แสงสว่างจากจันทราสาดส่องเข้ามากระทบเข้าที่ใบหน้าสวยของหญิงสาวที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง เธอกำลังหลับสนิท.. ลมหายใจกระเพื่อมเข้าออกบ่งบอกว่าเธอเพียงแค่กำลังหลับอยู่จริงๆ

ในช่วงเวลาที่เราทุกคนกำลังหลับใหลอยู่นั้น คลื่นสมองของเราก็ทำการผลิตความฝันที่มักจะเกิดจากเรื่องราวและเหตุการ์ณที่เกิดขึ้นในตอนก่อนที่เราจะหลับ 

อาจจะเป็นเนื้อเรื่องของนวนิยายที่เราเพิ่งอ่านจบไป

หรือบทละครของหนังที่เราเพิ่งดูจบไปเมื่อไม่นานมานี้

หรือแม้กระทั่ง.. ความทรงจำอันเลวร้ายในอดีตที่เราอยากจะลืม รวมถึงเรื่องเล่าสักเรืื่องจากปากใครสักคน

เรื่องราวที่สมองไม่ยอมลบมันออกไป

กลายเป็นฝันร้ายที่คอยหลอกหลอนไม่จบไม่สิ้น.. และยากที่จะหนีพ้น

ยิ่งถ้าหากเราหลับลึกนานเท่าไหร่ โลกของจินตนาการที่แสนโหดร้ายนั้นก็จะยิ่งหลอกหลอนคุณให้ทรมาณมากขึ้นเท่านั้น 

มันจะทำให้คุณหวาดผวา หดหู่.. และกลายเป็นคนที่ไม่สามารถหาความสุขจากการนอนหลับได้อย่างคนทั่วไป

ในกลางดึกของขณะที่เข็มนาฬิกาหมุนวนไปจนถึงเลขสอง หญิงสาวกำลังใช้ความพยายามอย่างมากในการที่จะปลุกตัวเองให้ตื่นขึ้นจากความฝันที่เธอเจอมันมาถึงสามครั้งในสี่วันที่ผ่านมานี้

ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากัน ลมหายใจหอบถี่กระชั้น โครงหน้าสวยปรากฎหยาดเหงื่อเม็ดเล็กๆขึ้นเต็มไปหมด ก่อนที่มันจะไหลซึมลงไปบนหมอนผ้าใบโตที่หนุนรองศีรษะเธอเอาไว้อยู่ 

ภาพเหตุการณ์เดิมๆฉายซ้ำวนๆอยู่ในหัว

เธอกำลังวิ่งไปในสถานที่สักแห่ง บริเวณรอบข้างเต็มไปด้วยบ้านเรือนหลายหลังที่เธอก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าใครอาศัยอยู่บ้าง ซึ่งมันไม่สำคัญแล้วในตอนนี้

มือบางผลักประตูไม้ขนาดใหญ่เพื่อที่จะนำเอาตัวเองเข้าไปด้านใน สองเท้ารีบรุดขึ้นบันไดชั้นสอง ตรงไปที่ห้องของใครสักคนด้วยความหวังที่ว่าตนเองคงไม่มาช้าจนเกินไป

แต่สายไป..

เธอมาช้าเกินไป..

ภาพที่เธอเห็นตรงหน้านั้น.. ยากที่จะลบเลือนทิ้งออกจากความทรงจำ

'เพล้ง!!'

'กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!'

สิ่งที่แพรวดาวจำได้เป็นอย่างสุดท้ายก่อนที่จะสะดุ้งตื่นนั่นก็คือเสียงอะไรบางอย่างตกแตก พร้อมกับเสียงหวีดร้องอย่างเสียขวัญของตัวเธอเอง..

"เฮือก!" เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับแผ่นหลังที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ.. ลมหายใจกระเพื่อมเข้าออกไม่เป็นจังหวะ นัยน์ตาเบิกโพลงมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนเพดานบ่งบอกถึงเวลา ตีสองยี่สิบห้า

เธอเพิ่งหลับไปเมื่อตอนหัวค่ำ

และใช่

เธอตื่นเวลานี้ติดต่อกันมาสามวันแล้ว..

"เหี้ยเอ้ย แม่ง" คำสบถถูกเอ่ยออกมาหลังจากที่คนตัวเล็กบนเตียงตั้งสติได้สักพักว่าเธอฝันร้ายอีกแล้ว มือบางถูกยกขึ้นไปเสยผมตัวเองขึ้นเรียกสติสัปชัญญะตัวเองกลับมา พร้อมกับแหงนหน้ามองเพดานสีขาวสะอาดด้านบนด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นไปด้วยความสับสนในใจ

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงยังไม่ลืมเรื่องนี้สักที

เพราะอะไรเธอถึงยังไม่เลิกนึกถึงมัน นึกถึงคนๆเดิมที่เธอไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ และเหตุการณ์บ้าๆพวกนี้

ยังไม่รวมถึงเรื่องที่มันทำให้เธอต้องตื่นขึ้นมาพร้อมกับความอ่อนล้าในทุกๆครั้ง

เป็นความทรมาณที่ยากจะหนีพ้น

อยากจะได้ใครสักคนมารับฟัง.. คอยปลอบ.. และบอกกับเธอว่าทุกอย่างจะไม่เป็นอะไร

แต่มันก็ยากที่จะยอมเล่าเรื่องนี้ให้ใครสักคนฟังในเมื่อทุกๆครั้งที่เธอฝัน.. เหตุการณ์ที่ว่านั่นก็ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

จากที่แค่นึกถึง.. กลายเป็นหวาดกลัว..

ส่งผลให้ช่วงนี้เธอต้องพึ่งสิ่งที่เรียกว่ายานอนหลับ.. และกินมันมากกว่า 1 เม็ด เพื่อที่จะได้หลับสนิทแบบไร้ความกังวลใดๆ

พระเจ้า..

นี่ชีวิตเธอมาถึงจุดนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน..

แล้วทำยังไงเธอถึงจะเลิกฝันถึงมันสักที

Song :