ปีใหม่แค่เทศกาลหนึ่งที่จะมาปีละครั้ง รินลดาก็แน่ใจว่าทำไมทุกคนถึงตื่นเต้นกับมันมากขนาดนั้น มันก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
"จะปีใหม่แล้วนะ แกจะทำอะไรล่ะริน"เสียงใสๆของ นกแก้ว เพื่อนวัยเด็กถาม ฉันมองไปทางหน้าต่างร้านอาหารแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ถนนยามค่ำคืนคราคร่ำเต็มไปด้วยรถ รินยักไหล่แทนคำตอบ เธอก็ไม่อาจแน่ใจได้ว่าจะทำอะไรดี
"ฉันไม่แน่ใจ อาจจะไปทะเลคนเดียวมั้ง"รินตอบไปโดยไม่หันหน้ามามองนกแก้ว เธอกำลังมองความพยายามของรถที่แซงกันบนท้องถนน
"ดูไม่น่าสนุกเท่าไหร่ ทำไมแกไม่ไปกับฉันล่ะริน ฉันกะไปจะชวนนัท กิ่งแล้วก็แก ขึ้นเหนือไปด้วยกัน"ได้ยินคำตอบ รินก็หันมาทำหน้านิ่งใส่
"ฉันไม่ชอบขึ้นเหนือแกก็รู้ดีนี่ ฉันว่ามันดูจะเป็นการไปแย่งกันกินแย่งกันอยู่ซะมากกว่าไปเที่ยว"เธอเอื้อมไปหยิบกาแฟกินแทน เธออยากอยู่คนเดียวมากกว่า เธอจึงตัดสินใจจะไปทะเล เพื่อทบทวนความหลัง และอยู่คนเดียว
"ฉันว่าแกอยู่คนเดียวมากเกินไปแล้วนะริน แกเป็นอะไรก็บอกฉันได้นะไม่ใช่เก็บไว้คนเดียว ชีวิตนี้แกไม่ได้อย่คนเดียวนะ"น้ำเสียงแกมเแป็นห่วงก็ไม่สามารถช่วยรินในตอนนี้ได้ เธอกำลังจม จมลงไป เธอสลัดหน้าอย่างรวดเร็วและลุกขึ้น
"ฉันไปบ้านดีกว่า ไว้เจอกันที่มหาลัย" นกแก้วทำหน้าเลิ่กลัก แต่ก็พยักหน้า
"บายกลับบ้านดีๆนะ"รินรับ และเดินจากไป เธอเดินจนไปถึงรถคลาสสิกสภาพใหม่ของเธอหยิบกุญแจและไขเข้าไป กลิ่นของน้ำหอมปรับอากาศกลิ่นลาเวนเดอร์ ฟุ้งอ่อนๆอยู่ข้างใน เธอคาดเข็มขัดนิรภัย เตรียมตัวที่จะสตาร์ทรถ แต่ดวงตาเงยไปเห็นบางอย่าง เขาดูมีความสุขกันเหลือเกิน
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่พลก็พูดอะไรอย่างนั้นหล่ะคะ จีนก็ว่าพี่พล ปากหวานเกินไปแล้วนะ"เจ้าของเสียงใสๆเอื้อมนิ้วชี้ไปแตะที่ริมฝีปากของร่างสูง
"จะลองชิมปากพี่ไหมล่ะน้องจีน"ชายหนุ่งที่ชื่อพลเอาหน้าไปใกล้หน้าของจีน
"ไม่ และ ไปกินข้าวกันดีกว่าจีนหิวแล้วนะพี่พล ถ้าพี่ไม่ยอม จีนจะกินพี่"แล้วสาวเจ้าก็เดินนำหน้าไป เสียงที่พวกคุยกันมันดังจนทำลายความเงียบในรถ และทำลาย แม้กระทั่งความรู้สึกข้างในของริน
น้ำตาที่ค่อยไหลลงมาอาบแก้ม มันเย็นจนเสียวสันหลัง เธอกอดพวงมาลัยไว้ปานกลัวมันจะหายไป และปล่อยโฮออกมา ถ้าต้องเจอแบบนี้อีกครั้งเธอคงทนไม่ได้จริงๆ ห้าเดืือนกว่าแล้วที่เลิกกัน 'พี่พล' ก็ยังดูดีและมีความสุขเหมือนเคย เขาจะรู้ไหมนะว่า เธอยังเจ็บปวดเพราะเขาขนาดไหน
'พี่พลอย่าไปนะ อย่าทิ้งรินไปเลย ฮึก ฮึก รินรักพี่พลนะ ได้โปรด ฮือ' รินร้องไห้และกอดขาเขาไว้อย่างแน่น ถ้าเขาจะไปจากเธออีก เธอต้องตายแน่ๆ
'รินปล่อยขาพี่เดี๋ยวนี้ พี่จะเลิกกับริน ทำไมต้องฟูมฟายขนาดนี้ รินก็รู้ไม่ใช่เหรอ ว่าพี่แอบคบกับจีนมาตั้งนานแล้ว รินจะรั้งพี่ไว้ทำไมฮะ ปล่อยดิวะ'
ตุบ
เขาเตะเธออกไปติดข้างฝา ความรู้สึกเจ็บสีข้างร้าวไปทั่วตัวเธอ แต่มันไม่เจ็บเท่าคนที่เธอรักมาทำกับเธอแบบนี้ รินคลานไปจับเท้าเขาไว้ แต่โดนเตะกลับมาอีกครั้ง
'มึงจะอะไรกับกุนักหนา อีริน มึงปล่อยกู' เสียงสะอื้นของรินดังออกมาจากปากอย่างไม่ขาดสาย
'พี่พล ฮึก พี่พลอย่าทำแบบนี้เลยนะ อย่าทิ้งรินเลย ฮึก'เขาชะงักและเดินกลับมาที่ริน เธอยังร้องไห้ตัวโยนอยู่ตรงหน้าพล แต่มันไรความหมาย
'กูจะบอกอะไรบางอย่างให้มึงหายโง่นะริน'เขาย่อตัวลง และจิกผมให้ใบหน้าของรินสบตากับเขา
'โอ๊ยย'เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังลั่น
'กูไม่เคยรักมึงเลยริน ไม่เลยสักครั้ง กูสนุกต่างหาก ที่กบอกว่ารักกมึง จริงๆกูหลอก กูหวังจะฟันมึงเอาตรงๆ แต่กูก็เบื่อๆอ่ะนะคบกับมึงอ่ะ มึงไม่ยอมแม้แต่จะให้กูหอมแก้มด้วยซ้ำ รู้เอาไว้ ว่ามึงน่าเบื่อขนาดไหน แล้วไม่ต้องมายื้อกูอีก'
เพี้ย
มือใหญ่ฝาดเต็มแรงลงในใบหน้าสวยของรินอย่างตั้งใจ ร่างเล็กหันไปตามแรงเหวี่ยงจนกระแทกลงกับพื้น
'จำเอาไว้'เสียงกระแทกประตูดังขึ้น แต่ก็ไม่เท่าเสียงสะอึกสะอื้นของร่างบางที่ข่มความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจ ภาพในวันวานก็สะท้อนเข้ามา เขาไม่เคยรักเธอเลยสินะ
ภาพความทรงจำไหลรินออกมาเหมือนน้ำตา แล้วเธอจะทำยังไงถึงจะยอมรับสิ่งเหล่านี้ได้กันนะ มันลึกเหลือเกิน เธอดำดิ่งลงไปแล้วจริงๆ
เฮ้ เฮ้ เฮ้ สวัสดีผู้อ่านทุกท่านนะค่ะ จะดูม่าไปเปล่าก็ไม่รู้ แต่อย่าลืมให้กำลังใจเขานะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in