง ไปกับเพื่อนบ้าง ซื้อเป็นกล่องใหญ่ๆไปถวายพระบ้าง

จนกระทั่งวันหนึ่ง...

ที่หน้าร้านมีป้ายประกาศรับสมัครพนักงานพาร์ทไทม์

อายุเราถึงด้วยอ่ะ

เดินไปซื้อโดนัท 1 ชิ้น

แล้วก็เดินวนไป

แล้วก็วนมา

วนไป

แล้วก็วนมา

ตัดสินใจเดินพุ่งกลับไปที่ร้าน ขอใบสมัคร พี่ผู้จัดการเดินมาสัมภาษณ์

รู้ตัวอีกทีอยู่บนรถเมล์

ส่งข้อความหาพิช "แก ชั้นได้งานทำว่ะ"

ด้วยสาเหตุเดียว ชอบกินเข้าขั้นโคม่า

นี่สินะ ทำงานด้วย passion

เริ่มงานวันแรก งงทุกอย่าง โดนดุทุกห้านาที จับไม้คีบยังไง? พับกล่องยังไง? ถนัดแบบไหนมากกว่า คีบเอาหรือตักเอา? 

งงกับชีวิตตัวเองไม่พอ งงกับลูกค้า ที่ยืนจากมุมกระจกด้านโน้น กดนิ้วที่กระจกแล้วสั่งว่า "น้อง! พี่เอาอันนั้นอ่ะ!!!" หนูมองตามมือพี่ไป มีโดนัทอยู่ประมาณ 20 หน้าที่หนูต้องอ่านใจพี่ให้ออกว่าพี่อยากได้หน้าไหน

ร้านปิด 3 ทุ่ม พี่ผู้จัดการใจดี น้องอยากกินอันไหนเอาไปกินหลังร้าน (เวลาแห่งความสุข อินี่นั่งปลืื้มปริ่มพร้อมกับกัดโดนัทด้วยความเบิกบาน) ออกมาเก็บถาด เอาไปล้างน้ำร้อน เช็ดตู้กระจก สแกนนิ้ว เดินไปรอรถเมล์สาย 15 กลับหอพัก

ทุกวันหลังเลิกเรียน จะซอยเท้าอย่างไว จากท่าพระจันทร์ไปท่าช้าง เพื่อขึ้นรถเมล์มุ่งไปสยาม

วนไปแบบนี้ทุกวัน เหนื่อยก็เหนื่อยนะ กลับถึงหอนี่แทบไม่อยากอาบน้ำ แต่ทำไมมันสนุกจังเลย

เรื่องกินข้าวก็มึนๆ ตอนทำวันสองวันแรก คืองงมากว่าพนักงานเค้าไปกินข้าวกันที่ไหน เราก็ไปกินร้านท่าสยามทุกวัน เริ่มคิดว่าแพงแบบนี้กินทุกวันไม่ไหวหรอกว่ะ จนถามพี่เค้าเลยรู้ว่าพนักงานห้างเค้าซื้อข้าวเอาแถวหลังแบงค์กรุงเทพหรือตรอกตรงสกาล่านู่น! ไม่มีใครเค้าซื้อกินในห้างหรอก เด๋อเลยเรา :P

จากเด็กเอ๋อๆ ตักโดนัทหน้าคว่ำทุกวัน 

ก็ตักไวขึ้น

พับกล่องไวขึ้น

ขยับไปเป็นแคชเชียร์

สะบัดถุงพลาสติกหิ้วพร้อมเอากล่องโดนัทใส่อย่างถูกองศา

เริ่มชงชา ชงกาแฟเป็น

ไปช่วยทำท๊อปปิ้งได้

จาก 0 ค่อยๆไต่ขั้นบันไดไปทีละก้าว จากช้า เงิ่กๆงั่กๆ ก็สปีดไวสุด

จากขายโดนัทระดับเบๆ  ก็เบื่อ เลยหาเกมส์ให้ตัวเอง เริ่มอัพเซลส์เป็น ขายกาแฟผูกไปได้มากขึ้น เริ่มจำลูกค้าประจำได้ เวลาเจ้าเก่ามาก็รู้ใจโดยที่เค้าไม่ได้บอก ลูกค้าหลายๆรายประทับใจ ทำให้เค้าซื้อเยอะขึ้นกว่าเดิม

สาเหตุหลักและสาเหตุเดียวที่ทำงานที่นี่ คือเพราะอยากกินของที่เราชอบกิน น้ำหนักก็เพิ่มขึ้นตามเป็นธรรมดา แหะๆ แต่เดี๋ยวสิ ทำงานชั่วโมงละ 32 บาท ไปๆมาๆเราก็เอามาจ่ายค่าหอพักได้นะเหวย 

อีกสิ่งที่ชอบ คือชอบมีฝรั่งมาถามทางอยู่เรื่อยๆ เราก็แสนภูมิใจที่จะทำหน้าที่ประชาสัมพันธ์ประจำห้าง (แต่งตั้งตัวเอง) หรือเวลามีดารามาซื้อโดนัท นี่จะเขินจนพูดผิดๆถูกๆ พี่ดีเจโบเคยมาซื้อทีนึง นี่ก็เขินมากแต่ก็ไปบอกชอบเค้า! 

ช่วงคริสต์มาสและปีใหม่ของปีนั้นคือพีคมาก ลูกค้าเยอะมากๆ จนยอดขายเป็นแสนทุกวัน เรามีความสุขกับการทำงานทุกวัน เพราะเห็นความสามารถตัวเองแล้วก็พอใจ ไม่เคยดูถูกว่าเป็นงานเล็กๆ ถึงแม้ว่ามีบ้างที่เพื่อนมหาลัยเดินผ่าน เราตะโกนทักไป เค้าจะทำเป็นไม่รู้จักก็ตาม

อาจจะเป็นเพราะว่าเราคือ 0.1% ของสังคมเด็กอินเตอร์ ที่ทำงานพาร์ทไทม์ก็เป็นได้ 

นอกเหนือจาก skill ที่แอบซ่อนอยู่เยอะแยะมากมายที่ได้จากงานเล็กๆนี้ เรายังได้รู้จักพี่ผู้จัดการมือทองของร้านในยุคนั้น เพื่อนๆพี่ๆอีกหลายคนที่น่ารักและสอนอะไรหลายๆอย่างให้กับชีวิต

ทุกวันนี้ก็ไม่เคยเสียใจเลยที่ตัดสินใจเดินเข้าไปสมัครงาน นี่ละนะโดนมนต์สะกดโดนัทเข้าไปเต็มๆ

หลงรักจนต้องอยากอยู่ใกล้ๆ 

ขอจบอดีตที่เคยคลั่งขนม level 9000 เพียงเท่านี้ ทุกวันนี้เฝ้าแต่คิดถึง อยากกินอีก เพราะล้มหายไปแล้ว หาไม่ได้อีกต่อไป ฮือออ