เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
sentimental 23lunadelrose
ถอดเปลือกออกแล้วยังไง (16เมย62)
  • ความอ้างว้างในใจทำให้เราผลักไสทุกคนที่มีอยู่ในชีวิตออกไป
    เราไม่ไว้ใจ เชื่อใจ หรือเปิดใจให้ใครเลย
    โลกนี้ไม่ควรรับรู้ความลับของเรา ความลับที่คอยตอกย้ำทุกๆวินาทีของชีวิตว่าเรามันไม่มีค่าคู่ควรกับความรักจากทุกคน

    ใช่ เราจมปลัก
    เราไม่สามารถก้าวผ่านความรู้สึกอ่อนไหวนี้ได้
    ทำไมสิบกว่าปีที่ผ่านมาไม่ได้ทำให้เราลืมมันไปได้เลย

    เรากำลังเยียวยาตัวเอง
    เรารู้ว่าเราไม่สามารถที่จะใช้ชีวิตที่มีอยู่ด้วยการดูถูกดูแคลนตัวเองต่อไปได้
    เรากำลังพยายาม
    เรารู้ดี

    เราเรียนช้ากว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันไปถึงสองปี
    ใครๆต่างก็บอกว่าเป็นเรื่องที่ดีเพราะทำให้ได้รู้จักคนเยอะ
    ไม่จริงน่า ไม่ใช่ทุกคนจะเป็นเพื่อนกันได้สักหน่อย
    ทุกความเปลี่ยนแปลงทำให้เรารู้สึกเป็นตัวประหลาด ไม่เข้าพวก และอยากเดินหนี
    ทุกความเปลี่ยนแปลงทำให้กำแพงหนาที่เราสร้างขึ้นขยายอาณาเขตมากขึ้นเรื่อยๆ

    สามปีหลังจากการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่
    เราไม่เคยหยุดหย่อนกับการก่อสร้างกำแพงนี้เลยจนกระทั่งวินาทีนี้ที่เรากำลังนั่งเขียนสิ่งๆนี้อยู่
    บางครั้งกำแพงก็ถูกทำลาย
    บางครั้งกำแพงก็ถูกสร้างขึ้นใหม่
    บางครั้งเราก็อยากลาออกจากการเป็นตัวเองเหมือนกัน

    เมื่อวานเราคุยเรื่อยเปื่อยกับเพื่อนคนหนึ่ง
    เพื่อนที่เราคิดว่าเขาอาจจะยอมรับความเรื่อยเปื่อยของเราได้
    เพื่อนที่เราคิดว่าเขาจะคุ้มค่ากับแรงที่เราจะลงมือทุบกำแพงในครั้งนี้

    กำแพงถูกทำลายไปแล้ว
    เปลือกที่ห่อหุ้มเราอยู่ได้ถูกกระเทาะออกไปแล้ว
    'แล้วเรารู้สึกยังไงละ' คำถามนี้วนอยู่ในหัวเราไปยอมหายไปไหน

    'รู้สึกแย่กับเพื่อนว่ะ'
    'ไม่น่าพูดอะไรแบบนั้นออกไปเลย'
    'จะหายไปอีกคนมั้ย'
    ฯลฯ

    แต่ท่ามกลางกระแสความคิดที่ไหลวนเราได้ตกตะกอนความคิดอย่างหนึ่งว่า
    ไม่ว่าอดีตที่ผ่านมาจะได้เคยทำให้เรามีบาดแผลมากแค่ไหนมันก็ไม่ควรจะเป็นเหตุผลให้คนในปัจจุบันเป็นผู้ได้รับผลการกระทำนั้น พวกเขาไม่สมควรได้รับบทบาทนั้นอย่างไม่เต็มใจ กล่องความลับนั้นควรถูกฝังกลบไว้ให้เรารู้อยู่เพียงผู้เดียวและเราควรจะเรียนรู้จากการค่อยๆทำลายความสูงของกำแพงเหล่านั้นลงด้วยตัวของเราเอง
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in