.
วันนี้มีเรื่องมาเล่าครับ ขอเล่าถึงเพื่อนอีกแล้ว
เมื่อไม่นานมานี้โดนัทเพื่อนของผม กำลังเดินทางในเส้นทางชีวิตใหม่ ๆ โดยการลาออกจากงาน เพื่อไปสมัครในบริษัทที่ใฝ่ฝัน
ซึ่งบริษัทที่โดนัทจะไปเข้า เป็นบริษัทที่คนรุ่นใหม่อยากไปทำงานด้วยอันดับต้น ๆ บริษัทนึงเลยหละครับ
.
โดนัทพยายามมาก ๆ ในการเข้าบริษัทนี้ให้ได้
ซึ่งผมนับถือในความพยายามของเพื่อนคนนี้มาก !
.
**(ขออนุญาตใช้คำสรรพนามหยาบนิดหน่อยนะครับ)
ก่อนจะไปสัมภาษณ์งาน ผมบังเอิญเจอโดนัทโดยบังเอิญ
จึงอยากจะให้กำลังใจ แต่ผมไม่อยากจะพูดว่า
.
“มึง ! ทำได้อยู่แล้ว”หรือ
“สบายอยู่แล้วเพื่อน”
.
เพราะกลัวว่า หากไม่ได้ขึ้นมาจะผิดหวังมากกว่าเดิม
(ซึ่งถึงแม้ในใจผมจะคิดว่ายังไงโดนัทก็ได้แหละครับ)
.
“ให้เขาเลือก มึง เพราะมึงเป็นมึง
ให้เขาไม่เลือกมึงเพราะมึงเป็นมึง”
.
อันนี้เป็นคำพูดที่ผมคิดว่าจริงใจที่สุดเท่าที่จะให้ได้
ตั้งแต่รู้จักโดนัทมา โดนัทเป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น
เขาไม่เคยพยายามเป็นคนอื่น ๆ เลย
ซึ่งผมคิดแบบนั้นจริง ๆ
.
หลังจากนั้นผมก็มาทราบข่าวแบบไกล ๆ ว่า
โดนัทได้งานที่บริษัทที่โดนัทอยากทำจริง ๆ
ซึ่งมันพลอยให้ผมดีใจกับโดนัทมาก
.
และสิ่งที่ได้เรียนรู้จากโดนัท ก็คือเรื่องของ “คนที่คู่ควรจะได้ไปอยู่ในที่ที่ตัวเองคู่ควร”
หรือภาษาธรรมะ ก็คือ ไปอยู่ที่ชอบที่ชอบนั้นเองครับ
.
คำว่า ที่ชอบ ที่ชอบ ไม่ได้หมายความว่าไปสบายอย่างที่หลาย ๆคนเข้าใจกัน
แต่คำว่าที่ชอบ คือ ไปอยู่ในสิ่งที่ชอบทำ ไปอยู่กับสิ่งที่ชอบเป็น
ถ้าคุณชอบทำเรื่องที่ดี คุณจะได้ไปอยู่ในที่ที่ดี ถ้าคุณเป็นคนดี คุณจะมีแต่เพื่อนดี ๆ
ถ้าคุณชอบทำเรื่องแย่ ๆ คุณก็จะได้เพื่อนแย่ ๆ หรืออยู่ในสังคมแย่ ๆ นั้นเองครับ !
.
คำถามสำคัญก็คือ คุณกำลังพยายามไม่เป็นตัวเอง เพื่อให้อยู่ในสังคมไหน ๆ หรือเปล่า