ฉันเรียนรู้ที่จะไม่ให้น้ำตาของฉันมีเสียงตั้งแต่เด็ก

 ฉันนอนร้องไห้ได้โดยที่คนข้างๆไม่มีทางรู้ ไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีแม้แต่อาการตัวสั่น สิ่งเดียวที่เป็นพิรุธคือน้ำมูก เมื่อฉันน้ำตาฉันไหนมากเกินไป น้ำมูกก็ออกมามากเช่นกัน มันทำให้ฉันหายใจทางจมูกไม่ได้ 

เลยต้องใช้ช่องปากในการหายใจแทน 

 ทำไมการมีน้ำตาข้างๆคนอื่นมันลำบากขนาดนี้นะ 

c.

การมีน้ำตาคนเดียวเป็นสิ่งที่ฉันสบายใจมากกว่า อย่างน้อยฉันก็ยังสั่งน้ำมูกทิ้งได้ 

 ฉันเคยชินกับการมีน้ำตาแบบไร้เสียง เสียงที่ดังที่สุดคงเป็นตอนสั่งน้ำมูก

d.

บางคนบอกว่า น้ำตาไม่ช่วยอะไร 

 สำหรับฉัน แม้สุดท้ายปัญหามันจะยังไม่ถูกแก้ ความทุกข์มันยังคงอยู่ 

 แต่อย่างน้อย น้ำตามักจะบรรเทาความสาหัสของบาดแผลไปจากจิตใจของฉัน 

e.

การมีน้ำตาที่เศร้าที่สุดสำหรับฉัน

 คือการที่สมองยังรับรู้ จิตสำนึกยังระลึกถึงความผิดชอบชั่วดี และภาระหน้าที่ของฉัน 

ฉันเสียใจ น้ำตาไหล เจ็บปวด หัวแทบระเบิด เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่ฉันร้องไห้แบบสะอึกสะอึ้น กัดฟันกรีดร้อง หายใจไม่ออก แต่สมองก็สั่งให้ฉันทำงาน น้ำตาของฉันหลั่งไหล แต่มือก็ต้องขยับตามการสั่งการ

f.

หลายๆครั้งที่ฉันเหนื่อยหน่าย

 ฉันเฝ้าถามตัวเอง ว่าทำไมฉันต้องรู้สึก ฉันอยากเป็นคนที่ไม่คิดอะไรบ้าง อยากทำอะไรก็ทำ

ไม่ต้องสนใจอะไร แต่ก็เท่านั้น ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้ ไม่ใช่ไม่เคยพยามเปลี่ยน 

แต่มันเปลี่ยนไม่ได้แล้วจริงๆ 

 ก็คงได้แต่ ช่างแม่ง